Ειρήνη Σιδερή - Κουτσκουδή
Τυπογραφείο Δ. Δούκα και Σία ΟΒΕΕ
Μυτιλήνη 2010

Η Ρηνούλα Σιδερή - Κουτσκουδή είναι ένα άτομο ευλογημένο από το θεό και πολύ τυχερό.
Είχε την καλή τύχη να γεννηθεί από νοικοκυραίους και ηθικούς γονείς από τον Ασώματο και να μεγαλώσει σε μια πολυπληθή οικογένεια, που ξεχείλιζε η αγάπη.
Σπούδασε φιλόλογος, παντρεύτηκε έναν άνδρα που στάθηκε δίπλα της επάξια, στις λύπες και τις χαρές, και δημιούργησαν μια θαυμάσια οικογένεια από τρία παιδιά - επιστήμονες και τα τρία - και αποκατεστημένα πια.
Ευτύχησε να δει τέκνα των τέκνων της και στην ώριμη πλέον ηλικία ν’ απολαμβάνει την αγάπη και εκτίμηση του συζύγου και των παιδιών της και τη λατρεία των εγγονών.
Αλλά, αγαπητή μου Ρηνούλα, «τα σπλάχνα σου και οι θάλασσες ποτέ δεν ησυχάζουν».
Με τη βοήθεια του συζύγου της, Δημήτρη Κουτσκουδή, και με δική του επιλογή, συγκεντρώθηκαν 85 διηγήματα που πρωτοείδαν το φως της δημοσιότητας στις τοπικές εφημερίδες «Δημοκράτης, «Δημοκράτης Μυτιλήνης» και «Αιολικά Νέα» και με τον τίτλο «Σκόρπια φύλλα της ψυχής μου» έγιναν βιβλίο.
Γράφει στο τέλος του προλόγου της: «Ίσως το τελευταίο (βιβλίο) - το άσμα μου το κύκνειο - ποιος ξέρει; Μονάχα ο παντογνώστης Θεός, που μόνο αυτός γνωρίζει «ή ζωή ή θάνατο πότε να χαρίζει».
Τα περισσότερα απ’ τα 85 διηγήματα της Ρηνούλας είναι βιωματικά.
Αναφέρονται στην οικογενειακή της ζωή, την υπηρεσιακή, τη φύση και τα λουλούδια, τα αγαπά ιδιαίτερα, το Θεό που πιστεύει, το χωριό της τον Ασώματο, που αναπολεί με νοσταλγία, τους μαθητές της, τον άνδρα της.
Αλλά δε σταματά μόνο εδώ:
Δε διαφεύγουν της προσοχής της κοινωνικά θέματα, πολιτιστικά και άλλα, που αφορούν το μέλλον των παιδιών μας και την ηθική τους υπόσταση.
Οι σκέψεις τρέχουν καθαρές και γάργαρες, όπως τα κρυστάλλινα νερά των πηγών του Ασωμάτου.
Δεν ξέρω, αλλά διαβάζοντας τα διηγήματα της Ρηνούλας μού ήρθε στο νου μια αντιφώνηση του Δροσίνη προς τον Παλαμά:
«Εσύ τα μεγάλα μες τα ωραία ζήτησες
και γω τα ταπεινά κι απορρημένα
και σμίλεψες τον μπρούτζο και το μάρμαρο
και άφησες τον πυλό της γης σε μένα.

Στις Αλπικές βουνοκορφές ανέβηκες
και στάθηκα στις λιόφωτες ραχούλες
αρχόντισσες και Ρήγισσες οι μούσες σου
και μένα ψαροπούλες και βοσκοπούλες

Γράφει στο διήγημα «Κοντά στα παιδιά»:
«Αν ξανάρχιζα απ’ την αρχή, πάλι δασκάλα-εκπαιδευτικός θα γινόμουν, με πείρα και γνώση, θα προσπαθούσα να μην επαναλάβω τα λάθη, που σαν άνθρωπος έπραξα.»
Ναι, Ρηνούλα, αλλά οι μαθητές σου, ο περίγυρός σου, εμείς που δε σε γνωρίσαμε από κοντά, αλλά μέσα από το έργο το προφορικό και το γραπτό, αγαπήσαμε και αυτά τα «λαθάκια» που είναι το αλάτι του χαρακτήρα σου, που σε κάνει πεντανόστιμη και τιμημένη...
Μην τ’ απαρνιέσαι, να μου χαρείς!
Γράφει στο διήγημα «Πάλι για τα λουλούδια θα σας πω»:
«Γιατί η ψυχή του ανθρώπου στο βάθος της είναι ένα από τα πολύτιμα λουλούδια του Μαγιού...
Ένα τριαντάφυλλο μοσχάτο, κι ένα γαρύφαλλο ευωδιαστό, ένα ζουμπούλι του βουνού, ένα γιασεμί.»
Σε αρκετά διηγήματα η αγάπη της Ρηνούλας ξεχειλίζει για τα λουλούδια και για το Θεό.
Βαθιά θρησκευόμενο άτομο, αλλά χωρίς θρησκευτικούς φανατισμούς και ιδεοληψίες, πορεύτηκε στη ζωή της με το φόβο του Θεού και ένα λουλούδι στο χέρι.
«Μυγδαλιά μίλησέ μου για το Θεό και η μυγδαλιά άνθισε», διαλαλεί ένα γιαπωνέζικο χάι-κάι.
Το βιβλίο της Ρηνούλας «Σκόρπια φύλλα της ψυχής μου» το διάβασα ένα Σάββατο πρωί στο εξοχικό μου. Ορισμένα διηγήματα τα είχα διαβάσει στο «Δημοκράτη Μυτιλήνης» όταν πρωτοδημοσιεύτηκαν.
Επειδή το χωριό μου γειτνιάζει με το χωριό της συγγραφέως και ως εκ τούτου τα ήθη, τα έθιμα, η μορφολογία του εδάφους είναι κοινά, ορισμένα από τα διηγήματα άγγιξαν ευαίσθητες χορδές και ξύπνησαν ξεχασμένες μνήμες!
Αυτά τα «ορισμένα» διηγήματα τα διάβασα δυο φορές.
Θέλω να σ’ ευχαριστήσω, Ρηνούλα, για τη χαρά που μου έδωσες με το βιβλίο σου.
Θέλω ακόμα να σ’ ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια, προφορικά και γραπτά.
Ο καλός ο λόγος, όταν ακούγεται από ανθρώπους που τιμώ και αγαπώ, έχει την ιδιαίτερη βαρύτητά του.
Τέλος, δεν πιστεύω ότι αυτό το βιβλίο θα αποτελέσει το «κύκνειο άσμα σου», όπως γράφεις.
Η αείμνηστη μητέρα σου πέθανε στα 92 τόσα χρόνια της. Θέλεις πολλά ακόμα για να την ξεπεράσεις.
Να είσαι καλά.

Στρατής Δελόγκος
Απιδιάς Λάκκος