Λίγα πράγματα για το ψάρεμα με «μονάγκιστρο». Όπως βλέπουμε και στο διάγραμμα, μάνα έχουμε 35άρα πετονιά και παράμαλλο 25άρι, αλλά καλής ποιότητας, αν γίνεται fluorocarbon και αόρατο. Προσοχή. Το μονάγκιστρο είναι πολύ επιρρεπές στα σκαλώματα, οπότε το προτιμάμε σε περιοχές με άμμο ή χαλίκι.

Εκεί, με κλειστά μάτια. Μακρινές βολές και είμαστε εντάξει, φτάνει να ξέρουμε να ρίξουμε έχοντας αρματωμένο τόσο μεγάλο παράμαλλο (θέμα εξάσκησης πια…). Το μονάγκιστρο είναι ελαφρύ και πολύ διακριτικό, οπότε τα λιγοστά μεγάλα και έξυπνα θηράματα δε θα σημειώσουν κάτι ύποπτο. Θα πάρουν το δόλωμα και αφού το μολύβι είναι περαστό, δε θα νιώσουν αντίσταση, καθώς η πετονιά θα γλιστρά μέσα από το μολύβι δίχως αντίσταση (οπότε αφήνουμε είτε κοιλιά στην πετονιά από το καλάμι μας για να «το πάρει» ή ανοιχτά τα φρένα, όχι τελείως, αλλά να μη δίνουν μεγάλη αντίσταση). Δυστυχώς το να κοντύνουμε το παράμαλλο δε μας σώζει από μπλεξίματα.
Ας σημειώσουμε ότι το πρωί οι χάντρες μας μπορεί να μην είναι φωσφοριζέ, αλλά πλαστικές σε διάφορα χρώματα. Μην το παρακάνετε με τις χάντρες (ειδικά αν βάζετε μερικές κοντά στο αγκίστρι), μπορεί να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα και αντί να εξάπτουν την περιέργεια, να προκαλούν τρόμο στα ψάρια.
Το αγκίστρι μας, κλασσικά Νο.1 (της Gamakatsu βάζουμε εμείς), γιατί ας θυμόμαστε πως το μεγάλο αγκίστρι «διαλέγει» το ψάρι, ενώ το μικρό «ψαρεύει τα πάντα». Εμείς βέβαια δε θέλουμε τα πάντα, αλλά το μεγάλο θήραμα. Ε, έτσι είναι ο καλός ψαράς, πάντα ποιοτικός και μερακλής!