Προσέξτε αγαπητοί αναγνώστες, δεν αναρωτιέμαι αν το φιλότιμο είναι ελληνική, αλλά ελλαδική λέξη. Γιατί, για την ελληνική προέλευσή της, δεν υπάρχει αμφιβολία ή αντίρρηση. Διαθέτει τρισχιλιετείς περγαμηνές, μια που την πρωτοαναφέρει ο Όμηρος στην Ιλιάδα (ξέρετε, στον καυγά του Αχιλλέα με τον Αγαμέμνονα). Αυτό που με στεναχωρεί και με εξοργίζει, είναι πως το φιλότιμο, όχι σα λέξη, αλλά σαν έννοια, είναι ανύπαρκτο στη σημερινή ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Ανέκαθεν καμάρωνα πως οι Κύπριοι, που είναι κι αυτοί Έλληνες και, μάλιστα, πιο ανατολίτες από εμάς τους Ελλαδίτες, έχουν φτιάξει ένα υποδειγματικό κράτος, όπου οι νόμοι τηρούνται και είναι σεβαστοί και όπου η προκοπή είναι εμφανής. Μου κακοφάνηκε λοιπόν πολύ όταν έμαθα για την πολύνεκρη έκρηξη και τα όσα επακολούθησαν. Δεν ταίριαζαν με την εικόνα που είχα σχηματίσει. Μια εξήγηση που θα την αποδεχόμουνα είναι πως η κυβέρνηση Χριστόφια τα έχει μπλέξει, προσπαθώντας να συνδυάσει την αντιιμπεριαλιστική πολιτική του Μακαρίου και του Τάσου Παπαδόπουλου, με τη σημερινή πραγματικότητα. Έτσι, δε μπορώ να αξιολογήσω ποιες και πόσες από τις παραιτήσεις σημαινόντων παραγόντων, έγιναν για λόγους ευθιξίας, δηλαδή από φιλότιμο, και πόσες για λόγους σκοπιμότητας ή για άλλες ανομολόγητες αιτίες.
Το γεγονός πάντως είναι πως έγιναν πολλές παραιτήσεις. Και θα μου πείτε εντάξει, οι Κύπριοι είναι Έλληνες και συνεπώς έχουνε φιλότιμο. Αλλά και στην Αγγλία, που δεν την κατοικούνε Έλληνες, τώρα που ξέσπασε το σκάνδαλο των υποκλοπών και αποκαλύφθηκε ο σκοτεινός ρόλος του Μέρντοχ κι εκείνης της κοκκινομάλλας καρακάξας, ακολούθησαν τουλάχιστον δέκα παραιτήσεις εμπλεκομένων, γιατί είχαν το φιλότιμο να παραδεχτούν τις ευθύνες τους.

Στην Ελλάδα όμως τι γίνεται; Τα τελευταία τριάντα τουλάχιστον χρόνια, μας φλόμωσαν τα σκάνδαλα, οι φούσκες του χρηματιστηρίου ή οι μίζες της Ζήμενς ή το βρωμερό Βατοπέδι, ενώ παράλληλα είχαμε ένα σωρό θανατηφόρα ατυχήματα, σαν το ναυάγιο της Σάμινας ή εμπλοκές με γειτονικές χώρες που στοίχισαν ανθρώπινες ζωές, όπως το επεισόδιο στα Ίμια, αλλά και πλήθος άλλα ανάλογα περιστατικά. Είδατε να παραιτηθεί κανένας από τους εμπλεκόμενους για λόγους πολιτικής ευθιξίας, δηλαδή από φιλότιμο;
Αμ δε! Ποιός έχασε το φιλότιμο για να το βρουν αυτοί! Εδώ ο πρωθυπουργός της εποχής που έσκαγαν οι φούσκες του χρηματιστηρίου, ο γίγαντας της δημιουργικής λογιστικής, Σημίτης, έριξε την ευθύνη στα θύματα, σ’ αυτούς δηλαδή που χάσανε τα λεφτά τους! «Ας πρόσεχαν» είχε πει τότε. Και όταν έγινε το ναυάγιο της Σάμινας, πάλι ο γίγαντας είχε πει «αυτή είναι η Ελλάδα, κύριοι». Δηλαδή, να το πάρουμε απόφαση, αυτό το κράτος δε διορθώνεται. Δεν είχε όμως το φιλότιμο να παραιτηθεί από πρωθυπουργός αυτού του αδιόρθωτου κράτους, που στάθηκε ανίκανος να το διορθώσει.
Σάμπως και ο σημερινός πρωθυπουργός, δεν είχε δηλώσει σε μια συνέντευξη του, εννοείται σε άψογα αγγλικά (γιατί το έχει σε κακό να μιλήσει ελληνικά εκτός Ελλάδος) πως είναι πρωθυπουργός ενός διεφθαρμένου κράτους, χωρίς να περάσει καν από το μυαλό του, πως μετά από μια τέτοια δήλωση, όφειλε να παραιτηθεί από φιλότιμο; Αλλά πού;
Τους βλέπουμε όλους αυτούς τους πρωταγωνιστές των σκανδάλων, τους μεταφορείς μιζών, τους αποτυχημένους σε όσα επιχείρησαν ως πολιτικοί,  να κυκλοφορούν με αυτάρεσκα χαμόγελα, σα να μην τρέχει τίποτα! Δεν τους φτάνει που δεν πήγανε φυλακή, όπως τους άξιζε, τουλάχιστον δεν είχαν το φιλότιμο να αποσυρθούν εγκαίρως. Αλλά, επαναλαμβάνω, ποιος έχασε το φιλότιμο για να το βρουν αυτοί οι μασκαράδες και απατεώνες, για να θυμηθώ το Βάρναλη (Άι-Στράτης 1935):

Αφού μας εσκοτώναν με το ζόρι,
στα μακελειά τους, χρόνια, οι μπαζαδόροι.
Κι αφού μας εσκοτώνανε πιο φίνα,
στα χρόνια της ειρήνης με την πείνα.
Κι αφού μας εσκοτώναν, έτσι, αιώνες
οι μασκαράδες κι οι απατεώνες….
…………………………………………….
Καλά που υπάρχουν η ποίηση και ο πολιτισμός και μας παρηγορούνε.