Όταν κάποιος ιδιώτης προσλαμβάνει κάποιον υπάλληλο για να κάνει κάποια δουλειά τι εξετάζει;  Τις σπουδές του, την πιθανή προϋπηρεσία του, τις γνώσεις του σε ξένες γλώσσες και στην πληροφορική, γενικά τις ικανότητές του και τελικά το πόσο ικανός φαίνεται για να κάνει τη δουλειά καλά.

Αυτονόητα μέχρι εδώ; Ασφαλώς, θα πείτε! Όταν προσλαμβάνει το Δημόσιο λέτε να εξετάζει και αυτό τα αυτονόητα; Αμ δε!

Ιδού ένα πρόσφατο παράδειγμα που μας μετέφερε φίλος της στήλης.

Αυτές τις μέρες γίνεται η διαδικασία επιλογής για την πρόσληψη ειδικών φρουρών ειδικά στα νησιά που αντιμετωπίζουν οξυμένα προβλήματα λόγω του μεταναστευτικού.

Στη μοριοδότηση λοιπόν, ελάχιστα μετρά π.χ. αν έχεις άριστη γνώση Αγγλικών όντας κάτοχος proficiency, ενώ αντίθετα μετρά πολύ το αν είσαι παιδί πολύτεκνης οικογένειας ή παντρεμένος με παιδιά.

Κάπως έτσι καλλιεργείται – και στους ίδιους τους νεοπροσλαμβανόμενους – η αντιπαραγωγική νοοτροπία ότι το Δημόσιο είναι ένα «μαγαζί» που σε προσλαμβάνει, όχι γιατί κρίνει ότι έχεις τα προσόντα να κάνεις καλά μια δουλειά, αλλά γιατί σε θεωρεί κάπως αναξιοπαθούντα και θέλει να σε αποκαταστήσει!