Μέσα στο κλίμα φόβου και απαισιοδοξίας, που καλλιεργούν συστηματικά τα διάφορα παπαγαλάκια των Μέσων Μαζικού Εκμαυλισμού, ένα παρήγορο, κατά τη γνώμη μου, σημάδι είναι πως ο κόσμος ξανάρχισε να μιλάει πολιτικά. Όπου κι αν βρεθείς: σε ταξί, στο λεωφορείο, ακόμα και στο ψιλικατζίδικο ή το περίπτερο της γειτονιάς σου, με οποιαδήποτε αφορμή κάποιος θα ανοίξει πολιτική συζήτηση, στην οποία αμέσως θα μπούνε πολλοί παριστάμενοι, λέγοντας ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του.
Το ότι κανείς από τους τυχαίους, και για τον λόγον αυτόν αντιπροσωπευτικούς του κοινού αισθήματος, συζητητές δεν υπερασπίζεται την πολιτική, τόσο των κυβερνώντων, όσο και των προκατόχων τους, το θεωρώ φυσικό. Πώς να υπερασπιστεί κανείς την πολιτική εκείνων, που οχτώ μήνες τώρα πάνε να τα ρίξουν όλα τα στραβά στους προκατόχους τους και των άλλων που επικαλούνται συνεχώς την 20ετία της ΠΑΣΟΚικής διακυβέρνησης, αποσιωπώντας τα Βατοπέδια, τα δομημένα ομόλογα και μύρια άλλα. Ποιον να υπερασπιστείς όταν το μόνο που κάνει ο Ένας είναι να προσπαθεί να αποδείξει πως ο Άλλος είναι μεγαλύτερος κλέφτης από αυτόν;
Εκείνο, που με προβληματίζει όμως, είναι το γεγονός πως κανείς επίσης δεν προτείνει κάποιο άλλο κόμμα, από τα πέντε της Βουλής και τα… 50 εκτός Βουλής, σαν τον ενδεχόμενο φορέα κάποιας λύσης. Ούτε το θορυβώδη Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, ούτε το τιμημένο Κ.Κ.Ε. (κι αυτό το «τιμημένο» το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας, αλλά γιατί το πιστεύω), ούτε το μετέωρο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ΣΥΡΙΖΑ, ούτε και τον έντιμο Συνασπισμό (και αυτό επίσης, το «έντιμο», το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας, αλλά γιατί το πιστεύω).
Προσωπικά βρίσκομαι σε δίλημμα. Δεν έχω ακόμα βρει ικανοποιητικές απαντήσεις από κανέναν, από τους υπάρχοντες, πολιτικό οργανισμό για να τον εμπιστευθώ.
Δεν εμπιστεύομαι τους σημερινούς κυβερνώντες, γιατί δυστυχώς και παρά τα άφθονα ωραία λόγια τους δε βλέπω να έχουν απαλλαγεί από το μόνιμο χαρακτηριστικό γνώρισμα του ΠΑΣΟΚ, που το είχε από καταβολής του ως κόμμα: την αυτοαναίρεση και αυτοϋπονόμευσή του.
Και αυτό το χαρακτηριστικό δεν οφείλεται σε κάποια μαζοχιστική τάση της ηγεσίας του, αλλά σε κάτι πολύ χειρότερο: στην ανικανότητα ή την προχειρότητα ή την τσαπατσουλιά, με την οποία προετοίμασε και εφάρμοσε όλα σχεδόν τα σωστά, ωραία και ρηξικέλευθα μέτρα που πήρε στα πρώτα 20 χρόνια που κυβέρνησε αυτόν τον τόπο.
Για θυμηθείτε:
Το Εθνικό Σύστημα Υγείας, αναμφισβήτητα τολμηρό μέτρο, που όμως δε συμπληρώθηκε με την καθιέρωση της αποκλειστικής απασχόλησης των γιατρών που εντάχθηκαν σ’ αυτό, με αποτέλεσμα να εκφυλιστεί.
Την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, σπουδαίο επίσης μέτρο, δεν τη συνόδεψε καμμιά νομοθετική πράξη οικονομικής αποκατάστασης ή αποζημίωσης των αγωνιστών της.
Ο πολιτικός γάμος, πολύ σωστό μέτρο, δεν έγινε υποχρεωτικός, με αποτέλεσμα να υπονομευθεί από μια υπόγεια παπαδίστικη τρομοκρατία και να έχει περιορισμένη εφαρμογή, 30 τώρα χρόνια από τη νομοθετική καθιέρωσή του.
Το μονοτονικό σύστημα, που απάλλαξε τα παιδάκια από τον άχρηστο κόπο να μαθαίνουν τις δασυνόμενες λέξεις και πού μπαίνει οξεία ή περισπωμένη, ήταν από την αρχή ατελές, έγινε «μισά και μισοκούτελα», με απόλυτη άγνοια του επιστημονικού έργου τόσων φιλολόγων που προηγήθηκαν.
Τι δείγματα γραφής έχουμε από την οχτάμηνη και βάλε παρουσία τους στο τιμόνι της εξουσίας για να πεισθούμε πως το πνεύμα αυτό άλλαξε; Δυστυχώς τίποτα.
Πολύ περισσότερο δεν εμπιστεύομαι τη Νέα Δημοκρατία, μολονότι είδα με χαρά τον αποκλεισμό της Ντόρας και την εκδίωξη αρκετών από τους πρωταγωνιστές των σκανδάλων. Αλλά, πώς να το κάνουμε. Ό,τι και να λέει κι ό,τι και να κάνει ο Σαμαράς, δεν μπορεί να με πείσει πως το κόμμα του κόπτεται για την ανέχεια και τη φτώχεια των λαϊκών στρωμάτων, ούτε πως θα τολμήσει ποτέ να φορολογήσει τα κέρδη των τραπεζών.
Για να πάω τώρα στην Αριστερά.
Η Αλέκα, ειλικρινά, μου είναι συμπαθής, αλλά θα έπρεπε κάποιος με το δέον τακτ να την πληροφορήσει πως ο Στάλιν πέθανε το 1953 και αν αυτό δεν της αρκεί, να της υπενθυμίσει πως από το 1956 και κυρίως μετά το 1989 βγήκαν στα φόρα τέτοια και τόσα στοιχεία για εκείνη την περίοδο, την οποία θέλει να αναπαλαιώσει, που καμμιά μεταγενέστερη απόφαση του 18ου, 19ου, 20ού κ.ο.κ. συνεδρίων δεν μπορεί να αναιρέσει.
Όσο για το Συνασπισμό, περιμένω πρώτα να γίνει σωστό κόμμα, πράγμα που ευτυχώς άρχισε να διαφαίνεται μετά το πρόσφατο συνέδριό του, και να μετατρέψει το ΣΥΡΙΖΑ σε ομοσπονδία ή συμμαχία ή ό,τι άλλο θέλετε, κομμάτων, ομάδων και τάσεων, αλλά με καταστατικό και κεντρική επιτροπή.
Ως τότε δεν εμπιστεύομαι κανέναν τους.