«Οι μισές αλήθειες είναι χειρότερες από το ψέμα»

Ο υπουργός Παιδείας, Κώστας Γιαβρόγλου, ασφαλώς και ξέρει Γράμματα, σε αντίθεση με τον αρχηγό του κόμματός του και πρωθυπουργό της χώρας, ο οποίος τυγχάνει ο πλέον απαίδευτος σε σχέση με όλους όσοι -διαχρονικά- διετέλεσαν πρωθυπουργοί της Ελλάδας.

Γι’ αυτό και είναι απορίας άξιο πώς δέχεται να χρησιμοποιείται από τον αρχηγό του ως φερέφωνο μιας κουφόμυαλης επικοινωνιακής πολιτικής, η οποία, παρακάμπτοντας την οικτρή πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει η καταστροφική πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, επιδιώκει να ψηφοθηρήσει -τους δυσεύρετους πια για το κόμμα τους, «κυάμους»- «αποπλανώντας» τους ανήλικους μαθητές και παραπλανώντας τους αγωνιώντες για το μέλλον των παιδιών τους, γονείς.

Από το 2009, σε ένα άρθρο μου στον ημερήσιο Τύπο, με τον τίτλο «Συμβολή στο διάλογο για την Παιδεία» -το οποίο και περιλαμβάνεται στο βιβλίο μου «ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» (Εκδόσεις «Αιολίδα», 2012)- είχα προτείνει την αντικατάσταση των σημερινών Πανελλαδικών Εξετάσεων με ένα σύστημα- παρεμφερές με εκείνο της «Μεταρρύθμισης Ε. Παπανούτσου» του 1964- το οποίο προέβλεπε ειδικές εξετάσεις, «εφ’ όλης της ύλης του Λυκείου», για την λήψη Εθνικού Απολυτηρίου Β/μιας Εκπαίδευσης, με το οποίο ο κάτοχός του θα μπορούσε να υποβάλει αίτηση εισδοχής του σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή, εφόσον συγκέντρωνε Γενικό Βαθμό Απολυτηρίου 15 και άνω.

Στη συνέχεια η πανεπιστημιακή σχολή, σύμφωνα με την πρότασή μου, θα αναλάμβανε μέσα από ειδικά test ή προφορική συνέντευξη, να διερευνήσει, τόσο τα πνευματικά, όσο και τα ψυχικά προσόντα τού υποψηφίου και αναλόγως να τον δεχτεί ή να απορρίψει την υποψηφιότητά του.

Κατ’ αρχήν, λοιπόν, θεωρώ ότι είναι θετικές οι εξαγγελίες περί της αλλαγής του συστήματος των Εισαγωγικών Εξετάσεων στα ΑΕΙ. Και ιδιαίτερα χαίρομαι που και ο κ. Κ. Γιαβρόγλου επαναλαμβάνει την παλιά μου θέση ότι οι εξετάσεις για τη λήψη του Εθνικού Απολυτηρίου πρέπει να περιλαμβάνουν όλα τα μαθήματα της βασικής μόρφωσης, διότι ο μελλοντικός επιστήμονας, ανεξάρτητα εάν θα έχει εξειδικευτεί σε κάποιο κλάδο θεωρητικής ή θετικής επιστήμης, πρέπει να γνωρίζει τόσο Μαθηματικά και Φυσική, όσο και Ιστορία, Λογοτεχνία και την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, διότι έτσι θα είναι ένας ολόπλευρα καλλιεργημένος άνθρωπος, ικανός να αντιλαμβάνεται τη σύνθετη πραγματικότητα και να διαθέτει την απαραίτητη ευαισθησία απέναντι στο κοινωνικό και φυσικό του περιβάλλον.

Όσον αφορά, λοιπόν, στο θεωρητικό επίπεδο και σε γενικές γραμμές, ο κ. Γιαβρόγλου εμφανίζεται ως μεταρρυθμιστής· στην πράξη όμως αναλαμβάνει το ρόλο… λαοπλάνου !

Κατά πρώτον, προσπαθεί να υποβαθμίσει το γεγονός ότι οι εξετάσεις δεν καταργούνται -γιατί δεν είναι δυνατόν να καταργηθούν- αλλά μετατίθενται και μετονομάζονται σε «εξετάσεις για τη λήψη του Εθνικού Απολυτηρίου» και επαυξάνονται με τις εξετάσεις στην έδρα των πανεπιστημίων, στις περιπτώσεις που οι υποψήφιοι υπερβαίνουν τον προβλεπόμενο αριθμό εισακτέων.

Αποφεύγει να ομολογήσει ότι οι εξετάσεις για τη λήψη του Εθνικού Απολυτηρίου θα γίνονται και πάλι -αναγκαστικά- με ένα πανελλαδικό, αδιάβλητο σύστημα, προκειμένου να διασφαλίζεται η ίση μεταχείριση των υποψηφίων, το κύρος και η αξιοπιστία της βαθμολογίας τους.

Και προσπερνά με μισόλογα το ότι η περιορισμένη δυνατότητα των πανεπιστημιακών σχολών να εκπαιδεύουν απεριόριστο αριθμό υποψηφίων, αλλά και -κατά τη δική μου άποψη- η αναγκαιότητα επιλογής αυτών των υποψηφίων που διαθέτουν -πραγματικά- τα απαιτούμενα πνευματικά και ψυχικά προσόντα, καθιστά αναγκαία και άλλη μία εξέταση στην έδρα των πανεπιστημίων.

Πρέπει, επιτέλους, η εκπαίδευση της νεολαίας μας, να μείνει μακριά από τα… «τοξικά αέρια» του πολιτικάντικου λόγου. Ας σταματήσει το «χάιδεμα» και η επίδειξη υποκριτικής στοργής, τα «αριστερά» κλαυθμυρίσματα για τα καημένα τα παιδιά «που ταλαιπωρούνται από τις εξοντωτικές και απάνθρωπες εξετάσεις»! Ο άνθρωπος στη ζωή του υφίσταται συνεχώς εξετάσεις. Συνεχώς αγωνίζεται και διαγωνίζεται, αξιολογείται, προάγεται και ανταμείβεται ή απορρίπτεται και απαξιώνεται.

Όσο, λοιπόν, περισσότερο εξασκημένος και εξοικειωμένος είναι κανείς με τη διαδικασία των εξετάσεων, τόσο καλύτερα θα είναι προετοιμασμένος και ικανός να αντιμετωπίσει τον… «ταύρο» στην αρένα της ζωής! Αρκεί, βέβαια, οι κάθε είδους εξετάσεις -ανάλογα, πάντα, με την ηλικία και την τάξη στην οποία βρίσκεται το παιδί- να μεθοδεύονται και να διέπονται από τις αρχές της παιδαγωγικής και της ψυχολογίας.

Και ας σταματήσουν οι υπεύθυνοι για την διαπαιδαγώγηση της νεολαίας και του λαού μας, πολιτικοί να υιοθετούν τα συνθήματα κάποιων ανεγκέφαλων, οι οποίοι θεωρούν μεγάλο κακό την «εντατικοποίηση των σπουδών» και οι οποίοι προπαγανδίζουν την κατάργηση των εξετάσεων, της υποχρεωτικής φοίτησης και της βαθμολογίας.

Με την τακτική της «ήσσονος προσπάθειας», την ισοπέδωση προς τα κάτω και την περιφρόνηση της «αριστείας», μπορεί να γίνουν περισσότεροι και φανατικότεροι οι οπαδοί της «υπαρκτής» -εν Ελλάδι- «Αριστεράς», αλλά συνεχώς θα απομακρυνόμαστε από τον κύκλο των προοδευμένων και πολιτισμένων κρατών.

Και ο ελληνισμός, ως οντότητα και ως αξία, ολοένα και θα «φυραίνει».