Διαδρομή 37
Γύρω από την Αγία Παρασκευή 13

Θα ξαναγυρίσουμε στην κωμόπολη και θα ξεκινήσουμε να εξερευνήσουμε την περιοχή στα ανατολικά της. Ελιές και μετά το πευκόδασος χαρακτηρίζουν το τοπίο. Ο δρόμος συναντά ένα παραπόταμο που έρχεται από τα βόρεια. Ένα υπέροχο, μονοκάμαρο γεφύρι, ένα μικρό μνημείο των μαστόρων, στέκεται εδώ (θέση 21). Λαξευμένη πέτρα σε μια άψογη καμάρα, με γωνία επάνω και κάλυψη με υπέροχο κυμάτιο, το χαρακτηρίζουν. Στην μία βάση, δύο ορθογώνιες πέτρες είχαν τις επιγραφές. Η επάνω, χωρισμένη σε έξι στοίχους, είχε δυσανάγνωστη ελληνική επιγραφή, που ξεχώρισα μόνο στον 1ο στοίχο: ΕΤΗ 1844. Η δεύτερη, πάλι δυσανάγνωστη, μεγαλογράμματη, είχε και τουρκική ημερομηνία. Λέω «είχε», γιατί έμαθα ότι τελευταία, η λαίλαπα της αρχαιοκαπηλίας, αφαίρεσε τις επιγραφές. Το ποταμάκι λέγεται «Βρωμόνερο» για ένα μοναδικό λόγο. Λίγο πιο πάνω από το γεφύρι, στην κοίτη, ανάβλυζε ζεστό νερό, ίσως με υδρόθειο, που έκαμε καλό στους ρευματισμούς. Μια άγνωστη θερμή πηγή. Εκεί υπάρχει παμπάλαιο κτιστό φρεάτιο.
Τώρα βγαίνουμε στον Μυλοπόταμο, το ποτάμι των υδρόμυλων και ένα από τα γεφύρια του. Πριν το περάσουμε, στα νότια, δίπλα στην δυτική του όχθη βρίσκουμε ένα νερόμυλο. Χτισμένος με ημιλαξευμένη πέτρα, με φαρδιά την κολέθρα, είναι χαμηλός, μόλις τέσσερα μέτρα, γι’ αυτό είναι γνωστός ως «το Μυλέλι του Πλάτωνος» (1), από τον ιδιοκτήτη. Το θεμέλιο του εργαστηρίου, το ερείπιο ενός άλλου κτίσματος (του μυλωνά) και το αυλάκι του νερού συμπληρώνουν την εικόνα. Ένα λιθόστρωτο δίπλα του, σαρακοφαγωμένο από τα χρόνια, περνά από δίπλα του, κάποτε αντηχώντας τα πέταλα των φορτωμένων ζώων. Γύρω οι λόφοι με τις ελιές έχουν βαθυπράσινους σκούφους από πεύκα, κάτι που λέει ότι το δάσος ήταν κάποτε μέχρις εδώ.


Το γεφύρι του «βρομόνερου» ( Με τον Γ. Φούλα) (πάνω) ...και η θερμή πηγή (αριστερά). Το μυλέλι του Πλάτωνος (δεξιά)


Ο Μυλοπόταμος προς τα κάτω (αριστερά). Με φόντο το ποτάμι και τους λόφους, με τα πεύκα στις κορφές (δεξιά)


Οι χαμένες επιγραφές