Η πρώτη εμφάνιση του 2016, είχε όλα τα στοιχεία της κακοδαιμονίας του 2015. Προσπάθεια, φιλότιμο, ελπίδες και ύστερα  κακές στιγμές, ο αντίπαλος να προηγείται νωρίς και κόντρα στη ροή από ατομικά λάθη, τρέξιμο μήπως και..., και στο τέλος ήττα και μάλιστα με βαρύ σκορ, με τη βαθμολογία να μην λέει να ξεκολλήσει από τον πάτο.

Έτσι όμως, δεν πάμε πουθενά. Και το λέει πρώτος απ’ όλους ο νέος προπονητής, που ζητά επειγόντως ενίσχυση σε κρίσιμες θέσεις, όχι με τη βεβαιότητα ότι έτσι θα σωθούμε (δεν θα ήταν σοβαρός αν ισχυριζόταν κάτι τέτοιο), αλλά τουλάχιστον για να προσπαθήσουμε.

Οι ελλείψεις της ομάδας ήταν και είναι ορατές, οπότε η φιλότιμη προσπάθεια όσων παίζουν απλά ...κυλάει την πέτρα του Σίσυφου! Οπότε καπετάνιε, αν είναι για να το παλέψεις, κάντο το συντομότερο, γιατί μετά δεν θα έχει πια νόημα.

Με τέτοια δεδομένα, το να πάμε στα επιμέρους, ίσως περισσεύει, πλην όμως θα ήταν αδικία αν δεν τονίζαμε μια πολύ καλή εμφάνιση του Μανούσου, μια επιτέλους «σοβαρή» και ανάλογη της αξίας του, εμφάνιση του Κεϊτά και την αργοπορημένη είσοδο του Μπαργκάν.

Και επειδή δεν μας αρέσει να μιλάμε αρνητικά, ας το πούμε θετικά! Πόσο στοίχισε μέσα σε όλες τις ατυχίες της ομάδας, ο σοβαρός τραυματισμός του Γιορέντε, που άφησε στη θέση του ...μαύρη τρύπα;