Είναι γνωστό, ότι στα λεγόμενα «αστικά» κόμματα (όσο κι αν στις μέρες μας τέτοιοι διαχωρισμοί τείνουν να χάσουν τη σημασία τους) η μάχη του σταυρού, μεταξύ των υποψηφίων του ίδιου κόμματος είναι σκληρή και αδυσώπητη. Από την άλλη, στα κόμματα της Αριστεράς η σταυροδοσία, αν δεν είναι κατευθυνόμενη όπως συμβαίνει π.χ. στο ΚΚΕ όπου το πόσους σταυρούς θα πάρει ο κάθε υποψήφιος είναι σχεδόν προκαθορισμένο, υποτίθεται ότι υπακούει σε κάποιους κανόνες αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης. Το γράφουμε με αφορμή το τοπικό ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου είναι φανερό ότι κάποιοι κατεβαίνουν για βουλευτές και κάποιοι άλλοι απλά για να βοηθήσουν το χώρο τους. Να ελπίσει κανείς ότι αυτοί οι δεύτεροι, θα τύχουν από τους συντρόφους τους του ανάλογου σεβασμού;