Είναι μάλλον βέβαιο πως σε τούτο τον τόπο δεν εννοούμε να σοβαρευτούμε. Η φαιδρότητα όσο και η προχειρότητα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων μας έχουν πια αναγορευτεί σε εθνικά σπορ. Και φαίνεται ως να επιδίδονται σε αυτά, και μάλιστα μετά μανίας, όλοι, ανεξάρτητα από κοινωνική τάξη, με διαρκώς αυξανόμενους ρυθμούς, με εντεινόμενο ανταγωνισμό και με χουλιγκανικού τύπου φανατισμούς. Τόση δε είναι η πέραση των ­«φαιδρο-σπορ», ώστε όποιος δεν συμμετέχει να πέφτει σε βαθύτατη κοινωνική περιφρόνηση. Αν, δε, αποτολμήσει κάποιος δυστυχής να ασκήσει και κριτική, λιθοβολείται και ανασκολοπίζεται ως αντιδραστικός, αντιδημοκρατικός, αντιλαϊκός και διάφορα άλλα «αντι-». Και όσο μεν η φαιδρότητα απασχολούσε την Επικράτεια και δεν υπερέβαινε τα σύνορά της, είχαμε βρει τρόπο να συν-διασκεδάζουμε αλληλοκαταστρεφόμενοι. Από τη στιγμή, όμως, που τα σύνορά μας διευρύνθηκαν προς τη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια και τα τραίνα της τεχνολογίας σφυρίζουν γύρω μας, τρέχοντας με ιλιγγιώδεις ρυθμούς χωρίς να μπορούμε, όχι να τα φτάσουμε, αλλά ούτε να τα παρακολουθήσουμε ως θεατές, τα πράγματα έχουν σοβαρέψει. Οι δεκαετίες του 21ου αιώνα καταφθάνουν ολοταχώς, ενώ εμείς καμαρώνουμε ακόμα για τους αρχαίους προγόνους μας και για τα έπη τού ­‘21 και του ‘40. Πολύ φοβούμαι πως η φαιδρότητα έγινε ο τρόπος αντιμετώπισής μας από τους «εταίρους» μας συν-Ευρωπαίους και όχι μόνο.
Αφορμή για όλα τούτα τα ιλαροτραγικά παίρνω και από κάποια πολύ σοβαρά τεκταινόμενα στο χώρο της υγείας. Καθόλου δεν αμφιβάλλω, όμως, ότι αντίστοιχα γεγονότα συμβαίνουν και στους άλλους χώρους της κοινωνικής ζωής του τόπου μας.
Επιχειρήθηκε σχετικά πρόσφατα ένας αληθινά πρωτοποριακός εκσυγχρονισμός των υπηρεσιών υγείας, κοινωνικής φροντίδας και περίθαλψης, με την καθιέρωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Εκσυγχρονισμός που για πολλές ευρωπαϊκές χώρες είχε επιχειρηθεί και ολοκληρωθεί από δεκαετίες. Αλλά ενώ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και οι κυβερνήσεις αρκετών χωρών χρησιμοποίησαν το δικό μας ΕΣΥ ως πρότυπο οργάνωσης των υπηρεσιών υγείας, εμείς εδώ αγωνιστήκαμε, και με υπερβάλλοντα ζήλο μάλιστα, να το διαλύσουμε πριν καλά-καλά το ξεκινήσουμε. Και καταφέραμε μάλιστα το εξής αληθινά καταπληκτικό επίτευγμα. Να ταυτίσουμε το ΕΣΥ με το αν οι γιατροί θα μπορούν ή όχι να έχουν ιδιωτικό ιατρείο. Ένα καθαρά τεχνικό ζήτημα, δηλαδή, πετύχαμε να το αναγορεύσουμε σε ιδεολογικού χαρακτήρα επιλογή για την επιτυχή ή όχι εφαρμογή του ΕΣΥ! Μείζονος σημασίας, λοιπόν, εθνικό ζήτημα αναγορεύτηκε το ιδιωτικό ιατρείο για τη χώρα όπου ανθεί «φαιδρά πορτοκαλέα»! Τι να πει κανείς περισσότερο από ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ μας!
Εξάλλου είναι καλά γνωστό πως η διοίκηση μεγάλων οργανισμών και επιχειρήσεων είναι αντικείμενο ειδικών σπουδών πανεπιστημιακού επιπέδου και απαιτεί υψηλού βαθμού εξειδίκευση μεταπτυχιακού χαρακτήρα για όλες τις ανταγωνίστριες χώρες εδώ και πολλά χρόνια. Η μεγάλη Ελλάδα, όμως, πρωτοπόρα όπως πάντα σε ιδέες, δεν υποτάσσεται σε τέτοιες «οπισθοδρομικές» αντιλήψεις. Και αναθέτει τη διοίκηση μεγάλων οργανισμών και των νοσοκομείων της, από τους πιο κρίσιμους τομείς της κοινωνικής ζωής, σε διαπρεπείς κατά τα άλλα δικαστικούς, σε διακεκριμένους στρατιωτικούς και σε πιθανόν εκλεκτούς μεν πλην όμως ελάχιστα σχετικούς με την οργάνωση και τη διοίκηση ιδιαίτερα κρίσιμων για την εθνική οικονομία και την κοινωνική διάσταση της αποστολής τους οργανισμών. Διδάσκουμε τους Ευρωπαίους και πρωτοπορούμε! Θέλουν, δε θέλουν θα μας μιμηθούν, αφού πρώτα βέβαια μας εμβαπτίσουν στην κολυμπήθρα της Τρόικας!
Ειδικά το επίπεδο της προπτυχιακής και μεταπτυχιακής εκπαίδευσης των γιατρών, αλλά και άλλων επιστημονικών κλάδων, βρίσκεται στην εποχή της ανακάλυψης της πενικιλίνης, άντε το πολύ-πολύ της στρεπτομυκίνης. Μας το επισημαίνουν προς το παρόν, ευγενικά είναι αλήθεια, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Αλλά εμείς εκεί, ακλόνητοι και εθνικά υπερήφανοι. Αυτό έλειπε, να υποκύψουμε σε έξωθεν ασκούμενες πιέσεις. Το γεγονός ότι πολύ σύντομα μπορεί να απαιτήσουν από τους Έλληνες επιστήμονες, για να τους δεχτούν ως ισότιμους, να φοιτήσουν σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια από την αρχή δε φαίνεται να συγκινεί κανέναν. Ούτε τα αρμόδια υπουργεία, ούτε τα πανεπιστήμια, ούτε τους επιστημονικούς συλλόγους, ούτε τους ίδιους τους ενδιαφερομένους. Ίσως να πιστεύουν όλοι πως την κρίσιμη στιγμή το Έθνος, ενωμένο σαν μια σιδερένια γροθιά, θα δώσει την απάντηση που πρέπει στους κακόβουλους υπονομευτές των απαράγραπτων εθνικών δικαίων μετά των απερίγραπτων καταντημάτων μας.
Οι καλύτεροι από τους νέους επιστήμονές μας, αυτοί που θα μπορούσαν με τις γνώσεις αλλά κυρίως με τη διάθεσή τους να συμβάλουν αποφασιστικά στην ποιοτική άνοδο των προσφερόμενων υπηρεσιών, αναζητούν διέξοδο σε χώρες όπου γνωρίζουν να αξιοποιούν σωστά τα ικανά μυαλά. Γιατί βέβαια ούτε πέντε ή εφτά χρόνια μπορούν να περιμένουν για να αρχίσουν την ειδικότητα που επιθυμούν οι γιατροί, ούτε το διαφαινόμενο τέλμα της επιστημονικής τους εξέλιξης ανέχονται οι νέοι Έλληνες επιστήμονες.
Κανείς, όμως, δε φαίνεται να συγκινείται από την καταστροφική αιμορραγία του ανθρώπινου δυναμικού μας. Ίσως βέβαια να σκέπτονται οι «αρμόδιοι» σατανικά πως με τον τρόπο αυτό θα κατακτήσουμε τις υπηρεσίες των άλλων χωρών και θα τις υποχρεώσουμε να εξαρτώνται απόλυτα από την ελληνική σκέψη, αφού Έλληνες θα εργάζονται στις δικές τους υπηρεσίες. Μπορεί να είναι κι έτσι και εμείς με το λίγο μυαλό να μην μπορούμε να παρακολουθήσουμε τα σχέδια των «αρμοδίων»!!!
Ας μας συγχωρήσουν οι πολλοί και διάφοροι υπεύθυνοι και αρμόδιοι, λοιπόν, που ενεργούν όμως δυστυχώς χωρίς υπευθυνότητα και αρμοδιότητα. Οι καιροί δεν συγχωρούν ούτε ολιγωρίες και βραδυκινητικότητες ούτε αναβλητικότητες. Αν τώρα δεν δράσουμε αποφασιστικά, γρήγορα και προ πάντων αποτελεσματικά, αύριο θα είναι πολύ αργά.
Σχέδια και άτομα ικανά για να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν υπάρχουν. Αρμοδίους και υπευθύνους με τόλμη, με φαντασία, με επιθυμία για δράση χρειαζόμαστε. Θα τους βρούμε;

* Ο Δρ. Φραγκλίνος Γ. Παπαδέλλης είναι επίκουρος καθηγητής Παιδιατρικής, διευθυντής Γ.Ν.Π. Πεντέλης, τ. βουλευτής - υφυπουργός Υγείας, νομαρχιακός σύμβουλος.