Το ερώτημα αυτό απασχολεί τους επιστήμονες εδώ και πολλά χρόνια. Αρκετές θεωρίες έχουν διατυπωθεί, χωρίς όμως να υπάρχει ακόμη οριστική απάντηση. Μια θεωρία - ίσως η πιο πειστική - λέει ότι τα φύλα εξελίχθηκαν για να «κάνουν δύσκολη» τη ζωή των παρασίτων, αφού με τη φυλετική αναπαραγωγή αυξάνεται η γενετική ποικιλότητα των απογόνων, που έτσι δεν μπορούν να τους «αναγνωρίζουν» εξίσου εύκολα τα παράσιτα.

Η αυξημένη προσαρμοστικότητα στο διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον ήταν πιθανώς ένα πλεονέκτημα που απέκτησαν οι οργανισμοί όταν εμφανίσθηκαν τα φύλα. Η αυξημένη γενετική ποικιλότητα στα είδη με εγγενή αναπαραγωγή έχει να κάνει με το ότι η αναπαραγωγή εδώ μπορεί να λάβει χώρα μόνο όταν ένα ωάριο και ένα σπερματοζωάριο - το καθένα με το δικό του «φορτίο» χρωμοσωμάτων - συγχωνευθούν, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για τη γέννηση ενός νέου ατόμου με διπλή σειρά χρωμοσωμάτων, η οποία είναι διαφορετική από αυτή των γονέων του.
Τα ασεξουαλικά είδη αναπαράγονται με παρθενογένεση, όπως λέγεται, η οποία δίνει απογόνους που είναι πανομοιότυποι κλώνοι του μητρικού ατόμου. Με αυτή την αναπαραγωγική στρατηγική, τα ασεξουαλικά είδη μπορούν να αξιοποιήσουν καλύτερα, από τα είδη που αναπαράγονται σεξουαλικά, διαθέσιμους πόρους που είναι ομοιογενείς και υπάρχουν σε αφθονία στο περιβάλλον τους, καθώς, μεταξύ άλλων, μπορούν να πολλαπλασιάζονται ταχύτατα.
Ορισμένα ζωικά είδη, όπως π.χ. οι διαφανείς μακροασπόνδυλες δάφνιες (ψύλλοι της θάλασσας), μπορούν μάλιστα να αναπαραχθούν τόσο με φυλετική αναπαραγωγή όσο και με παρθενογένεση, ανάλογα με την ποσότητα τροφής που υπάρχει στο περιβάλλον.

ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ 'SCIENCE ILLUSTRATED'