Είχε πει ο Μάρξ, κάτι πολύ σημαντικό: «Αυτές είναι οι Αρχές μου, σ’ όσους αρέσουν! Σ’ όσους δεν αρέσουν, … έχω άλλες!». Η Ιστορία είναι όντως σκληρή με τους αγενείς και βέβηλους απέναντι Της: έτσι, μ’ ένα παιχνίδισμα ονοματολογικής ταυτότητας, συνταύτισε τον Γκράουτσο Μαρξ, της γνωστής ομάδας προπολεμικών κωμικών, που εξέφερε τον προηγούμενο «σοφό» πλην κυνικό ορισμό, με τον συνεπώνυμο Κάρολο που προέβλεψε τον κωμικό χαρακτήρα της Ιστορίας, οψέποτε επιχειρείτο η επανάληψή της. Εν ολίγοις και για τα καθ’ Ημάς, ο ορισμός του Μαρξισμού στην Ελλάδα του Τσίπρα…

Εκείνο που εκπλήσσει πραγματικά όσους έχουν κάποιο στοιχειώδες ενδιαφέρον για τα πολιτικά ζητήματα της χώρας είναι η κραυγαλέα αδυναμία διάκρισης μεταξύ του ουσιώδους και του θλιβερά επιφανειακού των πραγμάτων. Ο Πολάκης και οι χοντράδες του, οι δημοσκοπήσεις, τα αλαλούμ ψηφοδέλτια των Δημοτικών Εκλογών, οι «συνταξούλες», … και εσχάτως οι Γέφυρες ως μεταγραφές του Γενάρη, από τα αζήτητα. Το θέμα είναι αλλού, δυστυχώς.

Κυκλοφόρησε εδώ και καιρό, η φωτογραφία της νεανικής παρέας του Τσίπρα, σε κάποια ταβέρνα υποθέτω. Αυτή καθεαυτή η φωτογραφία είναι τρυφερή: μια παρέα νέων, στα μετεφηβικά τους χρόνια, συνευρίσκονται και εμφανώς διασκεδάζουν τα σκιρτήματα της ενηλικίωσης τους. Με καμιά 20αριά χρόνια καθυστέρηση, το κρυφό αποτύπωμα της φωτογραφίας αποκαλύπτει την έννοια της «παρέας» που μέσα από μια τροχιά απίστευτων συγκυριών και διαδοχικών συμπτώσεων κυβερνά την Ελλάδα. Κυρίως, στοχεύει να την μονοπωλήσει σε μεγάλο βάθος χρόνου, σε ένα προσωποπαγές καθεστώς και σύστημα. Μαδούρο, εν ολίγοις. Με τον Τσίπρα στο κέντρο. Όλα τα μέλη της παρέας κατέχουν ή κατείχαν θέσεις κυβερνητικές ή διοικητικές στο Μαξιμιαρό Μαρξιστικό σύστημα: μόνο μία από τις κοπελιές «απέτυχε», καίτοι υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, αν είναι δυνατόν…. Καρανίκας (ο πρωθυπουργικός σύμβουλος στρατηγικής!), Ηλιόπουλος (υφυπουργός και υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων), Τσίπρας και Δρ Μπαζιάνα, Κουτεντάκης (νυν πρόεδρος του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής), Χατζηγεωργίου (νέα υφυπουργός Μακεδονίας-Θράκης), Τζανακόπουλος (ο μη εξαιρετέος), Σακελλαρίδης (αστήρ διάττων και καταρριφθείς)…

Οι Μαρξιστικές «Γέφυρες» του Τσίπρα πρέπει να αναλυθούν μέσα από το βωβό μήνυμα της φωτογραφίας αυτής. Η κοντόφθαλμη θεώρηση που διαλαλούν οι του ΚΙΝΑΛ, ως εύθικτες θεούσες, ότι ο Τσίπρας προσπαθεί να συλλέξει κάποιες ψήφους αλλοπρόσαλλων πασόκων στις επόμενες εκλογές, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Ο Τσίπρας δεν ενδιαφέρεται να διαλύσει το ΚΙΝΑΛ, εξ άλλου το έχει ανάγκη· προσπαθεί να διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Αφού το εγχείρημα της αυτοδιάλυσης των εσωκομματικών τάσεων -και κυρίως η αποδυνάμωση της «αριστεράς συνείδησης»- δεν περπάτησε εν τοις πράγμασι, επιχειρεί να δημιουργήσει έναν «αστερισμό», μια συλλογή κατακερματισμένων κομματικών δυνάμεων, έναν αχταρμά όπου θα επικρατεί το θεωρητικό ψευδο-ερώτημα περί πασοκοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ (χ… η φοράδα στ’ αλώνι), με μόνο «θεσμικό» και «συνεκτικό» πόλο αναφοράς τον Ίδιο. Και την παρέα του.

Ποιος μπορεί να σταματήσει αυτό το καταχθόνιο στρατήγημα; Μόνον η στρατηγική ήττα του νυν ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή του ίδιου του Τσίπρα στις επερχόμενες εκλογές. Πού θα έγκειται η τέμνουσα διαφορά: αποκλειστικά, στο γνωστό «φωτισμένο» και «περιούσιο» λαό μας! Από τις πανίσχυρες συντεχνίες - δηλαδή τους μηχανισμούς πελατείας, αργομισθίας, ισχύος και φοροδιαφυγής έως τη συντηρητική πλην ριζοσπαστικοποιημένη γειτόνισσα…

Κατά συνέπεια, έχουμε κάθε λόγο να ανησυχούμε σφόδρα…