Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Σωτήρης Δημητρίου
Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
Αθήνα 2008, σελ. 197
Ο Σωτήρης Δημητρίου γεννήθηκε το 1955 στην Πόβλα Θεσπρωτίας και μεγάλωσε στην Ηγουμενίτσα. Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1985 με την ποιητική συλλογή «Ψηλαφίσεις» και ακολούθησαν επτά λογοτεχνικά βιβλία με εξαιρετικές κριτικές. Μέσα στο 2008 κυκλοφόρησε το πεζογράφημα «Σαν το λίγο το νερό» για το οποίο η Τίνα Μανδηλαρά έγραψε: […] Κλείνοντας το μάτι στον αναγνώστη και παραπέμποντας τους πιο «ψυλλιασμένους» στους πλατωνικούς μύθους και στον Παπαδιαμάντη, ο Δημητρίου βγαίνει για μία ακόμα φορά νικητής μέσα στην αλήθεια του κόσμου του, ενός κόσμου «σαν το λίγο το νερό», μακριά από τα ακκίσματα του μοντερνισμού, ειλικρινής, στέρεος και εντοπισμένος σε ένα απλό επαρχιακό τοπίο. […]
Ο συγγραφέας ξεχωρίζει κυρίως για την αληθοφάνεια, αλλά και τις αγαστές, ξεκάθαρες και άκρως ελληνικές προθέσεις του. Για μία ακόμη φορά δε φοβάται να χωρέσει σε έναν βιβλίο τη γλώσσα της πατρίδας του, την προφορική γλώσσα των γερόντων του χωριού του, αλλά και διάλογους κοφτούς και άμεσους, χωρίς εξωραϊσμούς και εξιδανικεύσεις. Ίσως γι’ αυτό ξεχωρίζει από τους ομότεχνούς του και ίσως γι’ αυτό τον προτιμά το αναγνωστικό κοινό με διαφορετικές επιρροές και κατευθύνσεις.
Το βιβλίο χωρίζεται σε τέσσερα μέρη με τους παρακάτω τίτλους: Η περιπλάνηση της πεταλούδας, Ό,τι έβριζε το ‘πιε η γη, Η παρρησία της συμπόνιας, Σαν το λίγο το νερό. Για το περιεχόμενό τους διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο: «Η περιπετειώδης περιδιάβαση μιας ψυχής μετά θάνατον στο εσωτερικό τοπίο του ανθρώπου. Κυρίως στις σκοτεινές πλευρές του, στα ανομολόγητα πάθη του και στις πληγές του.
Είναι επίσης μια περιδιάβαση στους οικισμούς του ανθρώπου, και κυρίως στο χωριό και στη μεγαλούπολη. Ο συγγραφέας αντιπαραβάλλει μέσω της περιπλανώμενης ψυχής τα πρόσωπα αλλά και τα άτομα, τις δυσκολίες αλλά και τα καλά των ανθρώπινων κοινωνιών.
Είναι ακόμα μια περιδιάβαση ανάμεσα στην περιφρονημένη κι αδιαμεσολάβητη δημώδη γλώσσα και στη σχολική νεοελληνική γλώσσα. Και τέλος, είναι μια περιπλάνηση στους αιθέρες, στο Σύμπαν. Αυτή η ψυχή, που έχει νοερά τη δυνατότητα να παίρνει την ανθρώπινη υπόσταση, μας δείχνει το Σύμπαν σαν ένα τεράστιο λούνα παρκ…»
Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
Αθήνα 2008, σελ. 197
Ο Σωτήρης Δημητρίου γεννήθηκε το 1955 στην Πόβλα Θεσπρωτίας και μεγάλωσε στην Ηγουμενίτσα. Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1985 με την ποιητική συλλογή «Ψηλαφίσεις» και ακολούθησαν επτά λογοτεχνικά βιβλία με εξαιρετικές κριτικές. Μέσα στο 2008 κυκλοφόρησε το πεζογράφημα «Σαν το λίγο το νερό» για το οποίο η Τίνα Μανδηλαρά έγραψε: […] Κλείνοντας το μάτι στον αναγνώστη και παραπέμποντας τους πιο «ψυλλιασμένους» στους πλατωνικούς μύθους και στον Παπαδιαμάντη, ο Δημητρίου βγαίνει για μία ακόμα φορά νικητής μέσα στην αλήθεια του κόσμου του, ενός κόσμου «σαν το λίγο το νερό», μακριά από τα ακκίσματα του μοντερνισμού, ειλικρινής, στέρεος και εντοπισμένος σε ένα απλό επαρχιακό τοπίο. […]
Ο συγγραφέας ξεχωρίζει κυρίως για την αληθοφάνεια, αλλά και τις αγαστές, ξεκάθαρες και άκρως ελληνικές προθέσεις του. Για μία ακόμη φορά δε φοβάται να χωρέσει σε έναν βιβλίο τη γλώσσα της πατρίδας του, την προφορική γλώσσα των γερόντων του χωριού του, αλλά και διάλογους κοφτούς και άμεσους, χωρίς εξωραϊσμούς και εξιδανικεύσεις. Ίσως γι’ αυτό ξεχωρίζει από τους ομότεχνούς του και ίσως γι’ αυτό τον προτιμά το αναγνωστικό κοινό με διαφορετικές επιρροές και κατευθύνσεις.
Το βιβλίο χωρίζεται σε τέσσερα μέρη με τους παρακάτω τίτλους: Η περιπλάνηση της πεταλούδας, Ό,τι έβριζε το ‘πιε η γη, Η παρρησία της συμπόνιας, Σαν το λίγο το νερό. Για το περιεχόμενό τους διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο: «Η περιπετειώδης περιδιάβαση μιας ψυχής μετά θάνατον στο εσωτερικό τοπίο του ανθρώπου. Κυρίως στις σκοτεινές πλευρές του, στα ανομολόγητα πάθη του και στις πληγές του.
Είναι επίσης μια περιδιάβαση στους οικισμούς του ανθρώπου, και κυρίως στο χωριό και στη μεγαλούπολη. Ο συγγραφέας αντιπαραβάλλει μέσω της περιπλανώμενης ψυχής τα πρόσωπα αλλά και τα άτομα, τις δυσκολίες αλλά και τα καλά των ανθρώπινων κοινωνιών.
Είναι ακόμα μια περιδιάβαση ανάμεσα στην περιφρονημένη κι αδιαμεσολάβητη δημώδη γλώσσα και στη σχολική νεοελληνική γλώσσα. Και τέλος, είναι μια περιπλάνηση στους αιθέρες, στο Σύμπαν. Αυτή η ψυχή, που έχει νοερά τη δυνατότητα να παίρνει την ανθρώπινη υπόσταση, μας δείχνει το Σύμπαν σαν ένα τεράστιο λούνα παρκ…»