Το άκουγα όταν ήμουν μικρή: «Τους καλούς τους γαμπρούς δεν τους αφήνουνε, πάντα βρίσκεται μια καπάτσα και τους τυλίγει.» Πάει το πριγκιπόπουλο! Βρέθηκε η ξύπνια και μας το πήρε το παιδί! Δε στρώθηκα εκείνο το πρωί μπροστά στην τηλεόραση. Όταν με ρωτούσαν «γιατί», έλεγα «να ξέρετε, με το Γουίλ τα είχαμε παλιά και μου ‘χει πέσει όλο αυτό λίγο βαρύ»!
Ήμουν στο σπίτι μιας φίλης, κατέβαινα τη σκάλα κι η μαμά της ξαφνικά βάζει τις φωνές: «Άντε και στα δικά σας! Καλέ, τι ωραία που είναι η νύφη!» Καθίσαμε στον καναπέ κι εκεί η μόδα μού έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι. Με το νυφικό! Μέχρι και σε μένα, που το γονίδιο της νύφης δεν υπάρχει στο DNA μου, μου πέρασε αμυδρά από το νου: «Για ένα τέτοιο φόρεμα πάω κι ως την εκκλησία!» Και πρόσθεσα στη σκέψη μου πάντα: «Τώρα, άμα φτάσω και δε μ’ αρέσει αυτός που περιμένει, δε χρειάζεται να μείνω, θα το παίξω get away bride»! Ύστερα ήρθε στο μυαλό μου η Grace Kelly, μέσα σ’ ένα παρόμοιο νυφικό, να γίνεται κι αυτή πριγκίπισσα και ξαφνικά ξύπνησε μέσα μου η δημοκρατική ανατροφή μου! Θυμήθηκα πως τον άντρα ποτέ δεν τον ονειρεύτηκα πρίγκιπα! Ότι απεχθάνομαι τους χαρτογιακάδες! Ότι δεν μπορώ τους ατσαλάκωτους! Έτσι ξέχασα τον πρίγκιπα κι άρχισα να φαντασιώνομαι μια Hermes ταχυδρομική που δοκίμασα πρόσφατα στο αεροδρόμιο! Φοριέται κι εκτός εκκλησιάς, είναι εντυπωσιακή και κάνει απόσβεση! Με την αρωγή, λοιπόν, της μόδας, όπως τον έβαλα, έτσι τον έβγαλα από το μυαλό μου το γάμο!

Διότι, φίλες μου, για να σε περιμένει κάποιος στα σκαλιά, πρέπει να είναι αυτός που εσύ περιμένεις! Καμμιά, όμως, δεν μπόρεσε να απαντήσει (πειστικά εννοώ) πώς και γιατί αποφάσισε κάποτε να ντυθεί καρνάβαλος και να βάλει τον «Πρίγκιπα» να την περιμένει με κουστουμάκι στα σκαλιά της εκκλησίας! (Ακόμη και το dress code είναι με το μέρος των αντρών σ’ αυτή την κοινωνία!)
Δεν ξέρω κατά πόσον επίσης ο έρωτας της ζωής μας είναι ένας και μοναδικός! Καθώς περνούν τα χρόνια, βλέπω τα στερεότυπα, αυτά που μας γέμιζαν νευρώσεις και μας υποχρέωναν να μένουμε προσκολλημένοι σε σχέσεις που έχουν τελειώσει, να καταρρίπτονται. Η ίδια η ζωή τα γκρεμίζει. Η ζωή, μάλιστα, ανθρώπων που δεν είναι ούτε ανήθικοι, ούτε σεξουαλικά ακόρεστοι ούτε ανασφαλείς! Οι έρωτες, ακόμη κι οι μεγάλοι, τελειώνουν. Προσωπικά ο μόνος άντρας που δεν έπαψα ποτέ να αγαπώ στη ζωή μου ήταν ο μπαμπάς μου! Κι αν κι έχω ζήσει κάνα δυο μεγάλους έρωτες, πρέπει να παραδεχτώ ότι είχαν ημερομηνία λήξεως. Δεν ξέρω αν συνάντησα αυτό που λέμε «άντρα της ζωής μου», δεν ξέρω αν υπάρχει καν αυτός ο ένας, ξέρω πάντως ότι δεν έχω μετανιώσει που δεν παντρεύτηκα μέχρι τώρα.
Σήμερα θα είχα ξυπνήσει από το πρωί να του φτιάξω μπριαμάκι, μέσα στην περίφημη υλική και συναισθηματική ασφάλεια της οικογενειακής θαλπωρής που δυστυχώς δε θα με προστάτευε από τον εαυτό μου! Γιατί η ζωή τα φέρνει έτσι, ώστε πάνω από τους ατμούς της κατσαρόλας θα σκεφτόμουν αυτόν που σκέφτομαι σήμερα, γιατί θα τον είχα και πάλι γνωρίσει. Θα έτρεφα, λοιπόν, ενοχές, το μυαλό μου δε θα ξεκολλούσε από αυτόν και θα έτρεμα στο δίλημμα: να παρατήσω το βασίλειό μου και να πέσω στην αγκαλιά του ή να μείνω στο πυρίμαχο και να σιγοβράζω στο ζουμί μου, προσέχοντας να μη με τσουρουφλίσει η αντικολλητική του επιφάνεια!