Τα κλειστά σχολεία, απόλυτα εναρμονισμένα με τα κλειστά μυαλά, είναι αποτέλεσμα διαταραχής στη σχέση της Πολιτείας με τους πολίτες πάσης ηλικίας.
Τα συναισθήματα που πολώνουν την κατάσταση είναι ποικίλα και καταστροφικά. Πείσμα, πληγωμένη αξιοπρέπεια, ανησυχία για το μέλλον, μίσος, περιφρόνηση και οργή, αλλά σημαιοφόρος είναι το συναίσθημα της δυσπιστίας.
Μια ακόμα απόδειξη σημειολογική, ψυχοπαθολογίας και κοινωνικής παράνοιας.
Σε κάθε ενέργεια εκατέρωθεν υπάρχει η απόλυτη βεβαιότητα ότι η πρόθεση του ομιλούντος, του ενεργούντος, του κράτους ή των μαθητών, καθηγητών και γονιών, είναι το ξεγέλασμα, η ψευτιά και ο πονηρός σκοπός.
Η αχρήστευση της λογικής και της κοινωνικής σοφίας, της αλήθειας που λέει ότι όταν ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή, και ταυτόχρονα χάνεται ένα σύμπαν γνώσης και δυνατότητας επιβίωσης του είδους, διαγράφεται. Πρόκειται για ένδειξη μιας μολυσματική βλακείας που ολοένα διογκώνεται
Παπαγάλοι κυβερνητικοί και αριβίστες δημοσιογράφοι συνδαυλίζουν στην ψυχή των παιδιών την έμφυτη τάση για εναντίωση, ανατροπή και μετατρέπουν ιδεαλιστικά κίνητρα της εφηβείας σε πράξεις υπερβολής και συχνά βίας.
Το βαθύτερο πολιτικό τέχνασμα του ξεπουλήματος της παιδείας σε πολυεθνικές, η ψευτιά της λέξης «μη κερδοσκοπικά» υπό το πρόσχημα της μεταρρύθμισης, είναι η σύνολη αποδοχή του καπιταλιστικού συστήματος και της προώθησης των συμφερόντων των δυνατών. Η μεταρρύθμιση αρχίζει πάντα με συναίνεση, συμμετοχή και από ιστορική νομοτέλεια. Δεν επιβάλλεται.

Ποιος, άραγε, αναρωτιέται για τα αποτελέσματα που θα φέρει η αποδυνάμωση της δημόσιας παιδείας, όταν κλείσουν οι κάνουλες της λαϊκής ευρείας τροφοδοσίας του κόσμου του πνεύματος και της επιστήμης, με τον αποκλεισμό από τις σπουδές των λαϊκών στρωμάτων;
Ποιος δε γνωρίζει τα φαινόμενα αυτοεκφυλισμού της κάθε αριστοκρατίας που θα γίνει όταν η παιδεία αποκτήσει «γαλαζοαίματο» χαρακτήρα;
Οι κρατούντες πολλές φορές, όχι πάντα προσχηματικά αλλά οπωσδήποτε παρερμηνευτικά, βλέπουν παντού τον κίνδυνο από το ξεσήκωμα, την επανάσταση, ό,τι κλονίζει τη θέση τους.
Τα παιδιά γίνονται στη συνείδησή τους «αλήτες», «μικροί παραπλανημένοι», «υποκινούμενοι» και οι ηγέτες στυλώνουν τα γυάλινα πόδια τους με πείσμα στην άμμο ενώ το στόμα τους και η ψυχή τους, ταραγμένα από την υπεροψία και τον κομπασμό, αντιδρούν με ενδεικτικές παραδρομές της γλώσσας και συμπεριφορές αποσυντονισμού. Κρύβονται κάτω από την ψεύτικη προσπάθεια να δείξουν δήθεν κατανόηση εκεί που θα ‘πρεπε να υπάρχει μόνο αγάπη για τη νέα γενιά.
Μεταρρύθμιση χωρίς προηγούμενη ρύθμιση ίσον απορρύθμιση. Αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Αν δεν αποκατασταθεί το βασικό συναίσθημα εμπιστοσύνης ανάμεσα στους ηγέτες και το λαό, όλα θα οδηγούνται στο χάος και στα θολά νερά, οι επιτήδειοι τεχνοκράτες και πλουτοκράτες θα πουλούν το δηλητήριο της αμορφωσιάς αποστερώντας από το έθνος την ελπίδα για το μέλλον.