Ο δημόσιος πολιτικός λόγος καθίσταται εξοντωτικά άθλιος, αρρωστημένα εμετικός. Βυθίζεται καθημερινά όλο και περισσότερο στην βαρβαρότητα ως προς το Ήθος· και την Ύβρη ως προς το Ύφος. Έννοιες κλειδιά και κατ’ επέκταση συνεκτική ουσία του πολιτισμού μας, όπως «αξιοπρέπεια», «αριστεία», «σεβασμός», «κανόνες», «εντροπή»… τορπιλίζονται μεθοδικά. Στα έντυπα, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα κανάλια, από βήματος Βουλής, ακόμα και στα καφενεία! Μετά την πρόσφατη αθλιότητα του αρχετύπου αυτής της κατάστασης, κ. Πολάκη, μια νέα διάσταση στην πολιτική ανάλυση προτάθηκε από τον κ. Τσίπρα: η ανθρωπολογία και η νομοτέλεια της! Για την πρωτοφανή αήθεια και ασκήμια του πολιτικού λόγου του «μεγαλο-βαρβάτου» του ΣΥΡΙΖΑ, φταίει ο «αψύς Σφακιανός» χαρακτήρας της καταγωγής του! Απίθανα και απίστευτα πράγματα· και η μείζων απόδειξη για τον αποκαλυπτόμενο ακροδεξιό και αυταρχικό χαρακτήρα του συναθύρματος που με επιμέλεια και υπομονή οργάνωσε. Προς τί να το κρύβωμεν άλλωστε: π.χ. οι ισλαμοφασίστες του ISIS σφάζουν κόσμο ή έχουν σκλάβες και σκλαβοπάζαρα; Δεν αξιολογούνται, είναι του χαρακτήρα τους! Αυτά τα πράγματα δεν έχουν λεχθεί ποτέ, ούτε στην Ελλάδα, ούτε εν γένει στο Δυτικό Πολιτισμό!

Ή μήπως δεν είναι έτσι; Μήπως υπάρχει κάποιο ανάλογο που έχει ιστορικά καταδικασθεί; Πίεζα το μυαλό μου να ανελκύσει αναμνήσεις και γνώσεις: θυμήθηκα, ω του θαύματος, ένα θέμα γραπτών εξετάσεων για το Sorbonne III, το1974, στον κλάδο της Ιστορίας: «Τρομοκρατία και Αντικληρικαλισμός στη Μετα-επαναστατική Γαλλία». Επειδή κρατάω ακόμα όλα τα αρχεία διαλέξεων και σημειώσεων, δεκάδες χρόνια πίσω, τα βρήκα κι ανησύχησα πολύ! Με τον Τσίπρα, δεν έχουμε πάει πίσω μόνο 40 χρόνια, στην περίοδο του αρχέγονου ΠΑΣΟΚ. Έχουμε πάει διακόσια χρόνια πίσω: αναφέρομαι στο αμετάβλητο -βαθειά αρνητικό- «στίγμα» της Γαλλικής Επανάστασης, την εγκαθίδρυση της αρρωστημένης «Τρομοκρατίας» του Ροβεσπιέρου και τον άθλιο «Νόμο περί Υπόπτων», λεγόμενο και Νόμο της 22^ας Πρεριάλ (Ιούνιος 1794). Κατ’ αυτόν, εγκαλούνταν, κατηγορούνταν, (δεν) δικαζόντουσαν και αποκεφαλιζόντουσαν, ανάμεσα σε αλαλάζοντα πλήθη σε «πλατείες», οι μη-αρεστοί! Άλλως π.χ., σε τρέχον επίπεδο, η επικοινωνιακή υπερπαραγωγή περί μνημονίου, περί Novartis ή περί Κυμπουρόπουλου, μέσα σε έναν ιδεολογικό αχταρμά «ριζοσπαστικής» Αριστεράς, Καμμένου, Χρυσής Αυγής και Σώρρα! Με ολίγον Ζίζεκ και πολύ Πολάκη! Τί ντροπή, η «Αριστερά» ως σκέτο από γιουβέτσι!

Κι έπειτα μ’ έπιασε ένα άγχος, έντονο. Μήπως ο Φατσέας που βάλανε οι «ριζοσπαστικοποιημένοι» μικροαστοί σε θέση Πρωθυπουργού, όταν μας μιλάει για το «διάτρητο» ηθικό πλεονέκτημά του, για την αδιαφορία του τάχα για τη «Δαμόκλειο Σπάθη» της εξουσίας πριν τη γέννηση του, για τη στροφή 360 μοιρών στην πολιτική του, για τη γεωγραφία των νήσων του Αρχιπελάγους, τα θαλάσσια σύνορα, … και λοιπά ων ουκ έστι αριθμός ζητήματα, δεν είναι απλά η ενσάρκωση του τηλεοπτικού προτύπου του λαϊκού αγράμματου που με βαρύγδουπες μπούρδες παρίστανε το «σοφό» στο γενναίο «Κολοκοτρωνίτσι», στη σειρά «Το καφέ της Χαράς»; Μήπως τα εννοεί αυτά που λέει;

Ψάχτηκα πολύ να βρω κάποιαν απάντηση να κατασιγάσει τη νέα αγωνία μου. Αποδώ, αποκεί, σε βιβλία, στην προφορική ανάλυση, στη βιωμένη μικρο-ιστορία, κατέληξα ότι το αυτοκόλλητο δίδυμο Κυνικού-Βαρβάρου εξηγείται από τις ερμηνείες του Ε. Σπαθάρη: ο Καραγκιόζης Δήμαρχος, γιατρός, μάγειρος, …, πρωθυπουργός.

Κι όμως όλα τούτα τα «καθαρά» και προφανή -κατ’ εμέ, τουλάχιστον- δυσκολεύονται να διεισδύσουν στο δημόσιο λόγο που αψιμαχεί περί την ηττημένη, δημογραφικά αιμορραγούσα και ηθικά καταρρεύσασα κοινωνία μας. Αντίθετα, πορευόμαστε προς τις εκλογές, με διακύβευμα επιλογής μεταξύ του «ψεύτη» και του «κλέφτη»! Με τις δημοσκοπήσεις να ξιφομαχούν μεταξύ της καθολικής κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ και της παράλληλης αδυναμίας της ΝΔ να υπερβεί τις επιφυλάξεις του αντιδεξιού φρονήματος μεγάλης μερίδας των πολιτών.

Τελικά, κανείς δεν μπορεί να σώσει ένα Λαό που έχει τάσεις αυτοχειρίας.

Καλή Ανάσταση.