Θεόδωρος Ι. Μπαλλής
Εκδόσεις University Studio Press
Θεσσαλονίκη 2010, σελ. 124

Πριν από μερικές δεκαετίες, η ευθύνη για την εκπαίδευση αλλά και τη διαπαιδαγώγηση γενικά των παιδιών θεωρείτο καθαρά καθήκον της μητέρας. Οι μελέτες των σχέσεων μητέρας και παιδιού κατα­λάμβαναν σχεδόν το σύνολο της σχετικής βιβλιογραφίας.
Ο πατέρας αντιμετωπιζόταν σαν απλός παριστάμενος, υπεύθυνος κυρίως για την προσφορά των υλικών αγαθών, της επιβολής της πει­θαρχίας και της διδασκαλίας της κοινωνικής ένταξης.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει, ιδιαίτερα για τους νεώτερους μπαμπάδες των 30 με 40 χρόνων. Αυτοί προσπαθούν να αναπτύξουν ένα θετικό ρόλο στην οικογένεια: Να είναι συναισθηματικά δεμέ­νοι με τα παιδιά τους και να μη διστάζουν να το δείχνουν. Να είναι καθοδηγητές που προσπαθούν να δώσουν κατευθύνσεις για το τι εί­ναι λάθος ή σωστό στην επίλυση των προβλημάτων και να διδάξουν την τέχνη της διαπραγμάτευσης. Να αναλαμβάνουν την κύρια οι­κονομική ευθύνη. Να είναι διαλλακτικοί και να επιδιώκουν το διά­λογο και τη συζήτηση με τα παιδιά τους.
Έχει αποδειχθεί ότι όσο περισσότερο το παιδί δουλεύει με τον πατέρα για τις σχολικές υποχρεώσεις του τόσο: Αυξάνει η λεκτική του ικανότητα, η δυνατότητα στην επίλυση προβλημάτων, η επάρκεια στα μαθηματικά, η σύνεση, η ομαδικότητα, η ευσυναίσθηση (αντί­ληψη της συναισθηματικής κατάστασης του άλλου) και η προσφο­ρά στον άλλο. Αυτό συμβαίνει και στα δύο φύλα.
Όπως σημειώνει ο συγγραφέας, νευροψυχίατρος και κλινικός νευροφυσιολόγος, «στο διήγημα αυτό οι ιστορίες που περιγράφονται είναι πραγματικές. Ελπίδα μεγάλη είναι ότι κάθε μπαμπάς που θα το διαβάσει θα βρει κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία.».