Παρακολουθώντας το Σάββατο τα εγκαίνια του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, και βλέποντας όλους τους πολιτικούς μας εκεί περήφανους, όπως κι εμείς άλλωστε, μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη να καμαρώνουν, ένα τραγούδι μου ‘ρθε να ψιθυρίσω: «Ζούμε σ’ έναν κόσμο μαγικό / με φόντο την Ακρόπολη, το Λυκαβηττό / Γεμάτα τα μπαλκόνια, πολιτικά αηδόνια / Υποσχέσεις και αγάπες και πολύχρωμα μπαλόνια / για ευτυχισμένα χρόνια…» Το ίδιο σαν εκείνες τις αξέχαστες μέρες των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, που ζήσαμε για λίγο, όντως, έναν κόσμο μαγικό! Εκτοξευτήκαμε όσο πιο ψηλά γινόταν και στη συνέχεια επανήλθαμε στα δικά μας. Τα γνωστά και τετριμμένα…
Έκανα σύγκριση με την εικόνα που είχαν οι ίδιοι, πριν δυο εβδομάδες - φοβισμένοι κι αμήχανοι - μετά από τα γνωστά αποτελέσματα των ευρωεκλογών, μα κι εκείνα της αποχής, όταν μας επιβεβαίωναν πως έλαβαν το μήνυμα του λαού. Του λαού που πρόδωσαν, που πούλησαν - που ξεπούλησαν μάλλον - που ρήμαξαν… Αυτού που δεν έχουν να του προτείνουν τίποτα πια, ούτε έμπνευση, ούτε όραμα, μηδέ ελπίδα. Έχουν απαξιωθεί τόσο, που η αποχή ίσως να μην τους έδωσε το σωστό μήνυμα. Ίσως ένα «κατηγορώ» σαν τούτο το παρακάτω του δημοσιογράφου Θανάση Λάλα, να ήταν ό,τι καλύτερο. Έχω σημειώσει και σας μεταφέρω μερικά από τα πιο επίμαχα σημεία, με τη σκέψη πως θα μπορούσε να ήταν… το «κατηγορώ» του καθενός μας:
«Πήραμε το μήνυμα. Η ψήφος των συμπολιτών μας επιβεβαίωσε τη διάγνωση… Το πολιτικό σύστημα είναι άρρωστο και μας κόλλησε όλους… Μας κόλλησε αδιαφορία, ανηθικότητα, τεμπελιά, αριβισμό… Πολλοί ιοί της δημοκρατίας μαζί… Μια κοινωνία με ευπαθές ανοσοποιητικό σύστημα, έτοιμη να υποκύψει στα τραύματά της… Η μόλυνση του δημοκρατικού περιβάλλοντός μας διεισδύει από παντού μέσα μας… Τρώει το μυαλό μας, την ψυχή μας, το αυτονόητο… Άντε πάλι απ’ την αρχή… Νέες διατροφικές συνήθειες για να στηθεί στα πόδια του το ατροφικό μυαλό μας. Νέες επεμβάσεις ενδιαφέροντος για να ξαναφουσκώσει η ψυχή μας ελπίδα. Άλλη μια φορά πρέπει να επινοήσουμε το αυτονόητο… Βαρέθηκα να ζω σε μια χώρα πολιτικής κώφωσης… σε μια χώρα πολιτικής τύφλωσης… Η πολιτική στην Ελλάδα χάνει μέρα με τη μέρα την ακοή της, την όρασή της, την αφή της… Καθισμένη σε μια αναπηρική καρέκλα τρέμει μη χάσει τη θέση της στο τραπέζι της εξουσίας, χωρίς να την ενδιαφέρει τι θέλει να κάνει ασκώντας εξουσία… Τίποτα… Η εξουσία για την εξουσία. Η εξουσία ως επάγγελμα… Η εξουσία ως μέσο για να αναρριχηθούμε στις πλάτες της ηλιθιότητας. Η εξουσία αναίσθητη ψυχορραγεί… Υπόσχεται ξανά “Μαζί θα πάμε μπροστά”… Πού θα πάμε μαζί δηλαδή… Κι όλες τις άλλες φορές που ξεκινήσαμε να πάμε μαζί μπροστά, πού καταλήξαμε; Αλλού θέλαμε και αλλού βρεθήκαμε… Κάθε φορά που ο λαός ψηφίζει, η εξουσία την επομένη παίρνει τον λαό αγκαζέ και πάνε μπροστά… χωρίς να ξέρει ο λαός τι είναι εκεί μπροστά που πάνε… Είναι γκρεμός; Πεδιάδα; Τι; Κάθε φορά μια εξαπάτηση, μια γενικολογία που ακόμα και οι βλάκες οι αήττητοι νιώθουν ηττημένοι. Και όλοι όσοι έχουν μια επαφή με το κέντρο της ύπαρξής τους νιώθουν υποτιμημένοι, ξένοι, ντροπιασμένοι, φυλακισμένοι, αδύναμοι…
»Ντρέπομαι, το λέω, γιατί έγιναν οι εκλογές, πήραν το μήνυμα, αλλά αυτοί εκεί συνεχίζουν ατάραχοι το έργο της εξόντωσης του κράτους. Κλέβουν ακόμα κι από τη φτώχεια μας. Δεν αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω από το τραπέζι. Δεν μπορώ άλλα ψέματα, δεν μπορώ άλλους τιποτένιους να οδηγούν το πλοίο που μας μεταφέρει μέσα από ωκεανούς στο μέλλον. Δεν μπορώ αυτή την αγέλη των άπληστων να κυβερνούν τα συναισθήματά μας. Πρεζόνια του χρήματος, της εξουσίας, της κοινωνικής ανέλιξης. Άνθρωποι που έχουν προδώσει τα ιερά και τα όσια. Ναι, αυτοί όλοι κριτές των πάντων… κριτές μας.
»Δεν έχουν τσίπα, μόλις πριν από λίγο κλείσανε την τελευταία συμφωνία, σε λίγο χρόνο από τώρα η μίζα θα μπει στο λογαριασμό τους… κι αυτοί κοινωνικά αποδεκτοί πολίτες υπεράνω υποψίας, τα βάζουν με όλους, τους μετανάστες, τους ιδεολόγους γενικά, τους κωλοέλληνες που δεν ξέρουν ούτε να ψηφίσουν και πάνε για μπάνιο…»
Κι εγώ ο άσχετος σκέπτομαι τώρα: καλό το Μουσείο, καλή η τελετή. Ολοκληρώθηκε, αφήνοντας πίσω υπέροχες αναμνήσεις. Μια Ελλάδα υπερήφανη, μια Αθήνα πολύ πιο όμορφη… μα από βδομάδα, πάλι η ίδια ασχήμια, η ίδια μιζέρια. Τα ίδια πάντα χάλια.