Κάθε χρόνο λαμβάνω προσκλήσεις από πολλά σχολεία, για να συμμετέχω σε εκδηλώσεις κατά του ρατσισμού, υπέρ της πολυπολιτισμικότητας και να γίνω κοινωνός σε γιορτινές αποσπασματικές, προσποιητές φαμφάρες, που είτε αποτελούν κελεύσματα ενός αδιάφορου υπουργείου, είτε πρωτοβουλία αμήχανων εκπαιδευτικών υπό το άγρυπνο βλέμμα διευθυντών και την καχυποψία της τοπικής κοινωνίας, είτε αποσκοπούν στην κατανάλωση των κονδυλίων κάποιου ευρωπαϊκού προγράμματος, είτε εντάσσονται στην πολιτική καπηλεία αριστερών ή ψεύδο-αριστερών σχημάτων, που ενώ ποτέ δεν έχουν μελετήσει το Μαρξ, θεωρούν πως η ιδεολογία είναι περισσότερο life-style, παρά πράξη.

Παράλληλα, θιασώτες ακροδεξιών φατριών, που οι περισσότεροι διετέλεσαν οι ίδιοι μετανάστες ή συστηματικά προσλαμβάνουν αλλοδαπούς για τις αγροτικές, κτηνοτροφικές και οικοδομικές εργασίες, εκφωνούν σε κάθε περίσταση φιλιππικούς, που προσβάλουν τη νοημοσύνη νηπίων, δηλητηριάζοντας, όμως, τους νηπίους, που τους παρακολουθούν.

Και εξαίφνης, καθώς το κράτος αποφάσισε εν μία νυκτί να πράξει το χρέος δεκαετιών, δηλαδή να απομακρύνει κάθε παράνομο μετανάστη, δίνοντας το παράδειγμα για αυτοδικία και πράξεις αντεκδίκησης, την καρδιά πληγώνουν περιστατικά, όπως του κοριτσιού στην Πάρο και η δολοφονία του Ιρακινού.

Τυφλή βία και θάνατος στα ιερά χώματα μιας χώρας, που πάντα αγωνίστηκε για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τα ιδανικά.

Αν ξεφύγουμε από τη φρικτή εικόνα της μητέρας που θρηνεί στην Ελλάδα και στο Ιράκ, αν ξεχάσουμε πως στη θέση τους θα μπορούσαν να βρίσκονται τα δικά μας παιδιά, θα δούμε με αποτροπιασμό τις διεθνείς αναφορές να ανακαλύπτουν πως τα ανθρώπινα δικαιώματα και η δημοκρατία υποχωρούν με ταχείς ρυθμούς και εξαφανίζονται από ολόκληρες κοινωνίες, οδηγώντας σε νέους μεσαίωνες.

Αν διαβάσουμε τις έρευνες, θα διαπιστώσουμε πως ο θερμόαιμος, που τώρα εκτονώνεται εναντίον των μεταναστών, δεν είναι παρά ένας θρασύδειλος, που με το ίδιο μένος θα επιτεθεί σε κάθε ευάλωτη ομάδα, τους ανέργους νέους π.χ., που αρχίζουν και αναρωτιούνται γιατί να εκλιπαρούν για ένα μεροκάματο τη στιγμή που οι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ απολαμβάνουν παχυλών μισθών, τους αναπήρους, που κάποτε θα βαρεθούν να τους αντιμετωπίζουν ως μίασμα, τους ναρκομανείς, που αργοπεθαίνουν σε πλατείες, θύματα των υπεράνω υποψίας εμπόρων και άλλων παρασίτων με αντισώματα σε νόμους και θεσμούς. Είναι ο ίδιος, που θα χρησιμοποιήσει βία, για να υπερασπιστεί την αδικία και τον απελπιστικό μικρόκοσμό του με τα υποκριτικά πιστεύω και τις αναιμικές αντιστάσεις του.

Αν δούμε εναργέστερα θα δούμε με τρόμο μία ανομική κοινωνία να κατηγορείται για:

- Ανικανότητα εφαρμογής των νόμων και αποδοχή της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής απραξίας.
- Αδυναμία φύλαξης των συνόρων με συνέπεια.
- Έλλειψη εθνικής και ευρωπαϊκής πολιτικής για τους μετανάστες.
- Οικονομική κρίση και ανεργία, που αναδεικνύει αποδιοπομπαίους τράγους.
- Γελοία εκπαίδευση, που λειτουργεί ακόμα ίσως, εξαιτίας του φιλότιμου κάποιων εκπαιδευτικών και ακόμα χειρότερη διαπολιτισμική παιδεία.
- Ατομισμό, καταναλωτισμό και φιλαυτία.
- Ανεξέλεγκτα παιχνίδια υπερδυνάμεων, που οδηγούν πληθυσμούς σε αναγκαστική μετακίνηση.
- Θρησκευτικές μισαλλοδοξίες.
- Ανύπαρκτο εθνικό σχεδιασμό για τη Θράκη και τις μειονότητες, που απειλούν με αφελληνισμό.
- Υποτακτική και δουλοπρεπή εξωτερική πολιτική.
- Αναστολή του διαλόγου με οργανωμένους συλλόγους μεταναστών και πλημμελή καταγραφή των κρουσμάτων βίας.
- ΜΚΟ και άλλες προοδευτικές δυνάμεις, που προκαλούν το δημόσιο αίσθημα με τις εξωφρενικές, υπερφίαλες, διακηρύξεις τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα και με την προκλητική συμπεριφορά των μελών τους.
- Ανούσια και χωρίς προοπτική ευρωπαϊκά προγράμματα προς τέρψιν των εταιρειών, που τα διαχειρίζονται.
- Κόμματα ανιστόρητα, που παρέχουν κίβδηλα και ανυπόστατα ιδεολογήματα προς λαϊκή κατανάλωση.
- Πανεπιστημιακούς και ερευνητές, που καθεύδουν τον ύπνο του δικαίου και έρευνες στάσεων, που απλά καταγράφουν το κοινωνικά επιθυμητό σχετικά με τη διαφορετικότητα.
- Ανάξιες και πάμφτωχες τοπικές αυτοδιοικήσεις, που αναλώνουν κονδύλια μόνο για φιέστες και για το θεαθήναι.

Ο κατάλογος μακρύς και οι νεκροί που θα διεκδικήσουν την εξιλέωσή τους, περισσότεροι.

Στη δική μου όμως Πατρίδα, στην Ελλάδα των ιδεών και των ιδεωδών, η αρχή της μη βίας θα έπρεπε να διδάσκεται από το νηπιαγωγείο και η τιμωρία των ενόχων υποχρέωση ενός κράτους, που δε θα βασίζει τη λειτουργία του στο μεράκι και στο φιλότιμο, αλλά στους νόμους και τους θεσμούς.