Είναι περίεργο αλλά και στενάχωρο το ότι φτάσαμε στον εικοστό πρώτο αιώνα και προβληματιζόμαστε ακόμα για το τι παιδεία θέλουμε.

Συνεχίζουμε πάλι την πολιτική διελκυστίνδα των τελευταίων ετών για την ανάγκη ή μη της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημιακών σχολών.

Κι ας αρχίσουμε από το περιβόητο και ταλαιπωρημένο άρθρο 16 του Συντάγματος, ενός Συντάγματος που, δυστυχώς για την ελληνική κοινωνία αλλά και για τη Δημόσια Διοίκηση, τελεί όπως φαίνεται υπό σύγχυση.

Λέει π.χ. στην παράγραφο 8 αυτού του άρθρου: Η σύσταση ανωτάτων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται».

Εντούτοις στην αρχή αυτής της παραγράφου λέει «Νόμος ορίζει τους όρους χορήγησης άδειας για ίδρυση και λειτουργία εκπαιδευτηρίων που δεν ανήκουν στο κράτος και τα σχετικά με την κρατική εποπτεία σ’ αυτά …»

Ισχύει λοιπόν ή δεν ισχύει η δυνατότητα ίδρυσης;

Όταν λέει το Σύνταγμα «μη κρατικά» δεν εννοεί άραγε «ιδιωτικά»;

Η απόλυτη σχιζοφρένεια!

Και αν το Σύνταγμα αφήνει με αυτόν τον τρόπο διόδους, γιατί δεν τις επισημαίνουν οι συνταγματολόγοι μας, και, το σπουδαιότερο, γιατί τόση πολιτική κόντρα και τόσοι διαπληκτισμοί εντός και εκτός του Κοινοβουλίου;;

Όσον αφορά βέβαια τη σαφήνεια του υπέρτατου Νόμου του κράτους, σας διαβάζω την παράγραφο 5: «Συγχώνευση ή κατάτμηση ιδρυμάτων μπορεί να γίνει και κατά παρέκκλιση από κάθε αντίθετη (!) διάταξη».

Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα …

Άρα συνάγεται ότι μπορούμε να διευθετήσουμε το θέμα.

Τα μέσα τα διαθέτουμε σήμερα. Εκείνο που μας λείπει είναι η φιλοσοφία και η ιστορική αυτογνωσία.

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν αντιμετωπίσει όλα τα μείζονα ζητήματα της ζωής και μας παρέδωσαν συμπεράσματα και λύσεις.

Τα διδασκαλεία όπου διδάσκονταν οι παίδες μέχρι και το δέκατο έκτο έτος της ηλικίας τους δεν ήταν δημόσια αλλά ιδιωτικά, και οι δάσκαλοι εκμισθώνονταν από τους γονείς.

Αμέσως μετά τα μηδικά οι Σοφιστές έδωσαν περαιτέρω ώθηση στην ιδιωτική παιδεία και μάλιστα αντί αδρής αμοιβής, αναγνωρίζοντας έτσι τη μεγάλη σημασία της εκπαιδευτικής επένδυσης.

Το κράτος ουδέποτε επενέβη στον χαρακτήρα και στην επάρκεια της ιδιωτικής εκπαίδευσης, αλλά μόνο ήταν υπεύθυνο για τα ήθη, μέσω των παιδονόμων, και για την τήρηση της τάξης και των λοιπών νόμων.

Αν πούμε δε για την ανώτατη παιδεία, αυτή ήταν αποκλειστικά ιδιωτική.

Ο Πλάτων , ο Αριστοτέλης, ο Αρίστιππος, ο Γοργίας, ο Πρωταγόρας και οι λοιποί σοφιστές δίδασκαν περιορισμένο αριθμό επιλεγέντων ταλαντούχων μαθητών στα ανώτατα πεδία της γνώσης.

Με αυτόν τον τρόπο ευδοκίμησε η αμφισβήτηση και η έρευνα, και εξακοντίστηκε η επιστήμη μέχρι τις εσχατιές της γνώσης, πράγμα που μέχρι σήμερα μας φαίνεται ασύλληπτο.

Αλλά και η κοινωνία δεν αδικήθηκε από αυτή την αριστεία των πνευματικών ανθρώπων.

Βγήκαν παράλληλα τέκτονες, θαλασσοπόροι, χειροτέχνες και απαράμιλλοι υπηρέτες όλων των καλών τεχνών.

Οι πρόγονοί μας κοντολογίς είχαν καταλάβει χίλια πεντακόσια χρόνια νωρίτερα από τον Ερίκο Δαβίδ Θορό (Thoreau1814-1862) ότι «η καλύτερη Κυβέρνηση είναι αυτή που κυβερνά ελάχιστα» …..