Σήμερα το «Ε» φιλοξενεί την Ιρέν (Ειρήνη) Χαϊτόγλου, τη Μυτιληνιά φωνή των «F8», του συγκροτήματος που η ίδια έχει δημιουργήσει μαζί με άλλες τέσσερις γυναίκες στην Αθήνα και κερδίζει όσο πάει τις καρδιές του κόσμου. Μεγαλωμένη εδώ και ζώντας στην πρωτεύουσα τα τελευταία 10 χρόνια, όπου εργάζεται ως καθηγήτρια Αγγλικών, μας μιλάει σήμερα για την αγάπη που από μικρή έτρεφε για τη μουσική, για τα πρώτα βήματά της στο τραγούδι, για τους «F8», αλλά και για τη ζωή στην Αθήνα σε σχέση με αυτήν στη Μυτιλήνη.


Τι θυμάσαι από τη Μυτιλήνη, Ιρέν;
«Από τη Μυτιλήνη θυμάμαι πιο έντονα βόλτες με ποδήλατα και μηχανάκια στη γειτονιά πίσω από την Καβέτσου… Θυμάμαι να βλέπω πολλές ταινίες, λόγω του video club που είχε η οικογένεια… Θυμάμαι πολλά από το σχολείο, τις πρώτες εξόδους, τα φλερτάκια και τις καλές παρέες, που έχω κρατήσει ως και σήμερα. Θυμάμαι τις γιορτές στο σχολείο να είμαι μέλος της χορωδίας, αλλά να μη βγαίνω ποτέ μπροστά, λόγω ντροπής! Θυμάμαι τις φίλες μου που είχαν ψυλλιαστεί ότι έχω κάπως καλή φωνή, να μου ζητάν να τους τραγουδήσω κι εγώ να ντρέπομαι, οπότε είχαν σκεφτεί να με εκνευρίζουν λέγοντας λάθος λόγια στο τραγούδι, ώστε να τις διακόψω-διορθώσω και τελικά να το πω το εγώ! Θυμάμαι εκδρομές στη Θερμή, στη Νεάπολη και στη Γέρα με τους γιαγιαδοπαππούδες, ταξίδια στη Χαλκιδική να δω τον μπαμπά, αλλά και οικογενειακά μεσημέρια στην Παναγιούδα για ψαράκια! Θυμάμαι να έχω κρυφά το walkman μαζί μου στο κρεβάτι και να ξενυχτάω ακούγοντας στο ραδιόφωνο του ΑΝΤ1 τα αγαπημένα μου - τότε - έντεχνα τραγούδια.»

Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε στο τραγούδι;
«Τελειώνοντας το σχολείο, δεν έφυγα κατ’ ευθείαν για σπουδές στην Αγγλία. Πέρασα ένα χρόνο στη Μυτιλήνη, να κάνω μαθήματα Ιταλικών, μαθήματα κιθάρας και να ωριμάσω, καθώς είχα τελειώσει το σχολείο στα 17! Στα μαθήματα κιθάρας είχα δάσκαλο το Γιώργο Παζαΐτη, στο Ωδείο Σκαλκώτα, ο οποίος ήταν και ο πρώτος άνθρωπος που με άκουσε να τραγουδάω κάπως δυνατά, γιατί ως τότε το έκανα μόνο όταν ήμουν μόνη στο σπίτι! Με έβαλε, λοιπόν, στη χορωδία και είχα και σόλο τραγούδια να πω. Έγινε, λοιπόν, μια βραδιά στην Επάνω Σκάλα το καλοκαίρι τού 1996, όπου ανακάλυψαν συγγενείς και φίλοι ότι τραγουδάω αξιοπρεπώς! Μέχρι τότε είχα μια ιδέα ότι τα λέω κάπως καλά, αλλά επιβεβαιώθηκα κιόλας.»

Μίλησέ μας για το σχήμα «Εχεμύθεια», που συμμετείχες όσο ήσουν ακόμη εδώ.
«Μέσω του Ωδείου γνώρισα το Μάκη Ψαραδέλλη, που τραγουδούσε και έπαιζε κιθάρα, και φτιάξαμε τους “Εχεμύθεια”. Μαζί με το Μάκη και άλλα παιδιά παίζαμε ελληνικά έντεχνα κάθε καλοκαίρι που γύριζα από Αγγλία. Κάναμε πρόβες σε σπίτια και είχαμε παίξει στην Αγιάσο, στο Ίππειος, στην Πέτρα, στο Μανταμάδο. Ήταν μια καλή ευκαιρία για όλους, να δούμε αν στεκόμαστε καλά, πώς παίζουμε με κόσμο και ομολογουμένως πιστεύω ότι όλοι μάθαμε πολλά από τότε.»

Εσύ η ίδια, τι μουσική άκουγες παλιότερα; Έχουν αλλάξει οι προτιμήσεις σου μέσα στα χρόνια;
«Τα δικά μου ακούσματα διαμορφώθηκαν στο λύκειο περίπου. Ήμουν φανατική οπαδός της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και θυμάμαι είχα λειώσει την κασέτα με “Τα κορμιά και τα μαχαίρια”! Μου άρεσε και μου αρέσει πολύ και η Celine Dion, αλλά όσο κι αν προσπαθώ να τις πείσω, οι “F8” δε θέλουν καν να την ακούν, πόσο μάλλον να παίξουμε κάποιο κομμάτι της… Άκουγα επίσης Elvis Presley, ‘60s και μια κασέτα που μου είχε δώσει ο μπαμπάς μου με ‘80s επιτυχίες. Τα έντεχνα ομολογώ ότι τα έχω αφήσει πίσω μου… Και τα ελληνικά εν γένει… Tώρα ακούω τα λεγόμενα “easy listening”, δηλαδή Frank Sinatra, Michael Buble, Nina Simone κ.λπ.. Ακούω καινούργια ποπ, το τελευταίο κόλλημα δηλαδή είναι με μια 21χρονη Αγγλίδα, την Adele, η οποία έχει κάνει αίσθηση με τη φωνή και με τα τραγούδια της. Μ’ αρέσει επίσης η Caro Emerald και τα κομμάτια είναι ακριβώς πάνω στο στυλ μας ως “F8”, οπότε λέμε τραγούδια και των δύο στο πρόγραμμά μας.»

Μια μπάντα μόνο με γυναίκες

Ας μείνουμε στις «F8», μια μπάντα που αποτελείται αποκλειστικά από γυναικείες παρουσίες. Τι σημαίνει για εσένα αυτό το σχήμα;
«Με τις “F8” έχουμε το εξής καλό: Συμφωνούμε στο τι κομμάτια θα παίξουμε. Έχουμε παρόμοια γούστα και έτσι οι επιλογές αρέσουν σε όλες. Το εγχείρημα της μπάντας είχε ως σκοπό να παίζουμε κομμάτια που δεν παίζονται τόσο συχνά, ούτε από γυναικεία μπάντα, και άρα να κάνουμε τη διαφορά. Τα κομμάτια που έχουμε διαλέξει - και ακόμα διαλέγουμε ανάλογα με την ανταπόκριση του κόσμου - είναι κατά κάποιο τρόπο σα να ακούς ραδιόφωνο… Είναι τραγούδια που αγαπάει ο καθένας μας, αλλά δεν παίζονται συχνά από live μπάντες. Η μπάντα μας είναι κάτι που μας κάνει και τις πέντε χαρούμενες, ό,τι και να συμβαίνει στην καθεμία προσωπικά. Με το που μπαίνουμε στο στούντιο και αρχίζουμε να παίζουμε, δεν έχει σημασία το σπαστικό αφεντικό της μίας ή ο καβγάς της άλλης με τον έρωτα! Ακούγεται λίγο κλισέ, αλλά η μουσική που κάνουμε είναι από τα μόνα πράγματα που πάει καλά και όλο και καλύτερα!»

Παίζετε πάντα «with a swinging attitude» (διάθεση χαρωπή και ζωντανή), όπως λέει το μότο σας;
«Ακριβώς επειδή σε όλες μας αρέσουν τα τραγούδια που παίζουμε, τολμώ να πω ότι πράγματι - κάθε φορά - παίζουμε με swinging attitude! Σιγά-σιγά γινόμαστε και καλύτερες στην επικοινωνία με το κοινό, καλύτερες στην επικοινωνία μεταξύ μας πάνω στη σκηνή και γενικά συμφωνούμε ότι με το πέρασμα του χρόνου και τις εμπειρίες από τα live, καλυτερεύουμε με μαθηματική ακρίβεια!»

Πού εμφανίζεστε αυτό τον καιρό και ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
«Ο Μάρτης ήταν πολύ καλός μήνας για τις “F8”, καθώς είχαμε τρεις εμφανίσεις. Παίξαμε δυο φορές στο “Almaz” στο Γκάζι και μία φορά στο “Mike’s Irish bar”, στους Αμπελόκηπους. Έπεται συνέχεια και στα δύο μαγαζιά και έχουμε και προτάσεις από άλλες μουσικές σκηνές, αλλά δεν έχουμε κλείσει ακόμα. Ετοιμάζουμε και μια συνεργασία με πολύ γνωστό, αγαπημένο καλλιτέχνη, αλλά δε θα ήθελα να αποκαλύψω άλλα προς το παρόν.»

Στην Αθήνα και τη Μυτιλήνη

Η ζωή στην Αθήνα, πώς είναι;
«Στην Αθήνα, εκ των πραγμάτων, συμβαίνουν πιο πολλά πράγματα. Δουλεύεις πιο πολύ, βγαίνεις πιο λίγο, ξοδεύεις πιο πολλά. Όσον αφορά τις δουλειές, λίγο - πολύ όλοι είναι προβληματισμένοι, και όσον αφορά τα δάνεια, είναι σίγουρα ΟΛΟΙ προβληματισμένοι. Εμείς αισθανόμαστε τυχερές, που σε τέτοιους καιρούς βρίσκουμε μαγαζιά να παίξουμε και να ξαναπαίξουμε και έρχονται φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι και μας ακούν!»

Ο εδώ τρόπος ζωής, δε σου λείπει; Πριν από λίγο καιρό μάς έλεγες πως δε θέλεις ακόμη να γυρίσεις. Νιώθεις και τώρα το ίδιο;
«Είχα πει την προηγούμενη φορά στο “Ε” ότι μ’ αρέσει η Αθήνα… Ε λοιπόν, είναι ακόμα αλήθεια! Πόσο μάλλον στη φάση που είμαστε τώρα με τις “F8”, που θέλουμε να το ζήσουμε όλο αυτό και να δούμε μέχρι πού μπορεί να μας φτάσει! Εδώ γίνονται όλα! Φυσικά και απολαμβάνω να φτάνω στην προκυμαία για καφέ σε τέσσερα λεπτά και να χαιρετάω φίλους σε κάθε 50 μέτρα, αλλά προς το παρόν μου φτάνει που το κάνω κάθε Πάσχα, καλοκαίρι και Χριστούγεννα! Εύχομαι, πάντως, να καταφέρουμε να παίξουμε και στη Μυτιλήνη κάποια στιγμή, για να με δει η μαμά μου!»