Η πρόληψη στην ανθρώπινη συμπεριφορά, ατομική και συλλογική, χαρακτηρίζει την κορωνίδα της πνευματικής εξέλιξης των ειδών. Από όλα τα ζώα, μόνο ο άνθρωπος διατηρεί συνειδητή γνώση του παρελθόντος και μπορεί χάρη στην ανάπτυξη της προμετωπιαίας χώρας του μετωπιαίου λοβού (περιοχή συνειρμών και σκέψης) να κάνει προοπτική για το μέλλον, δηλαδή πρόληψη. Το βασικό στοιχείο της ατομικής, οικογενειακής και κοινωνικής ψυχικής υγείας είναι η λογική και συναισθηματική ισορροπία. Ο παραλογισμός και η διαταραχή των διαπροσωπικών σχέσεων είναι αυτό που εννοώ αναφερόμενος στη λέξη «τρέλα». Συνήθεις εκδηλώσεις της διαταραχής του ψυχισμού είναι οι αυτοκαταστροφικές και ετεροκαταστροφικές συμπεριφορές. Μια τέτοια συμπεριφορά συνεχώς επεκτεινόμενη αφορά στη χρήση ουσιών. Θεωρώ ότι είναι δηλωτική της ατομικής και συλλογικής ψυχολογικής κρίσης, που διατρέχει όλο το φάσμα του πολιτισμού μας σε μια κατά τα άλλα φυσιολογική κοινωνία.
Έτσι, η πρόληψη προϋποθέτει τη θεραπεία της ψυχοπαθολογίας έξω από τους τοίχους του ψυχιατρείου, στην ενδοχώρα του φαινομενικά λογικού κόσμου μας. Ενός κόσμου που αγνοεί τις προειδοποιήσεις της επιστήμης, παρά τις επικλήσεις αυτών που επιμένουν να βλέπουν καθαρά την αλήθεια και να την εκφράζουν. Η ανησυχία και ο πόνος απωθείται ασυνείδητα και οι πόρτες εισόδου της τολμηρής ενημέρωσης κλείνουν.

Τα ναρκωτικά αποτελούν το απατηλό κυνήγι της πλαστής ευτυχίας και της φυγής, τον τρόπο αποφυγής της πραγματικότητας και της ευθύνης. Ένας σκοτεινός κόσμος κόλασης. Οι σειρήνες στα κάστρα του θανάτου πλανεύουν διαλαλώντας τον παράδεισο. Σίγουρα την πόρτα ανοίγει ο ίδιος ο χρήστης. Ποιος, όμως, του δίνει το κλειδί; Ποιος είναι υπεύθυνος για το «ναι» ή το «όχι», την αναπόφευκτα κρίσιμη στιγμή στη ζωή του νέου;
Κάθε πράξη μας κουβαλά το παρελθόν και την προσδοκία του μέλλοντος. Σ’ αυτά σίγουρα δεν είμαστε μόνοι μας. Όνειρα, αυταπάτες, διδαχές άλλων, ψυχικά παιδικά τραύματα, φιλοδοξίες οδηγούν την κουρασμένη ψυχή σ’ έναν μακάριο ύπνο, μια νάρκη. Έτσι, υπνοβατώντας μπαίνουμε στο τούνελ, στη σπηλιά των δεσμωτών, στο ψεύδος που είναι εύδος, δηλαδή ύπνος της ψυχής. Από την πλατωνική πλευρά, πραγματικότητα γίνονται οι σκιές από τις φωτιές της σπηλιάς των δεσμωτών, ή πιο σύγχρονα οι εικόνες της τηλεόρασης. Ενώ το φως της αλήθειας και της γνώσης τυφλώνει και πονά. Έτσι προτιμούμε τη σπηλιά, δεσμώτες της ψευτιάς. Το εύδος αυτό, μιας ναρκωμένης, παραπλανημένης, αποκαμωμένης ή ανεύθυνης οικογένειας και κοινωνίας, οδηγεί το παιδί στην αυτοκαταστροφή, για να πληρώσει η ίδια με τη σειρά της το τίμημα στον κύκλο όπου το «εγώ» γίνεται «εμείς» και το «εμείς» «εγώ».

Σε κάθε ανθρώπινο πρόβλημα η εμπειρία οδηγεί τη σκέψη στην αναζήτηση αιτιών, στην ανάλυση. Η επιστημονική και κοινωνική ανάλυση φέρνει τη συνειδητότητα. Η συνειδητότητα τη διαπίστωση. Η διαπίστωση μοιάζει συχνά με καταγγελία. Η σχηματική, ίσως σκληρή, απόδοση των συμπερασμάτων μου μπορεί να θεωρηθεί καταγγελία. Όμως δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαπίστωση. Μια διαπίστωση που τη δικαιούμαι, γιατί τις δεκαετίες της ιατρικής και κοινωνικής μου παρουσίας βίωσα τον πόνο στους διαδρόμους των νοσοκομείων, ήλπισα, οραματίστηκα και πρέπει με τόλμη να μιλήσω για αλήθειες χωρίς πάθος για τους ψευδόμενους, όπως θα έλεγε ο Καβάφης.