Μπορεί ο κινηματογράφος να ήταν κάτι που πάντα τον γοήτευε ωστόσο η φωτογραφία ήταν εκείνη που τον κέρδισε. Ξεκίνησε να ασχολείται με αυτή το 2009, όταν το κεφάλαιο εργασία έφτασε στο τέλος του. Το «πάντρεμα» έγινε με τον τότε πρόεδρο της Φωτογραφικής Εταιρείας Μυτιλήνης Ι ΦΕΜ, Στρατή Τσουλέλλη.  

Ο Γιώργος Καζάζης, προσπαθεί να εγκλωβίσει στον φακό του εικόνες που θα προκαλέσουν συναισθήματα στον δέκτη, που θα τον συγκινήσουν, που θα τον κάνουν να πλάσει μία ιστορία μέσα στο μυαλό του, που θα μιλήσουν στην καρδιά του.  

Ο ίδιος είναι μέλος της ΦΕΜ, ενώ κατά το παρελθόν έχει διατελέσει και χρέη γραμματέα. Έχει συμμετάσχει με την ΦΕΜ σε εκθέσεις της στο χώρο της στο Κάτω Κάστρο αλλά και στην πλατεία Σαπφούς, ενώ έχει διδάξει στους μαθητές της -και όχι μόνο- για την ιστορία της φωτογραφίας, τη φωτογραφική μηχανή, τους φακούς & τους «κανόνες» αισθητικής. 

Η αγάπη του για την μάθηση με επίκεντρο την φωτογραφία είναι αστείρευτη και έτσι μέχρι και σήμερα συνεχίζει να παρακολουθεί σεμινάρια για να γίνει κοινωνός όλο και περισσότερων γνώσεων. Οι Πλάτωνας Ριβέλλης, Βασίλης Γεροντάκος, Λάμπρος Παπανικολάτος, Παναγιώτης Κασίμης, Λουκάς Βασιλικός, Stella Johnson, Γιώργος Δεπόλλας, Στράτος Καλαφάτης και φυσικά Στρατής Τσουλέλλης υπήρξαν δάσκαλοί του σε αυτό το ταξίδι. 

Στο σπίτι του, σε ένα δικό του χώρο, έχει φτιάξει τον δικό του «παράδεισο» αφιερωμένο στην φωτογραφία και στον κινηματογράφο καθώς αυτή η αγάπη δεν έσβησε ποτέ. Του αρέσει να προβάλει φωτογραφικά ντοκιμαντέρ και ταινίες σχετικές με τη τέχνη της φωτογραφίας και αγαπά πάρα πολύ τον κινηματογράφο και κυρίως τις ταινίες των μεγάλων δημιουργών του Ταρκόφσκι, Φελίνι, Βισκόντι, Μπέργκμαν, Λανγκ, Αντονιόνι, Ντράγιερ, Μπουνιουέλ, Όζου, Γκοντάρ, Μιζογκούτσι, Ντε Σίκα, Καζάν.  

Διατηρεί σελίδα  I https://www.georgekazazis.gr  I όπου εκτός από φωτογραφίες του αναρτά άρθρα με επίκεντρο την φωτογραφία και τον κινηματογράφο θέλοντας να μυήσει και άλλους σε αυτόν τον μαγικό κόσμο. Στο μυαλό του τριγυρνά η σκέψη για μία ατομική έκθεση, ενδεχομένως με θέμα τη Τσιχράντα την παραλία της πατρογονικής γης που τραβάει τον ίδιο και τον φακό του σα μαγνήτης.  

Η συνέντευξη  

Ποιες είναι οι εικόνες που σας αρέσει να εγκλωβίζεται στο φακό; 

«Ο Αντρέι Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι, ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης, και ποιητής για εμένα, έλεγε ότι ένας φωτογράφος δεν ψάχνει το θέμα, το θέμα είναι μέσα του και αναπτύσσεται και κάποια στιγμή βγαίνει σαν τοκετός. Συνεπώς δεν ψάχνω κάτι για να φωτογραφίσω. Η φωτογραφία είναι κάτι εσωτερικό, συνήθως ξεκινάμε από τα λουλούδια, τα τοπία, από τις θάλασσες. Θάλασσες συνεχίζω να βγάζω ακόμη, ειδικά στην Τσιχράντα και ίσως αυτό είναι το θέμα της έκθεσης μου. Αλλά πιο πολύ ψάχνω την αφαίρεση, δηλαδή όχι το τι θα βάλω μέσα στο κάδρο αλλά το τι θα βγάλω.  

Πιστεύω ότι η αφαίρεση είναι η πεμπτουσία της τέχνης. Για να το αντιληφθούμε αυτό θα επικαλεστώ τα λόγια του Αλεξάντρ Ροτσένκο που έλεγε ότι : «Ακόμη και στη φυλακή αν με βάλετε θα βρω θέματα να φωτογραφίσω. Όχι με τη φαντασία μου όλα αυτά που είναι μέσα στο κελί μου». Αυτό είναι η αφαίρεση, όταν, ουσιαστικά, ασήμαντα πράγματα με κάποιο τρόπο μέσα το φακό κάποιος μπορεί να το κάνει πολύ μεγάλα και σημαντικά. 

Βέβαια αυτό ικανοποιεί κυρίως το φωτογράφο και το θεατή, αλλά όχι όλους τους θεατές γιατί αυτό είναι κάτι δύσκολο. Αν υπολογίσετε ότι κάθε μέρα ανεβαίνουν περίπου 2 δις φωτογραφίες στο διαδίκτυο τότε όλοι είμαστε εν δυνάμει φωτογράφοι. Αυτό είναι και καλό και κακό.  

Είναι καλό είναι για τη φωτογραφία γιατί γνωρίζει μία άνθηση και μέσα από διαδίκτυο μπορούν να βρεθούν δύο φωτογραφίες καλές και να αναδειχθεί ένας φωτογράφος μέσα από αυτές. Γιατί και οι διέξοδοι ενός νέου φωτογράφου δεν είναι πολλοί, ειδικά στην επαρχία δεν έχει πρόσβαση σε μία γκαλερί, σε έργα τέχνης, οπότε η διέξοδος του είναι τα social media και κυρίως το Instagram.  

Είναι λοιπόν καλό γιατί μπορεί να αναδειχθεί κάποιος από εκεί μέσα και είναι κακό γιατί ανεβαίνουν απίστευτα πράγματα τα οποία ονομάζονται φωτογραφίες, αλλά όμως δεν είναι φωτογραφίες».  

Ποιο είναι το δικό σας όνειρο σαν φωτογράφος; 

«Το δικό μου όνειρο δεν αφορά τόσο εμένα, αφορά τους άλλους. Έχω φτιάξει ένα site μέσα από το οποίο προσπαθώ να «γοητεύσω» όσους το δουν και όσους με ακούν να ασχοληθούν με τη φωτογραφία, αλλά όχι με τη φωτογραφία εκείνη των δύο δισεκατομμυρίων φωτογραφιών. Να ασχοληθούν σοβαρά με τη φωτογραφία και μία σοβαρή ενασχόληση με τη φωτογραφία προκύπτει μόνο μέσα από την ιστορική μελέτη αυτής, δηλαδή πρέπει να διαβάσουν, πρέπει να γνωρίσουν το έργο μεγάλων φωτογράφων. Δεν γεννήθηκε κάνεις φωτογράφος. Για να ασχοληθείς με τη φωτογραφία πρέπει να ξέρεις την ιστορία της, πρέπει να δεις ποιοι είναι εκείνοι που έκαναν τη φωτογραφία τόσο σημαντική. Έχοντας αυτούς σαν οδηγούς στο υποσυνείδητό σου μετά από μελέτη θα μπορέσεις να κάνεις κάτι καλό. και αυτό δεν σημαίνει να βγάλεις μία καλή φωτογραφία. Μια καλή φωτογραφία μπορεί να βγάλει οποιοσδήποτε, αυτό δεν σε καθιστά φωτογράφο. Η συνέχεια στο έργο της καλής φωτογραφίας σε κάνει».  

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε μέσα από τις φωτογραφίες; 

«Εγώ σαν φωτογράφος έστω και ερασιτέχνης είμαι πάντοτε σε μία εγρήγορση. Βλέπω μια εικόνα και βγάζω φωτογραφία, το θέμα είναι ότι αν βγάλω εγώ κάτι και το δεις εσύ, εσύ μπορεί να οδηγηθείς σε άλλα πράγματα από αυτά που σκεφτόμουνα εγώ όταν έβγαζα την φωτογραφία.  

Εξαρτάται και από την παιδεία του θεατή αν θα χαρακτηρίσει μία φωτογραφία καλή ή όχι και γενικότερα ένα έργο τέχνης. Αν δεν υπάρχει παιδεία τότε ο θεατής την κρίνει με βάση το αισθητικό του κριτήριο, δηλαδή αν του αρέσει ή όχι. Μία φωτογραφία πρέπει να προκαλεί μία συγκίνηση, να γεννά σε αυτόν που θα τη δει κάποια συναισθήματα, να πλάθει με το μυαλό του μία ιστορία γύρω από αυτή. Αυτή είναι η επιτυχία του φωτογράφου».