Πέρασε η εποχή των παχιών αγελάδων του καπιταλισμού, όπου οι εργαζόμενοι υποθήκευσαν τις ζωές τους στις τράπεζες, το κράτος και τα Μ.Μ.Ε., συμμετέχοντας στην κατασκευή των χρυσών τους αλυσίδων! Δανεισμός, εξατομίκευση, υπερκαταναλωτισμός, μικροαστικοποίηση των εργαζομένων, ευμάρεια, πίστη στον καπιταλιστικό παράδεισο, εμπιστοσύνη στην κοινοβουλευτική ολιγαρχία, συμμετοχή στην αναπαραγωγή των πλαστικών αξιών της τηλεόρασης και των ειδώλων, lifestyle, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας που σιγά-σιγά καταρρέει. Όλα όσα υποσχέθηκαν οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι πολιτικοί, και οι δημοσιοκάφροι, όλοι οι νταβατζήδες των ζωών μας, καταρρέουν σα χάρτινοι πύργοι μπροστά στην οικονομική τους κρίση. Και μαζί τους καταρρέουν οι μύθοι της «Μεγάλης Ελλάδας», της «Ευρώπης των ευκαιριών», της «Ευρώπης των λαών», των Ολυμπιακών Αγώνων, της «ανάπτυξης» και της ευημερίας...
Προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτήν τη μάχη πρέπει να τη δώσουμε από κοινού! Αφεντικά και εργάτες, πολιτικοί και υπήκοοι, καναλάρχες και τηλεόπληκτοι, να συμπαραταχθούμε απέναντι στον… κοινό εχθρό! Εμείς, όμως, γνωρίζουμε ότι η κρίση τους είναι για τα αφεντικά ευκαιρία για συγκέντρωση δύναμης σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο! Ο πόλεμος που ξεκίνησαν, είναι παγκόσμιος και κάθε πόλεμος είναι ταξικός-κοινωνικός! Στη μία πλευρά βρίσκονται κράτος-κεφάλαιο και Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης και στην άλλη, οι μισθωτοί σκλάβοι, οι εκμεταλλευόμενοι.

Τα «μέτρα» που παίρνουν οι παγκόσμιοι κυρίαρχοι του Δ.Ν.Τ., έχουν ως στόχο την αύξηση της εκμετάλλευσής μας (γενίκευση των επισφαλών-ελαστικών σχέσεων εργασίας, μειώσεις αποδοχών-συντάξεων, αλλαγές στο ασφαλιστικό κ.λπ.), την παράδοση στις κερδοσκοπικές ορέξεις του κεφαλαίου και άλλων τομέων της κοινωνικής ζωής, την αύξηση των μηχανισμών καταστολής των λαϊκών εξεγέρσεων (αύξηση των στρατιωτικών/αστυνομικών δαπανών, «αντιτρομοκρατική» θωράκιση κρατών και παγκόσμιων μηχανισμών καταστολής, κάμερες, μηχανισμοί επιτήρησης, έξυπνες ταυτότητες κ.λπ.), τη συγκέντρωση των εξουσιών του κράτους στην κορυφή (σχέδιο «Καλλικράτης» στο Ελλαδιστάν…). Όλα τα μνημόνια, όλες οι συμφωνίες ανάμεσα σε τράπεζες, κράτος, Δ.Ν.Τ., Ε.Ε., έχουν ένα και μόνο αποτέλεσμα: εξαθλίωση για τους εργαζομένους, κέρδη για τα αφεντικά σε ολόκληρο τον κόσμο!
Οι υπερεθνικοί μας νταβατζήδες έχουν σύμμαχους τον κρατικό-κομματικό συνδικαλισμό τής ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Η γραφειοκρατική συνδικαλιστική ολιγαρχία «απαντά» με… μισόλογα και μονοήμερες απεργίες στον ολοκληρωτικό πόλεμο του κράτους και του κεφαλαίου! Οι γραφειοκράτες, μακριά από τους εργαζομένους, κλεισμένοι στα κομματικά και συνδικαλιστικά τους γραφεία, αποφασίζουν, σχεδιάζουν, υλοποιούν το… ξέσκισμα των ζωών μας. Κάνουν πλάτες στα αφεντικά και τους πολιτικούς τους καθοδηγητές, ξεπουλώντας τις ζωές μας για μία θέση στο κόμμα, τη Βουλή, το μηχανισμό κυριαρχίας…

Κι εσύ; Πού είσαι εσύ; Χρόνια τώρα παζαρεύεις την καθημερινή σου ζωή: σε μία τράπεζα για ένα δάνειο, σε ένα πολιτικό γραφείο για μία θέση, στην ουρά τού ΟΑΕΔ για ένα επίδομα, στο νοσοκομείο λαδώνοντας το μεγαλογιατρό, στο σχολείο-εργοστάσιο πληρώνοντας πολλά σε φροντιστήρια για τις 16 ώρες υποταγής του παιδιού σου, στον εργοστασιάρχη-πατερούλη για να σου πιει κι άλλο αίμα, μέχρι τη σύνταξη, μέχρι το θάνατο, τον καθημερινό σου θάνατο!
Κι εσύ; Πού είσαι εσύ; Μέχρι πότε θα ανέχεσαι το αφεντικό να σε κλείνει στα ψυγεία, τον πολιτικό και συνδικαλιστικό αντιπρόσωπο να μιλάει στο όνομά σου, τον «ειδικό» να απαγγέλει την καταδίκη σου από το δελτίο των «ειδήσεων» στο χαζοκούτι. Μέχρι πότε θα πουλάς τον εαυτό σου, θα υποθηκεύεις τη ζωή σου, στον νταβατζή και βιαστή σου;
Κι εμείς; Εμείς είμαστε εσύ! Στη γειτονιά, το εργοστάσιο, το σχολείο, την αγορά, το δρόμο. Εκεί συναντιόμαστε κάθε μέρα, είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον. Εκεί παράγουμε, δημιουργούμε, μοιραζόμαστε το πόστο, την κούραση, τις αγωνίες για τη ζωή. Στον πόλεμο που κήρυξαν τα αφεντικά, υπάρχουν δύο δρόμοι: ο δρόμος της υποταγής και της δουλείας και ο δρόμος της ανυπακοής και της σύγκρουσης! Πιέσεις από τα αφεντικά, απολύσεις, συλλήψεις και καταδίκες από το κράτος, κατασυκοφάντηση από τα Μ.Μ.Ε., είναι το μέλλον όσων επιλέξουν το δρόμο της σύγκρουσης μαζί τους. Σ’ αυτήν τη δύσκολη εποχή θα μετρηθούν οι άνθρωποι. Ο καπιταλισμός και ο κρατισμός απέτυχαν. Αυτό που δεν απέτυχε είναι η διαρκής αναζήτηση του ανθρώπου για αυτονομία και ελευθερία! Θα πολεμήσουμε με θεούς και δαίμονες, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμά μας στο όνειρο και τη ζωή; Δεν είμαστε μόνοι! Είμαστε οι ποιητές της ζωής και αυτός είναι ο δρόμος μας… Μέσα από το λάκκο των λεόντων,

… ο Δανιήλ.