Διαβάζω σε τούτη εδώ την εφημερίδα, και όχι μόνο, για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης που επικρατούν στο Κέντρο Υποδοχής Μεταναστών της Παγανής. Απίστευτες, καθημερινές εικόνες με πρωταγωνιστές ανθρώπους που αποφάσισαν να κυνηγήσουν το όνειρο, αφήνοντας πίσω τους τη δυστυχία. Προκαλούν βαθιά θλίψη αυτοί οι τόποι κόλασης - κυριολεκτικά «αποθήκες ανθρώπων» - όπου εκατοντάδες εξαθλιωμένοι οδοιπόροι των ερήμων πρώτα, ένα «τίποτα» στα χέρια των εμπόρων και ναυαγοί σε ξένες θάλασσες στη συνέχεια, καταλήγουν εκεί κλειδωμένοι, στοιβαγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον, ταπεινωμένοι και πεταμένοι μες τη βρόμα και την αθλιότητα. Μέσα σ’ αυτά τα απάνθρωπα στρατόπεδα των κέντρων, βιώνουν ίσως τις τελευταίες στιγμές ενός κομματιασμένου ονείρου…
Αναλογίζομαι την αγωνία και την απελπισία τους τη στιγμή που οι διακινητές, σαν εμπόρευμα, τους πετάνε στη θάλασσα… Στο έλεός τους, για να βρεθούν από τη δική τους χώρα της εξαθλίωσης, στην Ελλάδα της… ευημερίας. Οι δουλέμποροι του Αιγαίου, καθημερινά και εντελώς ανενόχλητοι, μεταφέρουν από τα γειτονικά παράλια στα ελληνικά νησιά εκατοντάδες άμοιρους μετανάστες που το μοναδικό τους όνειρο είναι ένα καλύτερο αύριο και μια καλύτερη ζωή μακριά από τη φτώχεια και την εμπόλεμη κατάσταση των πατρίδων τους. Εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες αφήνουν πίσω την πραγματικότητα της «κόλασής» τους για την ουτοπία των «παραδείσων» της Δύσης. Βασανισμένοι - πρόσφυγες της ανάγκης - διάβηκαν λαθραία σύνορα, βουνά, ποτάμια και θάλασσες, κινδύνευσε η ζωή τους, πολλοί χάθηκαν για πάντα στις θάλασσες πριν αγγίξουν το όνειρο… κι όσοι διασώθηκαν είναι… οι τυχεροί…
Είναι κοινό μυστικό, εδώ και πολλά χρόνια, ότι το κύκλωμα διακίνησης λαθρομεταναστών «διευκολύνεται, εκμεταλλεύεται και ελέγχεται», με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ακόμη και από κρατικές υπηρεσίες της γείτονος χώρας. Πολύ μεγάλος, καθώς λένε, ο αριθμός μεταναστών στα παράλια της Τουρκίας, που αναζητούν «δρόμους» προς τη χώρα μας και στη συνέχεια προς την Ευρώπη. Σε μια Ευρώπη που βολοδέρνει στην ανασφάλεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Ξεπέρασαν πλέον τα 50 εκατομμύρια οι φυγάδες απελπισμένων - «πρόσωπα μιας ανακυκλούμενης οδύνης» - εξ αιτίας της φτώχειας, της πείνας, της αρρώστιας. Θύματα των πολέμων και των ξεριζωμών. Προβληματίζει σοβαρότατα πλέον την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα θαλάσσια σύνορα της οποίας είναι «ξέφραγο αμπέλι» για τους σύγχρονους και αδίστακτους δουλεμπόρους. Γι’ αυτό είναι αναγκαία μια ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική. Το πρόβλημα, άλλωστε, δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Αφορά ολόκληρη την Ευρώπη.
Είναι αλήθεια πως η Ελλάδα έχει δεχθεί δυσανάλογα μεγάλο αριθμό μεταναστών. Δεκαπλασιάστηκαν οι καθημερινές αποβιβάσεις στη χώρα μας. Κι αυτό ούτε η οικονομία ούτε η κοινωνία το αντέχει. Το βλέπουμε καθημερινά στα νησιά του Αιγαίου, προ πάντων, και στους δρόμους της Αθήνας στη συνέχεια. Η κατάσταση είναι όχι μόνο εξωφρενική, αλλά συνάμα και προσβλητική. Άλλωστε εμείς οι Έλληνες έχουμε μια ιδιαίτερη κοινωνική ευαισθησία, ας μην ξεχνάμε πως τον προηγούμενο αιώνα υπήρξαμε κι εμείς πρόσφυγες και μετανάστες, γι’ αυτό θα πρέπει να μείνουμε μακριά από ακραίες πρακτικές και ρατσιστικές αντιλήψεις. Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος για να εφαρμόσουμε μια μεταναστευτική πολιτική με ρεαλισμό, χωρίς μισαλλοδοξία και ακρότητες.
Εγώ πάντως το θέμα το βλέπω ανθρώπινα. Δε διαφωνώ πως είναι πράγματι μεγάλο, αλλά και βαθιά πολιτικό. Όσο όμως δεν εφαρμόζεται μια σοβαρή και υπεύθυνη πολιτική, θα αυξάνονται οι ρυθμοί της εισόδου λαθρομεταναστών στη χώρα και οι ξένοι πολίτες, που είναι εδώ, θα ωθούνται στην εξαθλίωση και στην εγκληματικότητα. Ωστόσο, είμαι βέβαιος πως, μέσα σε πλαίσια μιας οργανωμένης μεθόδου, αρκεί, με πολιτική βούληση, να παρθεί μια δίκαιη απόφαση. Τίποτα παραπάνω...

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.