Η Μαρία Κοτοπούλη γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Σπούδασε θέατρο στη σχολή Πέλου Κατσέλη και στο Ινστιτούτο Θεάτρου της Σορβόννης. Παρακολούθησε τα μαθήματα του θεάτρου των «Εθνών» και την τάξη υποκριτικής στο Κονσερβατουάρ του Παρισιού.
Μαρία Κοτοπούλη
Μυθιστόρημα
Εκδόσεις Ιωλκός
Αθήνα 2010, σελ. 214
Η Μαρία Κοτοπούλη γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Σπούδασε θέατρο στη σχολή Πέλου Κατσέλη και στο Ινστιτούτο Θεάτρου της Σορβόννης. Παρακολούθησε τα μαθήματα του θεάτρου των «Εθνών» και την τάξη υποκριτικής στο Κονσερβατουάρ του Παρισιού. Έχει συνεργαστεί με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά, με το Γ΄ Πρόγραμμα και το Φεστιβάλ Αθηνών. Έχει εκδώσει δύο βιβλία για παιδιά και νέους «Το μυθικό ταξίδι της γης» και «Τα μαγικά δώρα του Διονύσου», ένα μυθιστόρημα «Για του Αλέξανδρου τη χάρη» και μια συλλογή διηγημάτων «Χωρίς ωράριο στα όνειρα».
Για το νέο της μυθιστόρημα που έχει τον τίτλο «Variation» γράφει στον πρόλογο: «Θα σας πω μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι. Ίσως, γιατί η εποχή που διαδραματίζεται φαντάζει μακρινή. Ίσως, γιατί ο άνδρας που την αφηγείται φέρει την αύρα από τον κόσμο του παραμυθιού και του ονείρου.
Όπως τον βλέπω ντυμένο με το επίσημο ένδυμά του και με τον αέρα του κοσμοπολίτη αναρωτιέμαι, αν και ο ίδιος δεν είναι ένας από τους ήρωες αυτής της ιστορίας.
Προχωρεί, με βήμα αγέρωχο, στη σκηνή, υποκλίνεται στο ακροατήριο, ανεβαίνει στο πόντιουμ και αφήνει πάνω στο αναλόγιο μια χρυσή, μαγική ράβδο.
Σκύβει, τραβάει ένα βιβλίο από τη δερμάτινη τσάντα του και καθώς το ανοίγει, πετούν μέσα από τα χέρια του παρτιτούρες, ελευθερώνοντας εξαίσιες μουσικές.
Σπεύδει, συλλέγει τις σκόρπιες στον άνεμο νότες και υφαίνει την αιώνια του έρωτα αρμονία, στα φύλλα του πενταγράμμου. Κάθεται στο πιάνο και αγγίζει με τις άκρες των δαχτύλων του τα φιλντισένια πλήκτρα, γιατί με νότες αφηγείται την ιστορία του…»
Το μυθιστόρημα χωρίζεται σε 31 κεφάλαια. Να μερικοί τίτλοι: Απρόσμενη συνάντηση, Ξάφνιασμα στον κήπο, Στη βιβλιοθήκη, Η γκραβούρα, Από πολύ κι άνεμο, Ποιος θρύλος σας βαραίνει, Το ρεσιτάλ. Ο Μυστικός όρος κ.ά..
Αντιγράφουμε ένα απόσπασμα από το κλείσιμο: «Ο άνδρας σηκώνεται από το πιάνο. Πλησιάζει το αναλόγιο. Παίρνει στα χέρια του τη μαγική ράβδο και με κινήσεις, αισθαντικού και έμπειρου μαέστρου αποκαλύπτει, σαν μέσα από παλίμψηστο, “τα άδηλα και τα κρύφια” της συμφωνίας. Ξαφνικά, σε μια φευγαλέα, σχεδόν άπιαστη στιγμή συνύπαρξης του θεϊκού στοιχείου με το ανθρώπινο, συλλαμβάνει την άυλη εκείνη μορφή να αιωρείται πάνω από τα αρχαία ερείπια και μέσα από τις πορφυρές συγχορδίες της φανταστικής ορχήστρας του, τη σμιλεύει στον άνεμο, καθώς κηρύττει το τέλος της αφήγησης.
Όρθιος, χειροκροτεί και ο ίδιος, μαζί με το ακροατήριο, την επιστροφή της ηρωίδας και την αποκάλυψη της αρχαίας πολιτείας, κρύβοντας ένα δάκρυ που κυλά, σιωπηλός ελεγειακός θρήνος, μιας και ακόμα αγνοεί αν βρήκε το δρόμο του γυρισμού ο μεγάλος πάσχων.»