Μια μεγάλη βραδιά ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε στον Ταρλά το βράδυ της Τρίτης. Χαρήκαμε για την τύχη μας και λυπηθήκαμε για όσους φίλους μας αντιμετώπισαν το θέμα κάπως «μπλαζέ» στο στυλ «έλα μωρέ τώρα, περασμένα μεγαλεία». Φαίνεται όμως ότι, θες ο σκοπός της εκδήλωσης, θες το τρέξιμο των ανθρώπων του Παλλεσβιακού, θες η αίγλη της εμβληματικής αυτής Εθνικής ομάδας και του κάθε στελέχους της ξεχωριστά, συγκίνησε τους περισσότερους, με αποτέλεσμα μια γεμάτη κερκίδα με φιλάθλους που ήρθαν να τιμήσουν το γεγονός.

Με τα μάτια του φίλαθλου λοιπόν, επιτρέψτε κάποιες -υποκειμενικές σίγουρα- ματιές.

- Φαίνεται πως τίποτα σ' αυτόν τον κόσμο, όσο απροσδόκητο και αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, δεν είναι τυχαίο. Δώδεκα χρόνια μετά τον ανέλπιστο θρίαμβο, είδαμε μια ομάδα - παρέα, που έβγαζε σε κάθε της στιγμή ήθος, αξιοπρέπεια, ποιότητα, οργάνωση και κυρίως σεβασμό σε ό,τι κάνει. Άφησαν την καθημερινότητά τους και ήλθαν στη Μυτιλήνη, όχι άχρωμες φιγούρες που θα δείξουν το μπόι τους, αλλά όσο το δυνατόν καλύτερα προπονημένοι με δεδομένα τα χρόνια που πέρασαν και τις ασχολίες του καθενός, για να παίξουν μπάλα και να τιμήσουν όσους τους τιμούν.

- Εντάξει, έχουν δώσει μαζί πολλά φιλικά, αλλά παρά το απόλυτα φιλικό κλίμα, έβλεπες μια ΟΜΑΔΑ με όλη τη σημασία της λέξης, με οργάνωση και ποιότητα στο παιχνίδι της. Η μπάλα ξεκινούσε από την άμυνα, ο αρχηγός Ζαγοράκης (που θα μπορούσε να απολαμβάνει απλά τα αγαθά της Ευρωβουλής, αλλά ήταν παρών) στον αειθαλή Μπασινά, αυτός κατέβασμα της μπάλας ή με τη μία σε Τσάρτα, Καφέ ή Καραγκούνη, κι από κει αλλαγή παιγνιδιού ή μπαλιά με στόχο το... κεφάλι του Χαριστέα ή τον όποιο κάθε φορά κρυφό κυνηγό και... να η ευκαιρία! Τώρα βέβαια, στην αρχή που οι δικοί μας ήταν πιο ανταγωνιστικοί, το σκορ έμεινε για αρκετή ώρα στο «μαγικό» γι' αυτήν την ομάδα «1-0», με αποτέλεσμα πολλοί να σχολιάζουμε γελώντας: Το χούγι βγαίνει τελευταίο!

- Εντάξει, για να το διασκεδάσουμε και λίγο, ο Χαριστέας ως συνήθως έχασε χαμηλά κάνα δυο «άχαστα», αλλά έπιασε και 3-4 εύστοχες κεφαλιές που θύμιζαν 2004. Αποστομώνοντας για ακόμα μια φορά (με αφορμή και την ανάδειξή του από τη Γαλλική Εκίπ, με την ευκαιρία του φετινού EURO, στους είκοσι καλύτερους ποδοσφαιριστές που πέρασαν από το θεσμό) του λογής Αλέφαντους ή πάσχοντες από... Αλεφαντίαση συμπατριώτες μας. Που τον καιρό των μεγάλων επιτυχιών αναρωτιόταν από την εξέδρα τι βρίσκει ο Γερμανός και μετέπειτα ο Πορτογάλος σε αυτόν και κάποιους από την παρέα τους και τους έχει μόνιμους στην ενδεκάδα!

- Να πούμε πως δεν συγκινηθήκαμε στην αρχή με την εμφάνιση της ομάδας που μας χάρισε ίσως τις πιο μεγάλες χαρές της φίλαθλης ζωής μας ή όταν ακούσαμε τον Εθνικό Ύμνο θα ήταν ψέματα. Στα τόσα ευχαριστώ λοιπόν σε αυτούς τους ανθρώπους, ακόμα ένα για την ανθρωπιά τους, τη σοβαρότητα και την αξιοπρέπεια, και κυρίως το κουράγιο που μας δίνουν αλλά και τα πρότυπα που προβάλλουν μέχρι σήμερα στη νεολαία μας, σε δύσκολες εποχές.

- Στα δικά μας τώρα. Τι σπουδαία πρωτοβουλία κι αυτή του ιστορικού Παλλεσβιακού! Και πώς την έτρεξαν όλοι με αυταπάρνηση, από τον άξιο Πρόεδρο Παναγιώτη Καρέκο (γιο του αξέχαστου στυλοβάτη του συλλόγου κυρ-Γιώργου, γιατί είπαμε, τίποτα δεν είναι τυχαίο) μέχρι τον τελευταίο διοικητικό παράγοντα ή βετεράνο! Δεν άφησαν πόρτα να μην χτυπήσουν για χορηγία, έβγαλαν τα παιδάκια για τα κουπόνια που έφεραν τον κόσμο κοντά, μάζεψαν χρήματα για πολλούς άξιους σκοπούς, όλα καλά.

- Μια παρατήρηση μόνο, εντελώς καλοπροαίρετα. Το προχθεσινό δεν ήταν ένα τυχαίο φιλικό. Όταν καλείς την καλύτερη Εθνική ομάδα της Ελλάδας, που εξακολουθεί να δείχνει με κάθε τρόπο σοβαρότητα και επαγγελματισμό, φροντίζεις να οργανώσεις ένα φιλικό αντάξιο των ανθρώπων που τίμησαν την πρωτοβουλία σου μέσα και έξω από το γήπεδο. Εντάξει, βάλε και κάποιους «βετεράνους των βετεράνων» να ακουμπήσουν τιμής ένεκεν μπάλα για 2-3 λεπτά, αλλά μην κολλάς σε ονόματα, κατέβασε μια μικτή Λέσβου που θα περιλαμβάνει και 5-6 ταλαντούχους πιτσιρικάδες π.χ. από την Κ-20 της Καλλονής ή από τον Αιολικό, να δώσεις κάποια ανταγωνιστικότητα και παραπάνω γούστο στο φιλικό, και κυρίως να ανταποδώσεις το σεβασμό με τον οποίο το αντιμετώπισαν οι θριαμβευτές του 2004.

ΥΓ. Επειδή όμως το ισοζύγιο της όλης ιστορίας ήταν μακράν θετικό, ας μην το κλείσουμε με γκρίνια, αλλά με ποδοσφαιρικό... πείραγμα! Γιώργο Κουκούλα, την κάρτα στον Χαλκιά για την «έξοδο του Μεσολογγίου» στο πρώτο ημίχρονο την κατάπιες! Ως πότε θα τη χαρίζεις σε όλους πέρασαν από την ομάδα σου από προφανείς τύψεις για κείνο το ρημάδι το πέναλτι του 92;

Παναγιώτης Μυριτζής