ΘΕΣΕΙΣ

Αυτές οι κοινωνικές τάξεις των ανθρώπων σήμερα, μισθωτοί και συνταξιούχοι, νιώθουν μια ανεξήγητη επιθετικότητα και απαξιωτική συμπεριφορά από την Πολιτεία, λες και είναι η γενεσιουργός αιτία της οικονομικής εξαθλίωσης της χώρας μας. Και επειδή αποτελούν τις πιο αδύναμες συγκροτημένες ομάδες του πληθυσμού, δέχονται χωρίς διάλογο, χωρίς δικαιοσύνη και ανθρωπισμό την εύκολη λύση για την περιστολή των δαπανών με τη μείωση μισθών και συντάξεων, μέσα σε ένα κράτος που δεν μπορεί να νοικοκυρέψει τις δικές του δαπάνες και να ελαττώσει το έλλειμμα και να λειτουργήσει με δημοσιονομική πειθαρχία.
Είναι σε όλους κατανοητή η προχειρότητα της διακυβέρνησης της χώρας από αυτήν τη συγκυβέρνηση, μέσα στη μεταλλαγμένη δημοκρατία που ζούμε και εις την οποία οι κοινωνικές διαφορές διευρύνονται συνεχώς, ώστε οι αγανακτισμένοι πολίτες να διερωτώνται πώς θα επιβιώσουν, όχι μόνο με τις οικογένειές τους, αλλά σε ποιο κόσμο αυτής της τραγικής παγκοσμιοποίησης θα ζήσουν τα παιδιά τους.
Όλα αυτά αφορούν κυρίως τη μεσαία τάξη, η οποία αγωνίζεται συνεχώς για τη βελτίωση του βιοτικού της επιπέδου και που τα τελευταία χρόνια είχε σε μεγάλο ποσοστό προσηλυτιστεί στην πολιτική του ρουσφετιού και του πελατειακού κράτους, ενώ ζούσε έναν εφήμερο πλουτισμό, μέσα σε ένα κράτος που επιβίωνε και επιβιώνει με δανεικά. Και κάθε πολίτης ζούσε με ψευδαισθήσεις, εξωπραγματικά, κάτω από την αδιαφορία και την ασυδοσία της Πολιτείας.
Αυτός ο κόσμος είναι που δέχεται αυτή την πολιτική της άλογης λιτότητας και παράλογης κοινωνικοοικονομικής πολιτικής, από πολιτικούς που λες ότι είναι από το διάστημα, χωμένοι αναπαυτικά στις πολυθρόνες τους, που με πάθος και σήμερα ακόμη διεκδικούν, τη συνέχεια της ένδοξης πολιτικής τους, που δεν αντιλαμβάνονται την καθημερινότητα του πολίτη, αφού πίστευαν ότι οι πολίτες ακόμη μπορούν να θυσιαστούν - για ποιους; Ασφαλώς όχι για την πατρίδα, αλλά για τους ίδιους τους εαυτούς μας, για να μην πεθάνουμε από πείνα.

Κάποτε στο επίκεντρο των κυβερνώντων ήταν ο άνθρωπος, η ισονομία, η ελευθερία, η συνεχής βελτίωση της κοινωνίας και η ανάπτυξη της χώρας, όπως προβλέπει το Σύνταγμα για την κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία.
Ο πολίτης που είναι νομοταγής, που δεν μπορεί να παρανομήσει ή να φοροδιαφύγει, είναι ο εργαζόμενος στο δημόσιο και τον ιδιωτικό χώρο, καθώς και ο συνταξιούχος. Είναι αυτός που δέχεται τη χωρίς διακρίσεις οριζόντια αντιλαϊκή πολιτική των σκληρών μέτρων που έχουν υπογράψει χωρίς την ενημέρωση του λαού οι εκπρόσωποί του στο κοινοβούλιο.
Σήμερα αυτοί που δεν μπορούν πλέον να αντισταθούν είναι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι, που νιώθουν ότι είναι πολίτες-παράσιτα και έχουν την ατυχία, οι συνταξιούχοι, να έχουν μακροζωία, που όπως αποδεικνύεται είναι σοβαρό πρόβλημα στο ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος μας.
Τα παράλογα της καθημερινότητας της σημερινής πολιτικής είναι πολλά, ο παράγων «άνθρωπος» δεν μπορεί να συγκρουστεί με τη μάχη των δισεκατομμυρίων, η ευημερία των πολιτών είναι στο άγνωστο μέλλον και οι τάξεις αυτές των πολιτών είναι τα πρώτα θύματα αυτού του οικονομικού πολέμου.

Μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση των τιμών των αγαθών επιβίωσης, επιβολή φόρων, ελάττωση της αγοραστικής και φοροδοτικής δύναμης του πολίτη, έχει ως αποτελέσματα το κλείσιμο των επιχειρήσεων και αύξηση της ανεργίας και της δυστυχίας. Αυτά όλα είναι, όπως τα ονομάζουν οι υπεύθυνοι, η Οικονομική Κρίση και που τα πρακτικά αποτελέσματά της βιώνει μόνο ο απλός πολίτης!
Η ισονομία και ισοπολιτεία για τους πολίτες εμφανίζεται σήμερα μόνο στην οριζόντια επιβολή των σκληρών μέτρων, στην επιβολή κεφαλικού φόρου, ειδικών εισφορών και τελών, τακτικών και έκτακτων φόρων, καθώς και στο περίφημο χαράτσι, το όποιο με την προχειρότητα που καθιερώθηκε δημιουργεί σήμερα αναταραχή, θυμό, πανικό, ακόμη και γέλια στους πολίτες, για την ασάφεια με την οποία νομοθετήθηκε και που με απόλυτη παρωδία εφαρμόζεται, αφού κανείς δεν ενημερώνεται σωστά.
Σήμερα έρχεται η κυβέρνηση να εφαρμόσει νόμους μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να έχουν γίνει σταδιακά πριν από πολλές δεκαετίες, οι οποίοι είναι σκληροί, εξοντωτικοί, με θύματα τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, οι οποίοι δεν μπορούν να αντιδράσουν στην πολιτική της δημοκρατικότατης Ευρωζώνης, που αδιαφορεί εάν θα ζήσουν οι πολίτες, αρκεί να μη χάσουν οι δανειστές μας.

Είναι αυτοί οι πολιτικοί, με το ίδιο σπάταλο πολιτικό σύστημα της αδιαφάνειας, της υποκρισίας, της αναξιοκρατίας και των σκανδάλων, λέξεις και έννοιες χιλιοειπωμένες, όπως πολλοί από τους κυβερνώντες παραδέχονται, ενώ δεν ξεχνούν να λένε οι ίδιοι δημόσια ότι τους διακρίνει κοινωνική ευαισθησία…
Τα ταμεία σήμερα, αυτά τα οποία κάποιοι λεηλάτησαν, πρέπει να μπουν σε τάξη, χωρίς χρήματα, κάνοντας σχεδόν αντιδημοκρατικές ενέργειες, περικόπτοντας τις συντάξεις που οι ασφαλισμένοι χρόνια τώρα έχουν πληρώσει. Νιώθουμε εμείς οι συνταξιούχοι ότι είμαστε ένοχοι, γιατί αισθανόμαστε την αδικαιολόγητη εχθρικότητα της Πολιτείας εναντίον μας (λες και εμείς κάναμε διοίκηση στα ταμεία μας), και ότι φταίμε γιατί μετά τη συνταξιοδότησή μας ζούμε…
Είναι οι συνταξιούχοι που με τα χρόνια δουλειάς δάνειζαν το κράτος με τις εισφορές τους άτοκα, για να έχουν κοινωνική φροντίδα και υγειονομική περίθαλψη από τα ταμεία τους, για να έχουν μετά από 40 χρόνια δουλειάς ένα στήριγμα στη δύση της δύσκολης ζωής που περάσαμε εμείς της ηλικίας μου, που γεννηθήκαμε λίγο πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη γερμανική κατοχή. Σήμερα έχουμε υποστεί, εκτός από τη βιολογική μας φθορά, και τη φθορά από την κυβερνητική αναλγησία και την υποβαθμισμένη παροχή υπηρεσιών προς εμάς τους απόμαχους της κοινωνίας. Πάντως, εάν δεν είναι έτσι η οικονομική κατάσταση, ίσως υπάρχει άγνοια! Αυτό όμως καταλαβαίνουμε και νιώθουμε εμείς, μισθωτοί και συνταξιούχοι, που αμυνόμαστε χωμένοι στα χαρακώματα της λιτότητας αυτού του οικονομικού πολέμου που ζούμε σήμερα, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε και να φτάσουμε στη δύση της ζωής με αξιοπρέπεια.