Τις προάλλες, βλέποντας την ηλεκτρονική πρόσκληση του Δήμου Δυτικής Λέσβου για τα 30χρονα του Μουσείου Απολιθωμένου Δάσους Σιγρίου, αυθόρμητα σκέφτηκα, πως ναι, και σ’ αυτό, εμπλέκεται καθοριστικά ο Νίκος Σηφουνάκης. Κι άρχισα να αναρωτιέμαι σε πόσα ακόμη απ’ όσα μας περιβάλλουν και μας αφορούν, έχει βάλει τη σφραγίδα του. Ατέλειωτος ο κατάλογος κι ενδεχομένως να μην έχει νόημα να αποτιμήσεις την προσφορά κάποιου απαριθμώντας έργα κι εργάκια, πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις. Άλλωστε για τον συγκεκριμένο δεν θα αρκούσαν τόμοι ολάκεροι, για να περιγράψεις και μόνο τον τεράστιο όγκο αυτών που έχει κάνει ή δρομολογήσει.

Με την πολυτέλεια της συνταξιούχου, να μην χρωστάω (ίσως κάποιοι να μου χρωστούν, αλλά δεν το κάνω θέμα) εννοείται σε κανένα να γράψω καλό λόγο, έχω και τη δυνατότητα να αποστασιοποιηθώ απ’ το χρέος του ενεργού δημοσιογράφου, να ασχολείται δηλαδή με ό,τι ενδιαφέρει τον κόσμο. Κι έτσι να καταθέτω την άποψή μου για το τι λέει ο κόσμος, ποια είναι η κυρίαρχη αντίληψη.

Εν προκειμένω ο Νίκος Σηφουνάκης διεκδικεί στην κοινή γνώμη, τον τίτλο του καθολικά αποδεκτού για τη συμβολή του στην αναπτυξιακή πορεία των νησιών, και ειδικότερα αυτών του πάλαι ποτέ Νομού Λέσβου, Περιφερειακών Ενοτήτων Λέσβου και Λήμνου σήμερα. Γιατί αυτή είναι η μείζονα θέση των συντοπιτών μας, θεωρώ υπερκομματικά κι ανεξάρτητα από τυχόν μεμονωμένες κριτικές, οι οποίες θα μπορούσαν να διατυπωθούν για κάποιες επιλογές της πολιτικής του καριέρας. Άλλωστε ποιος συμφωνεί και σε όλα με τον οποιοδήποτε;

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι – χωρίς ειλικρινά καμία διάθεση περιττής κολακείας - ότι ο Νίκος Σηφουνάκης έχει διαγράψει κοντά πέντε δεκαετίες τώρα, μια θριαμβευτική, τρελή πορεία παραγωγής έργου και πολιτικής δράσης, ’’σέρνοντας’’ μαζί του και συμπαρασύροντας, τραβώντας κυριολεκτικά το νομό, που τον εξέλεξε επί σειρά ετών βουλευτή. Αυτόν, έναν ξένο τότε, έναν Κρητικό που έγινε πιο Λέσβιος κι απ’ τους ντόπιους, πιο Λημνιός και απ’ τους κληρονόμους των μαντριών του νησιού.

Θεωρώ ότι πρόκειται για τις εξαιρετικά εκείνες σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων, που με τις σπουδές και την αξιοσύνη του, γιατί περί αυτού πρόκειται, κατάφερε ό,τι οραματίστηκε να το μετουσιώσει σε πράξη. Αυτό ήταν και παραμένει το μεγάλο του προσόν. Αφήνει το μυαλό του, λαμβάνοντας τα γύρω του ερεθίσματα, να δημιουργήσει ιδέες, να κτίσει σταδιακά το όραμα. Και μετά, με μεράκι, απίστευτη δουλειά κι αστείρευτη ενεργητικότητα – ρωτήστε όσους τον έχουν ζήσει από κοντά για τα εξαντλητικά του ωράρια – μεθοδικότητα, αποφασιστικότητα, κι εντέλει αποτελεσματικότητα, το όνειρο καταλήγει να εκπληρωθεί. Δεν ξέρω, αλλά για αυτόν, ίσως και να τού συγχωρείται η πρακτική, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», γιατί προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος του, δεν εγκλωβίστηκε ποτέ από οποιουδήποτε τύπου περιορισμούς.

Το μέγεθος των οραμάτων του, το αντιλαμβάνεσαι ακόμη πιο έντονα αν περάσεις θάλασσα και δεις τι ισχύει ανάλογα και σε άλλες περιοχές. Έχοντας την εικόνα του Μουσείου της Αγίας Παρασκευής για την ελαιουργία, επισκέφτηκα κι άλλους αφιερωματικούς χώρους του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς (π.χ. της Δημητσάνας για το νερό) κι έκανα τις συγκρίσεις. Εκεί όμως που πείστηκα ουσιαστικά για τη συμβολή του και δη στην προστασία των χωριών μας, ήταν η άναρχη δόμηση που επικρατεί σε άλλες περιοχές και κυρίως στην ανατολική Κρήτη. Πόνεσαν τα μάτια μου να βλέπω σε αμέτρητους οικισμούς το ένα σπίτι πάνω στ’ άλλο, χιλιάδες ντοματιές και αγγουριές να σκαρφαλώνουν αυθαίρετα σε ταράτσες και μπαλκόνια. Και επιθύμησα να αγναντέψω τη Βατούσα, το Μόλυβο, ακόμη και τη γειτονιά μου στην Παναγιούδα. 

Μόνο και μόνο όμως όλα τα παραπάνω που ενδεικτικά σταχυολόγησα για να αποτυπώσω έστω και αποσπασματικά τη διαδρομή του, όσο πολλά κι αν φαντάζουν, δεν αρκούν για να επικεντρώσουν στον καίριο ρόλο τον οποίο διαδραμάτισε, διαδραματίζει και θα εξακολουθήσει να έχει στην παράσταση που δίνει για τα νησιά μας. Κι αυτός δεν είναι άλλος απ’ την εξωστρέφεια που χωρίς φειδώ μας πρόσφερε απλόχερα. Με ό,τι έπραξε (δεν ξέρω αν το σχεδίασε και το στόχευσε ή όχι), κατάφερε να μάς ανοίξει διάπλατα ένα τεράστιο παράθυρο στον κόσμο. Σύστησε τον τόπο μας σε ανθρώπους σπουδαίους και μεγάλους. Τούς έφερε εδώ, κι όχι μόνο μία φορά. Τούς έδειξε τα καλά μας και τούς έπεισε εντέλει να αναπτύξουν δεσμούς, να αγαπήσουν τα νησιά και τους κατοίκους τους.  

Για όλα αυτά, και για πολλά ακόμη που χρειάζονται τόμοι εγκυκλοπαίδειας απ’ τις παλιές για να αναφερθούν, οφείλουμε πολλές τελετές σαν αυτή του προσεχούς Σαββάτου στην Καλλονή για τον Νίκο Σηφουνάκη. Μα πάνω και πέρα απ’ όλα τού οφείλουμε ένα τεράστιο και ανιδιοτελές, ένα πηγαίο μέσα απ’ την καρδιά μας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Για το παράθυρο που άνοιξε και διατηρεί ορθάνοικτο…