Και ξαφνικά ο προπηλακισμός του κλιμακίου των εργαζόμενων στην Υπηρεσία Ειδικών Ελέγχων στη Μύρινα της Λήμνου, τα μεσάνυχτα της περασμένης Τετάρτης προς Πέμπτη, πλημμύρισε τα μέσα ενημέρωσης. Άμεσα κάποιοι έσπευσαν να μιλήσουν για δήθεν εξέγερση υποψήφιων φοροφυγάδων. Ήταν αυτοί που έσπευσαν να υπερασπιστούν την ισότητα των Ελλήνων έναντι των ελεγκτικών μηχανισμών. Ένας από αυτούς κι ο αρμόδιος υπουργός κ. Παπαθανασίου. «Δεν είναι δυνατόν», είπε, «ορισμένοι πολίτες να πληρώνουν τα βάρη και μερικοί άλλοι να θεωρούν ότι μπορεί να φοροδιαφεύγουν. Απαιτούσαν να μη γίνουν έλεγχοι στο νησί. Δεν πρόκειται κανένας, με κανέναν τέτοιο τρόπο, να σταματήσει τον έλεγχο.» Έτσι είπε ο τσάρος της Ελληνικής Οικονομίας.

Ας αφήσουμε στην άκρη τον προσωπικό τόνο που κάποιοι εκ μέρους των εργαζομένων έδωσαν στην υπόθεση. Δεν πρέπει να τα βάζουμε, λέει, με τους εργαζομένους και άλλα παρόμοια. Όσοι στήθηκαν μπροστά στο «στυλάκι» του ελεγκτή της ΥΠΕΕ, γενικότερα μπροστά στο «στυλάκι» του εφοριακού (χωρίς να τους τσουβαλιάζουμε όλους, αλλά δυστυχώς έτσι είναι), μπορούν και πολύ καλά να καταλάβουν για τι πράγμα συζητάμε. Και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, δεν είναι τυχαία η επιλογή ποικιλώνυμων «δικών μας» να διοριστούν ή να μεταταχθούν από αλλού στην Εφορία. Μεγαλύτερους μισθούς σε σχέση με άλλους εργαζομένους απολαμβάνουν οι εφοριακοί και ακόμα μεγαλύτερους των γνωστών «υπερωριών», συμπεριλαμβανομένων όσων ανεβαίνουν τον «Όλυμπο» της ΥΠΕΕ - πρώην ΣΔΟΕ. Εξ ου και οι πασίγνωστοι διαγκωνισμοί των διαφόρων κατά καιρούς «δικών μας» να στελεχώσουν τέτοιες υπηρεσίες. Οπότε, ας εγκαταλειφθεί αυτό το «τη δουλειά μας κάνουμε», γιατί ούτε οι «υπερωρίες» δίνονται επειδή οι κυβερνώντες δεν έχουν πού να τις δώσουν ούτε τέλος πάντων απλά τη δουλειά τους κάνουν κάποιοι. Προσπάθησαν να την κάνουν αυτήν τη δουλειά όσοι την κάνουν. Και τούτο μερικές φορές έχει… και κινδύνους.
Ας επιστρέψουμε όμως στην ουσία της υπόθεσης. Δεν ξέρω αν έχει γίνει αντιληπτό, αλλά μιλάμε για ένα γεγονός που έγινε στη Λήμνο. Ένα νησί στην είσοδο των Δαρδανελίων, που πριν 30 περίπου χρόνια, που ο υπογράφων το πρωτοεπισκέφθηκε, διέθετε ένα δρόμο με άσφαλτο από το λιμάνι έως το αεροδρόμιο. Και τούτον για προφανείς λόγους. Ένα νησί που αν δεν ήταν στο βόρειο Αιγαίο αλλά δυο μίλια έξω από το Σαρωνικό, θα διαγκωνίζονταν οι έχοντες και κατέχοντες για μια βιλίτσα στις αμμουδερές του παραλίες χρεωμένη στις off-shore εταιρείες τους.
Δεν είναι όμως εκεί, είπαμε, είναι στην είσοδο των Δαρδανελίων. Τι σημαίνει αυτό; Ότι για την ασφάλεια της χώρας, αν δεν υπήρχε το πλωτό αεροπλανοφόρο που ακούει στο όνομα Λήμνος, θα έπρεπε να το ανακαλύψουμε. Κι οι ελάχιστοι κάτοικοί του, σχεδόν όλοι κι όλοι 17.000 (του Στρατού συμπεριλαμβανομένου!!!) αν δεν ήταν στη Λήμνο θα έπρεπε να τους μεταφέρουμε από αλλού. Γιατί η Λήμνος σημαίνει Ελληνικό Αιγαίο. Κι αν ο όποιος Παπαθανασίου ετούτο δεν το καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει…
Αντί αυτού όμως, μια αντίληψη από το κράτος των Αθηνών, το αναπτυσσόμενο αναμεταξύ του τριγώνου πλατείας Κολωνακίου, πλατείας Συντάγματος και οδού Ρηγίλλης, με κατά καιρούς βόλτες στην Εκάλη και στη Ραφήνα, πραγματικά παιδοκτόνος. Είναι ίσοι όλοι οι Έλληνες, λένε οι διάφοροι Παπαθανασίου.
Ίσοι σε τι;
Στο δικαίωμα στη ζωή; Ο Λημνιός που σε μια ώρα από τώρα θα υποστεί σοβαρό έμφραγμα του μυοκαρδίου, σε τρεις ώρες θα τον κλαίει η μάνα του. Ο όποιος κάτοικος της Αττικής σε τρεις ώρες μπορεί να τα καταφέρει να εγχειρίζεται σε ένα όποιο «Ωνάσειο». Σε εννιά μέρες δε, ο δεύτερος θα είναι σπίτι του κι του πρώτου θα του κάνουν νιάμερα.
Στο δικαίωμα στο κοινό κόστος ζωής; Πόσο κοστίζει ένα μπουκάλι γάλα γνωστής μάρκας στην Αθήνα και πόσο στη νησιωτική Ελλάδα; Πόσο κοστίζουν άλλα βασικά είδη διατροφής όπως τα λαχανικά; Ή μήπως δε νιώσατε κι εσείς όπως όλοι μας έκπληκτοι, με την κατά καιρούς είδηση για κύμα ακρίβειας με γνωστοποίηση τιμών υποτιθέμενων υψηλών στην Αθήνα που όμως είναι φτηνές, πάμφθηνες για εμάς όλους τους άλλους νησιώτες;
Στο δικαίωμα στην πρόσβαση, στην επικοινωνία, στη συγκοινωνία; Στο δικαίωμα στην απομόνωση; Στο δικαίωμα σε ένα κόστος μετακίνησης ανάλογο με αυτό της άλλης Ελλάδας;
Ένα μοναχά δικαίωμα χαρακτηρίζει τους νησιώτες, τους Λημνιούς που προχθές ξεσηκώθηκαν. Το δικαίωμα στο να επιμένουν πως είναι Έλληνες. Είναι το κόστος της ελληνικής σημαίας, που κάθε μέρα ανεβοκατεβαίνει στο κάστρο της Μύρινας και πληρώνουν χρόνια τώρα αγόγγυστα οι Λημνιοί. Προσέξτε… Μοναχά οι Λημνιοί. Κανείς άλλος. Το κόστος της ελληνικότητας του νησιού το πληρώνουν οι κάτοικοι της Λήμνου. Που περιμένουν το καράβι στο λιμάνι, ένα καράβι που δεν έρχεται. Που περιμένουν το αεροπλάνο που έρχεται πανάκριβο. Που ψάχνουν για γιατρούς ειδικοτήτων, σχολεία, δρόμους, χώρους που έχουν στη μέσα Ελλάδα, αλλά στη Λήμνο τα βλέπουν στην τηλεόραση. Οι κάτοικοι της Λήμνου, που οπότε τύχει - και τυχαίνει, που να μην τύχαινε - καλούνται υπό τα όπλα που έχουν σπίτι τους. Οι κάτοικοι της Λήμνου, που πληρώνουν μόνοι αυτοί το κόστος της ελληνικότητας του νησιού τους. Ωραίοι ως Έλληνες, φιλότιμοι ως Έλληνες, αλλά και μάγκες ως Έλληνες άμα λάχει. Για να μπορούν να πουν σε όποιον Παπαθανασίου υπεραμύνεται της… ισότητας των Ελλήνων έναντι της Εφορίας, πολύ απλά … «Άι σιχτίρ, ρε…».