Εδώ και αρκετό καιρό - και όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές είναι φανερό ότι τα πράγματα θα χειροτερεύουν - τα κόμματα ή μεμονωμένα στελέχη τους ή ελεγχόμενα μέσα Ενημέρωσης, έχουν επιδοθεί σε έναν ανηλεή πόλεμο σκανδαλολογίας ο καθένας έναντι στελεχών του αντιπάλου. Με ολόκληρες ή και «μισές» αλήθειες, αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη από τα κυρίως ζητήματα που θα έτρεπε να την απασχολούν ενόψει εκλογών, υποστηρίζοντας ο καθένας για τον εαυτό του, ότι το κόμμα του είναι «προπύργιο ηθικής» ενώ τα στελέχη του άλλου είναι αν όχι όλοι απατεώνες και κλέφτες τουλάχιστον ύποπτοι. Το γεγονός ότι κατά κανόνα κάθε «καταγγελία» ακολουθείται από «αντικαταγγελία», σε κάθε Παπαθανάση αντιστοιχεί ένας Ραγκούσης και πάει λέγοντας, υπό τις θριαμβολογίες του φιλοθεάμονος κοινού με προεξάρχοντες τους θιασώτες του λεγόμενου αντισυστημισμού, που εξελίσσεται με μαθηματική ακρίβεια σε κραυγές αντικοινοβουλευτισμού, δεν φαίνεται να προβληματίζει τους πρωταγωνιστές αυτών των πρακτικών. Όταν θα γεμίσει όμως η Βουλή γραφικούς και φασίστες ή και …διασταυρώσεις των σχετικών ειδών, θα είναι πολύ αργά για δάκρυα.