Αδύνατο να μ’ αφήσει αδιάφορο μια είδηση που διάβασα πριν λίγες μέρες στην εφημερίδα «Listín Diario» του Santo Domingo. Μια τόση δα είδηση, λιτή, μα και τόσο σημαντική, έγραφε: «Η Σόνια Μαρμολέχος, ετών 28, μάνα ενός νεογέννητου μωρού, το άφησε στο σπίτι της, πήρε το λεωφορείο της γραμμής και πήγε στο νοσοκομείο Darío Contreras του Αγίου Δομήνικου για να θηλάσει τραυματισμένα μωράκια που είχαν μεταφερθεί εκεί μετά το φονικό σεισμό της Αϊτής. Αυτή η φτωχή Δομινικανή μητέρα, έδωσε το μητρικό της γάλα σε μερικά από τα 20 ορφανά της γειτονικής χώρας, που νοσηλεύονταν σ’ εκείνο το τραυματολογικό κέντρο.»
Λίγες σειρές που θα πέρασαν - αν πέρασαν - απαρατήρητες στα ψιλά των εφημερίδων. Τέτοιες ειδήσεις, θα έλεγα, έπρεπε να δίνουν το γύρο του κόσμου. Λένε σε κείνα τα μέρη: «Κανένας δεν είναι τόσο φτωχός ώστε να μην μπορεί να χαρίσει ένα χαμόγελο και κανένας τόσο πλούσιος που να μη το χρειάζεται.» Αυτό διέθετε, μέσα στη φτώχεια της η Σόνια, αυτό προσέφερε. Δε χρειάζονταν παραπανίσια λόγια… Η πράξη της - έκφραση ανθρωπιάς - έφτανε.
Σκέφτομαι, πόσο περήφανες θα πρέπει να αισθάνονται οι μάνες αυτής της χώρας. Μιας χώρας που πέρασε από τόσα δεινά, με ξένες κατοχές, φυλετικές διαμάχες, κινήματα, διαπλοκές, αρρώστιες, φτώχεια… Και για μια στιγμή εμφανίζεται, απ’ το πουθενά, η Σόνια, μια φτωχή μητέρα, μια άγνωστη γυναίκα, απλή αλλά «pechua»! Προικισμένη με μια απίστευτη εσωτερική δύναμη, δίνει μια κλοτσιά στα 7,2 ρίχτερ, σηκώνει ψηλά το κεφάλι, τρέχει στο νοσοκομείο, μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο ελπίδας και προτάσσει τα στήθη της να βυζάξουν τα ορφανά το ζεστό μητρικό της γάλα, αυτό που τους στέρησε η δική τους μάνα… χαμένη στα ερείπια. Και είναι παρήγορο πως υπάρχουν ακόμη τέτοιοι άνθρωποι, με τόσο περίσσευμα γενναιοδωρίας, μεγαλοσύνης και ανθρωπιάς, που μ’ ένα απλό «κάτι» μπορούν να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο.
Μια άλλη ιστορία, παρόμοια μ’ αυτή της Σόνιας, είχα διαβάσει πριν μερικά χρόνια στο βιβλίο «Ούτε Τύμπανα Ούτε Τρομπέτες» του Γιάννη Τριάντη. Ήταν κι αυτή - τι σύμπτωση - από κείνη τη χώρα της Καραϊβικής. Η ιστορία της «Φαουστίνας των κυμάτων»:
«”Αρχές του 2001: Δεκαεπτά άνθρωποι πάλευαν δώδεκα μερόνυχτα με τα κύματα, για να φτάσουν με μια παλιόβαρκα από τον Άγιο Δομήνικο στο Πουέρτο Ρίκο. Στην αρχή χάλασε η πυξίδα, μετά άρχισαν να τελειώνουν οι προμήθειες σε βενζίνη, τρόφιμα και νερό. Η Φαουστίνα Μερσέντες, ετών 31, έσωσε τους συνεπιβάτες της με το μητρικό της γάλα: Έπειτα από 288 μαρτυρικές ώρες στη θάλασσα, οι επίδοξοι μετανάστες είδαν επιτέλους στεριά. Μόνο που δεν ήταν το Πουέρτο Ρίκο. ‘Τα ρεύματα τους είχαν παρασύρει πίσω στον Άγιο Δομήνικο…’”
Τέτοια διαβάζεις και τυλίγεσαι στην “εύφορη σιγή” της συγκινήσεως… Κρυφά σκουπίζεις τα μάτια και βγαίνεις στον δρόμο για να πεις την ιστορία της Φαουστίνας στους περαστικούς. Της Δομινικανής που έδινε μεσοπέλαγα μεταλαβιά το γάλα της στους δεκάξι ντεσπεράντος, οι οποίοι πάσχιζαν να ζήσουν ανάμεσα στα κύματα της Καραϊβικής, φρυγμένοι, βουλιαγμένοι στη μοίρα τους, απελπισμένοι…
Σταγόνα - σταγόνα το γάλα της, λεχώνα-τροφός, άγγελος, γεννήτωρ για δεύτερη φορά, ρότα ζωής στο πουθενά, η Φαουστίνα των κυμάτων. Η αδερφή της, συνεπιβάτης στη σκουριασμένη βάρκα της ελπίδας, μεταλάβαινε τελευταία τις σταλιές της ζωής, το γάλα της αδερφής της. Και κρατούσε μια σταγόνα στο στόμα της για να την επιστρέψει στο στόμα της Φαουστίνας. Ένα φιλί ζωής, αντίδωρο, μια σταλίτσα γάλα, μαργαριτάρι που επέστρεφε στο κέλυφός του…
Αργότερα, στο μπαλκόνι της Καραϊβικής, η Φαουστίνα κρατούσε σφιχτά την κόρη της στην αγκαλιά της, κοίταζε αμίλητη τη θάλασσα κι έλεγε στο παιδί της παραμύθια και τραγούδια της στιγμής πότε δακρύζοντας, πότε χαμογελώντας. Η Φαουστίνα των κυμάτων…»
Έτσι, είναι κάποιες φορές που… αμίλητα - «πότε δακρύζοντας, πότε χαμογελώντας» - τέτοιες ειδήσεις και ιστορίες, σαν παραμύθια, χρειάζεται να τις διαβάζουμε. Αλλιώς περνάνε, φεύγουν και χάνονται μέσα στη ζούγκλα που φωλιάζει… η καθημερινότητά μας.