Στα σημειώματά μου, που κάθε Τρίτη φιλοξενεί το «Εμπρός», αποφεύγω γενικά την πολιτικολογία και ειδικότερα να σχολιάζω τις κομματικές διαμάχες. Προτιμώ να ασχολούμαι με τους Αρχαίους ημών… Αλλά και να θέλεις ν’ αγιάσεις δε σ’ αφήνουν οι διαβόλοι. Έτσι, η διάλυση της Βουλής και η προκήρυξη πρόωρων εκλογών, «για την εξασφάλιση νωπής λαϊκής εντολής» κατά την επίσημη δικαιολογία, στάθηκε η αφορμή να πολιτικολογήσω.
Η όλη υπόθεση προκάλεσε πολλά ερωτηματικά και όχι μόνο σε μένα, που όντας άνθρωπος αθεράπευτα αισιόδοξος, είμαι πολύ συχνά υπερβολικά καλοπροαίρετος σε ό,τι αφορά τις προθέσεις των άλλων, αλλά και σε πολύ κόσμο. Σκέφτομαι λοιπόν μήπως ο Καραμανλής και οι περί αυτόν, προκήρυξαν τις εκλογές, επίτηδες, για να τις χάσουν!
Το πράγμα δεν είναι τόσο απίθανο όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Οι κυβερνώντες ξέρουν, από πρώτο χέρι, πως η οικονομική κατάσταση της χώρας δεν είναι καθόλου καλή, πως τα δημοσιονομικά πάνε κατά διαβόλου και πως τα χειρότερα δεν ήρθανε ακόμη, χωρίς να αποκλείονται και δραματικές εξελίξεις (μέχρι και για το ενδεχόμενο χρεωκοπίας της χώρας - κατά το προηγούμενο της Ισλανδίας - μιλάνε κάποιοι). Γιατί λοιπόν να φορτωθούν αυτοί την ευθύνη της οικονομικής καταστροφής;
Από την άλλη μεριά είναι ηλίου φαεινότερον πως το ΠΑΣΟΚ ερχόμενο στην εξουσία, όχι μόνο δε θα βελτιώσει την κατάσταση αλλά το πιθανότερο είναι πως θα τη χειροτερέψει. Στην καλύτερη περίπτωση θα είναι μια από τα ίδια. Τόσο ο Γιωργάκης όσο και η παρατρεχάμενοί του, εκτός από γενικόλογες κοινοτυπίες, αόριστες υποσχέσεις και ωραία λόγια, δεν έχουν προτείνει ως τώρα κάποια ουσιαστική, ρεαλιστική και βιώσιμη λύση.
Σκέφτηκαν λοιπόν, ο Κωστάκης και οι περί αυτόν: «Ας έρθει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για δυο - τρία χρόνια, να φορτωθεί την αποτυχία και τότε θα ξανάρθουμε εμείς σαν σωτήρες». Σατανικό βέβαια σενάριο, αλλά που έχει και ένα (τραγικό) ιστορικό προηγούμενο.
Στα τέλη του 1920, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, μπλεγμένος στο αδιέξοδο της μικρασιατικής εκστρατείας, βλέποντας πως οι μεγάλοι μας σύμμαχοι, που μας έσπρωξαν σ’ αυτή, μας πούλησαν και, προβλέποντας την καταστροφή, διέλυσε τη λεγόμενη «Βουλή των Λαζάρων» και έκανε τις εκλογές, βέβαιος πως θα τις έχανε. Έτσι, ήρθανε στην εξουσία οι βασιλικοί, ξαναφέρανε τον Κωνσταντίνο, ξεχάσανε τις προεκλογικές τους υποσχέσεις για «οίκαδε» και «μικράν και έντιμον Ελλάδα» και πήγανε να πάρουνε την… Άγκυρα, με αποτέλεσμα να καταλήξουνε στη Μικρασιατική Καταστροφή, ο Κωνσταντίνος ξανά στην εξορία και οι ηγέτες τους (οι «Έξι») στο απόσπασμα.
Προϋπόθεση βέβαια για να πραγματοποιηθεί αυτό το σενάριο, είναι να πετύχει το ΠΑΣΟΚ αυτοδυναμία, ενδεχόμενο που το βλέπω λίγο χλωμό. Ο Γιωργάκης είναι καλό παιδί, γεμάτος καλές προθέσεις, αλλά πώς να το κάνουμε, δεν τραβάει. Περίπτωση να στηριχθεί στην Αριστερά (παρά τις διακαείς επιθυμίες κάποιων ιστορικών ηγετών, που 40 χρόνια τώρα ανανεώνουν την Αριστερά, κατακερματίζοντάς την συνεχώς), δεν υπάρχει. Το δήλωσαν απερίφραστα ο Αλέξης, ο Αλέκος και φυσικά και η Αλέκα, λέγοντας με τη μια ή την άλλη διατύπωση: «θα τους χαλάσουμε τα σχέδια».
Τι λοιπόν μπορεί να γίνει; Θα έχουμε αλλεπάλληλες αλλαγές κυβερνήσεων και κάθε τόσο εκλογές, όπως συνέβη στην Ιταλία στη δεκαετία του 1960; Αυτό δε συμφέρει κανέναν και κυρίως τους κρατούντες, γιατί κυβερνήσεις απειλούμενες με νέες εκλογές δεν μπορούν να υλοποιήσουν μέτρα νοικοκυρέματος (διάβαζε λιτότητας) που θα εξασφαλίζουν την ασύδοτη κερδοφορία τους. Ευτυχώς (για τους κρατούντες) στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Έχουν γνώσιν οι φύλακες. Υπάρχουν δύο δυνατότητες: Είτε να εξαναγκαστούν τα δύο μεγάλα κόμματα να συνεργαστούν, στέλνοντας εν ανάγκη και τον Κωστάκη και τον Γιωργάκη στα σπίτια τους και να δημιουργηθεί η «Μεγάλη Συνεργασία» κατά το πρότυπο της Γερμανίας, είτε τα δυο μεγάλα κόμματα να διασπαστούν, να μαζευτούν, 160 ή 170 βουλευτές και από τα δύο κόμματα, να βρεθεί κάποιος (χαρισματικός ή όχι - αδιάφορο) ηγέτης (πάντοτε βρίσκεται κατάλληλος κανείς… λέει ο Καβάφης) και να δημιουργηθεί νέο, εθνικό (οπωσδήποτε), δημοκρατικό (οπωσδήποτε) και προοδευτικό (ας πούμε) κόμμα, που θα μας κυβερνήσει μιαν ακόμα 20ετία και κατόπιν βλέπουμε.
Και ο λαός «ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» (Σολωμός) θα πει πάλι: πέικιμ εφέντη…
Θα το πει όμως αυτή τη φορά;

*O Δημήτρης Σαραντάκος γεννήθηκε στη Mυτιλήνη, σπούδασε χημικός μηχανικός και μετά τη συνταξιοδότησή του εκδίδει το σατιρικό περιοδικό «το Φιστίκι» και κάνει τον συγγραφέα. Το τελευταίο (ενδέκατο στη σειρά) βιβλίο του «Οι Αρχαίοι είχαν την πλάκα τους» - Αθήνα 2008 - κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Γνώση».