Φίλος καλός - πολλών ετών αγωνιστής υπέρ του Ορθού Λόγου -που εξ ορισμού δεν είναι κομματικώς χρωματισμένος ως τρόπος θεώρησης του Κόσμου, μου υπενθύμισε στροφές του Γ. Σουρή, του μέγιστου των ευφυών ειρώνων: «Τ’ αγγειά γινήκαν θυμιατά/και τα σκατά λιβάνι/Κι οι γύφτοι γίναν Δήμαρχοι/ κι οι Κλέφτες καπετάνιοι». Απ’ άκρου εις άκρον της Χώρας-«Ομφαλού της Γής» και των Νέο-ελλήνων-«απογόνων των Αρχαίων»-ωιμέ, τα ανωτέρω ανθίζουν καθώς οδεύουμε νομοτελειακά στις εκλογές.

Στις επόμενες, εν σειρά, εκλογές, θα τεθούν, ρητά ή εν τοις πράγμασι, πάμπολλα στρατηγικά διλήμματα στον «περιούσιο Λαό». Κι όποιος αντέξει, έναντι αυτών…

Το πρώτο και κύριο (θα) αφορά στα ζητήματα της Γλώσσας ως νόησης· άλλωστε, όλη μας η Ζωή περί τον Λόγο περιστρέφεται. Ως πολιτικό σύνολο, οι ψηφοφόροι πρέπει να τοποθετηθούν επί εννοιών και πρακτικών όπως ο «δημαγωγός», ο «δημοκόπος», ο «δημοσκόπος» ή ο λαϊκιστής. Δεν είναι εύκολο θέμα, ούτε θέμα του συρμού: καθώς στον ετυμολογικό πυρήνα της Γλώσσας, ο «δημαγωγός» είναι αυτός που άγει το Δήμο, ο Ηγέτης δηλαδή. Ο «Δημοκόπος» είναι αυτός που κοπιάζει υπέρ του Δήμου, κ.ο.κ. Ο Πολίτης είναι αυτός που θα κρίνει μεταξύ της θετικής και αρνητικής φόρτισης, σημασίας και εξέλιξης των όρων στην ιστορική πορεία τους. Κάθε ψηφοφόρος ενώπιον της κάλπης θα κρίνει επί αυτών, δηλαδή του Πολιτισμού και της αντίληψης του Κόσμου. Για παράδειγμα, στη σημερινή έκπτωση και παραζάλη, ο «Ηγέτης» μπορεί και να ορίζεται σε όρους λογοτεχνίας μίας εκ των νάνων Αστέρων της Αριστεράς, της κας Μεγαλοοικονόμου… οπότε χαιρέτα τα απωθημένα σου, Νέο-Έλληνα…

Το δεύτερο δίλημμα αφορά στη ΝΔ, με δύο σχεδόν επάλληλα ερωτήματα. Πρώτον, την εκλογική επιλογή της από την πλειοψηφία και, δεύτερον, την ικανότητα της να προσελκύσει θετική ψήφο των Πολιτών υπέρ της πολιτικής κοσμοθεωρίας της. Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι η εκλογική αυτοδυναμία της ως αποτέλεσμα μιας αρνητικής, απορριπτικής ψήφου προς τον Τσίπρα. Το καλύτερο θα ήταν η λαϊκή έκφραση υπέρ μιας ευρύτερης σύμπλευσης φιλελευθέρων μεταρρυθμιστικών δυνάμεων με θετική υποστήριξη στο μετασχηματισμό εθνικών πολιτικών και κοινωνικών στόχων.

Το τρίτο δίλημμα αφορά στη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Για την ακρίβεια του λόγου, τη στρατηγική ήττα μιας παρέας που αναιδώς υπέκλεψε και συνεχίζει να λυμαίνεται την εξουσία που εγκαθίδρυσαν και εδραίωσαν ιστορικώς δικαιωμένοι Φιλελεύθεροι και Σοσιαλδημοκράτες, επί σαράντα χρόνια τώρα. Το «πράμα» που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει, το βλέπουν όλοι πλέον· κι η προσπάθεια του Τσίπρα είναι να τον μετατρέψει σε ένα Μαδουρικό, προσωποπαγές μόρφωμα που θα εξασφαλίσει πολιτική ύπαρξη στον ίδιο και τους φίλους του, αντικείμενο δημόσια αμειβόμενης απασχόλησης για χρόνια ακόμα.

Το τέταρτο δίλημμα αφορά στις καθαυτό Σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, δηλαδή μεταπολεμικές εκφράσεις της ανάδειξης του κοινωνικού Κράτους, των πολιτικών απασχόλησης και της προόδου δια της διαρκούς μεταρρύθμισης. Από όλα τα ανωτέρω, αυτό ίσως είναι το πλέον κρίσιμο θέμα. Όχι μόνον επειδή συνταυτίζεται με το μέλλον της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Ούτε διότι εκκρεμούν ερωτήματα περί το κατά πόσον εκφράζει ουσιώδεις εκδοχές του πολιτικού Κέντρου, αριστερού ή δεξιού. Στην ασφυκτική αρπάγη των καιρών, ο εν λόγω χώρος υπέστη απίσχναση. Σήμερα, ανακάμπτει. ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ; Βενιζέλος ή ΓΑΠ; Φώφη ή Ανδρουλάκης; Αφθονεί η τακτική σημειολογία, αλλά η στρατηγική διάσταση και σημασία είναι ενιαίες! Το ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι τρίτο κόμμα, να είναι ισχυρό, νοητικώς και ευρωπαϊκώς φρόνιμο. Καλώς ή κακώς, εύκολα ή δύσκολα, όλοι αυτοί εκεί στα ξερικά πεδία του παπανδρεϊσμού οφείλουν να καταλάβουν ότι στην παρούσα περίοδο θα είναι οι καταλύτες της πολιτικής Αλλαγής στην Ελλάδα, σε χρόνο μηνών. Κι ότι δεν επιτρέπεται να «μιμούνται» το ΣΥΡΙΖΑ του 2012 κατ’ αναλογία της γελοιότητας του Τσιπράικου τσούρμου να μιμείται το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80. Κατ’ αντιστροφή του ρητού, ουδέν καλόν αμιγές κακού, σ’ αυτήν την πολιτική σαλάτα!

Κάθε ένα από τα διλήμματα αυτά φέρει εγγενώς γνωρίσματα που δεν είναι εύκολο να απαντηθούν, ακόμα και από τους ελλογιμότατους των πολιτών. Εάν ο Θεσμός-Λαός δεν καταλάβει τα παραπάνω διλήμματα, εάν οι ηγέτες της δημοκρατικής Αντιπολίτευσης δεν τα υιοθετήσουν, πάμε σε πολύ δύσκολα μονοπάτια. Και τότε τα λόγια του Σουρή δεν θα’ ναι απλώς μια χειρουργική κριτική της πολιτικής. Θα ’ναι η οριστική καταδίκη μας.