Είναι αλήθεια ότι τόσα χρόνια τώρα, η προσωπική μας αντίληψη των πραγμάτων αλλά και ο σχετικός περί αυτών δημόσιος λόγος έχουν προσβληθεί από τον «ιό» του αυτοματισμού των στερεοτυπικών εκφράσεων και ερμηνειών. Σκεφτόμαστε μονοδιάστατα και περίπου προδιαγεγραμμένα -ή καλύτερα, δε σκεφτόμαστε καθόλου- έχοντας εγκλωβισθεί σε παγιωμένα απλοϊκά σχήματα και συνθήματα. Ο φρέσκος λόγος που σαν εαρινό αεράκι θα αποδιώξει τη νοητική σήπουσα μπόχα απουσιάζει δραματικά· ή οψέποτε εκφέρεται και προτείνεται, δεν δροσίζει την ψυχή μας, δεν ρίχνει τη θερμοκρασία του εν βρασμώ συλλογικού μας εγκεφάλου.

Από την αρχή της κρίσης, επαναλαμβάνομαι γύρω από την πεποίθηση ότι η αρχική τραπεζική κρίση του 2008/09 ήταν η τεχνική όψη μιας βαθύτερης πολιτισμικής κρίσης που κατά περίοδο ελάμβανε εν σειρά τα χαρακτηριστικά της νομισματικής, της οικονομικής, της πολιτικής και των κοινωνικών εκδοχών της. Η πολιτισμική κρίση τρεφόταν από την κατάρρευση της Παιδείας και της Γλώσσας, τον ανεπίλυτο ταυτοτικό διχασμό στην αίσθηση του «ανήκειν» μεταξύ Ανατολής και Δύσης, από μια φασόν ελευθεριότητα του «ελληνάρα» για τους άνδρες και του «προτύπου» της «καλής-κόρης-έως-demi-αλανιάρας» για τις γυναίκες και γελοίες εθνικιστικές ιδεοληψίες περί ομφαλού της Γης.

Προϊόντες αγράμματοι· δημογραφικώς καταρρέοντες· κοκκινισμένοι δανειολήπτες· βαρέως και βαθέως πάσχοντες από σύνδρομο καταδίωξης· αλλά και ταλαντούχοι εξυπνάκηδες, αλλεργικοί στην πίστη/εμπιστοσύνη στους Θεσμούς, ταλαντούχοι ατομιστές στη ντρίμπλα αλλά αδυνατούντες να παίξουμε ομαδικό ποδόσφαιρο, αναρωτιόμαστε «πώς έγινε και κατρακυλήσαμε στην κατάταξη της UEFA»; Και προφανώς φταίει ο προπονητής και η διαιτησία… τόσο εύκολα και τόσο βολικά… Είμαστε στο τέλος της διαδρομής της παρακμής: το τέλμα!

Στη μακρά σειρά της εύπεπτης εθνικής παραμυθίας και της λαο-προσφιλούς αυτ-εξαπάτησης, «βγήκαμε από τα μνημόνια», αποκτήσαμε «μισο-πρόσβαση στις αγορές», ασκούμε «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική», «αναθεωρούμε το Σύνταγμα», «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κεντρο-αριστερός -με Κουντουρά και Παπακώστα», «το ηθικό πλεονέκτημα», κ.ο.κ. ζούμε μέρες κοινοβουλευτικής σαπουνόπερας επιθεωρησιακής αξίας. Μόνο που δεν έχουμε πια τα αντίστοιχα ιερά τέρατα της ηθοποιίας και σκηνικής παρουσίας και μείναμε με τις γκαζόζες και τα τσίσα, τους κουραμπιέδες, το Ματρόζο και τον … κάθε Πολάκη.

Γράφουν τα πρωτοσέλιδα και βοούν τα πρωϊνάδικα, περί του ενδιαφέροντος και της έντασης της εν εξελίξει προεκλογικής περιόδου. Κανένα ενδιαφέρον, καμία ουσιώδης ένταση. Όλοι γνωρίζουμε το τί θα συμβεί, αύριο, μεθαύριο και μέχρι τις εκλογές: η συνταγή είναι δεδομένη. Ο Πολάκης θα λέει τις χοντράδες του κι οι λοιποί θα σκανδαλίζονται· θα γίνουν διάφορες μπερδεψιές με τα «σκάνδαλα» · στη Βουλή θα «διασταυρώνουν τα ξίφη τους» ανούσια, χωρίς αποτέλεσμα, καθώς κορυφές της Αριστεράς, ως η κα Μεγαλοοικονόμου ή ο κ. Κουίκ, θα αντικρούουν κάθε «πισωγύρισμα» στο δρόμο προς το Σοσιαλισμό· στο Αιγαίο και την Κύπρο, ο Ερντογάν θα κάνει τα δικά του· το ηθικό πλεονέκτημα θα πάει περαιτέρω περίπατο· κάτι θα σκεφθεί ο Γαβρόγλου ώστε να στείλει στον «εξαποδό» ό,τι απέμεινε· ο Τσίπρας θα παίρνει «βραβεία κοσμιωτάτης διαγωγής» από τους χθεσινούς εχθρούς του· οι στρατηγικοί κακοπληρωτές θα δέχονται κάθε δυνατή βοήθεια από την Πρώτη Φορά· και ούτω καθεξής…

Εκείνο που δεν εννοούμε να καταλάβουμε είναι ότι το τελευταίο εξάμηνο του Τσιπρισμού θα είναι ίσως χειρότερο από το πρώτο, το τραγικό 2015. Δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι το 4% του αρχικού ΣΥΡΙΖΑ στελεχώνεται από γέροντες που διέτριψαν στις Φοιτητικές Γενικές Συνελεύσεις των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης. Όλοι τούτοι είναι μετρ της μικρο-διαδικασίας με στόχο ένα Σύλλογο εδώ, ένα Σύλλογο εκεί, μια Σφραγίδα όπου να’ ναι. Οι άνθρωποι δεν παίζονται «επί της διαδικασίας»· κι αυτό είναι που δεν το κατανοούν οι αστικές παρατάξεις.

Αν το πρώτο εξάμηνο της Τσιπρικής περιόδου διαμόρφωσε το ό,τι ζούμε σήμερα, το επόμενο, καταληκτικό, εξάμηνο έχει ένα στόχο: ογκώδη προβλήματα, όπως η ευστάθεια των Τραπεζών απέναντι στα κόκκινα δάνεια, αποκλεισμός ουσιαστικά από το δανεισμό, διαλυμένη Παιδεία, διόγκωση του πελατειακού Κράτους, δριμύς εναγκαλισμός με τη Δικαιοσύνη, κατάρρευση του Συστήματος Υγείας, κ.ο.κ., να καταπλακώσουν την επόμενη Κυβέρνηση εμποδίζοντας την εφαρμογή οποιουδήποτε αυτοτελούς σχεδίου της.

Η βαθειά θλίψη που γεννά η κορυφαία διαδικασία Αναθεώρησης του Συντάγματος είναι, δυστυχώς, η απόδειξη των ανωτέρω…