Στις 7 Ιουνίου αποφάσισε η Ευρώπη να διενεργηθούν οι βουλευτικές εκλογές κι έτσι εκδρομή στο νησί του Τέννη δεν ήταν δυνατόν να οργανωθεί. Μεμονωμένοι μόνο επισκέπτες, ίσως διαμαρτυρόμενοι διά της αποχής, κράτησαν την υπόσχεση που έδωσαν τέτοια μέρα πέρσι και ξεκίνησαν από τη Μυτιλήνη, τη Θεσσαλονίκη και την Αλεξανδρούπολη για τη μέθεξη σε έναν τόπο τόσο μόνο, τόσο ελληνικά και ψυχικά έρημο.
Ο παπα-Νικηφόρος ήρθε από την Ίμβρο όπως κάνει χρόνια τώρα, μια και ακόμη δεν έχει βρεθεί ένας χριστιανός πρόθυμος να υπηρετήσει σε μια ενορία με «εναπομείναντες», ηλικιωμένους, χήρες γυναίκες οι περισσότερες με προβλήματα υγείας που δεν τους επιτρέπουν να τρέχουν στην εκκλησία κάθε φορά που έρχεται παπάς, αλλά σίγουρα θα πήγαιναν με πρώτη ευκαιρία αν είχαν επιλογή.
Έτσι, την Κυριακή της Πεντηκοστής πρώτη στην εκκλησιά έφτασε, όπως πάντα, η κυρα-Στέλλα, η ακούραστη κυρα-παπαδιά, εκεί πήγαν και οι Τενέδιοι. Η Σμαρώ, η Μαρίκα, η Παναγιώτα, η Χρυσάνθη, η Ανθούλα, ο Φώτης, η Ειρήνη και ο Δημήτρης. Μαζί η Βενετία Ράλλη και η Ελισάβετ Λεβέντη από τη Μυτιλήνη, η Αναστασία Γιοβάνη από τη Θεσσαλονίκη και η Νίκη Γιαννάκη με την οικογένειά της από την Αλεξανδρούπολη. Στο ψαλτήρι, πιστός στην υπόσχεση που έδωσε πέρσι, βρισκόταν ο κ. Ιγνάτιος Ράλλης, από τη Μυτιλήνη αυτός.
«Της γονατιστής» τη λένε αυτή την Κυριακή και πώς να γονατίσουν οι γονατισμένοι από τα βάσανα της ζωής, την ερημιά και την ομηρία σε έναν τόπο όπου δεν είχαν μέλλον; Χωρίς συστηματική και ουσιαστική βοήθεια, κάτι όμως που δεν έφθασε ποτέ…
Κάποτε χρειαζόσουν ειδική άδεια για να επισκεφθείς τα νησιά Τένεδο και Ίμβρο, μα τώρα φτάσαμε στις επισκέψεις «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε». Επισκέψεις της μισής μέρας με φιλανθρωπικές διαθέσεις, (βλέπε «Ερυθρός Σταυρός») ίσα να πούμε τι όμορφα που είναι στην Τένεδο, στο νησί με τους απέραντους αμπελώνες, τις παραλίες… Κι όπως μάθαμε πρόσφατα από γνωστή ταξιδιωτική εκπομπή κρατικού καναλιού, εκεί ζει ένας Αυστριακός χορευτής του πάγου, ένας Τούρκος οινοποιός και μπρος στο ετοιμόρροπο ξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής μάς διάβασε στα αγγλικά απόσπασμα από το δικό του βιβλίο ένας γνωστός Τούρκος συγγραφέας. Γιατί άραγε; Γιατί από τα τόσα εκθέματα του Μουσείου είδαμε μόνο τις άδειες βιτρίνες, ενώ δυο βήματα πιο πέρα κρέμονται πίνακες με φωτογραφίες ελληνικών οικογενειών και Τενέδιοι που μας κοιτούν κατάματα και δηλώνουν ότι κάποτε εκεί υπήρχε μια πολυ-πολιτισμική κοινωνία, με ένα δραστήριο και δημιουργικό ελληνικό στοιχείο που από πλειοψηφία έγινε μειονότητα και τώρα «εναπομείναντες»; Άβυσσος η ψυχή του επαγγελματία!
Μα την Κυριακή της Πεντηκοστής φέτος, οι… «μη επαγγελματίες» από τη Μυτιλήνη κάλεσαν όλους τους ελληνικής καταγωγής εναπομείναντες για να «συμφάγωμεν» και να πούμε «και του χρόνου». Έτσι στο τραπέζι καθίσαμε με τον παπά, μιλούσαμε, τρώγαμε και σχεδιάζαμε για του χρόνου, «πρώτα ο Θεός» που λέει και ο κάθε χριστιανός, έως ότου ο Τούρκος που έχει προσλάβει η επιτροπή στο νησί για να καθαρίζει την εκκλησία και να τους φροντίζει, ήρθε να μας πει ότι ήταν ώρα για τον παπά να πάει στο καράβι για το ταξίδι της επιστροφής.
Επιστροφή στην Ίμβρο σημαίνει πρώτα καράβι, μετά λεωφορείο και ξανά καράβι και ξανά λεωφορείο. Τι είναι αυτό που κάνει τους Ίμβριους στα γεράματά τους να επιστρέφουν στον τόπο που τους γέννησε και να υπηρετούν την εκκλησία και τους συμπατριώτες τους; Μόνο τα λεφτά; Αποκλείεται, λες όταν τους γνωρίσεις. Κρίμα που ο μόνος Τενέδιος που βρέθηκε για ετούτη τη δουλειά δεν κρίθηκε κατάλληλος από τους αρμοδίους. Κακό χωριό τα λίγα σπίτια και ζόρικα τα σνάφια…
Και του χρόνου.

* Η Μαρία Μουτάφη είναι Τενέδια στην καταγωγή.