… αλλά χάσαμε τις «όχθες», για να δανειστώ το μόνο σοβαρό και άξιο λόγου συμπέρασμα των τελευταίων ημερών. Από κωμικής απόψεως, όσοι έχουν άνεση χρόνου αλλά και ανοσία έναντι της ανοησίας -δηλαδή δεν θέλουν ανακλαστικά να σπάσουν την τηλεόραση μ’ αυτά που ακούν- κάνουν δωρεάν μεταπτυχιακά στη θεατρική επιθεώρηση και τον κλαυσίγελο! Πράγματι, πού μπορείς να βρεις, σε δημόσια και δωρεάν θέα, κορυφώσεις της ασυνάρτητης μπουρδολογίας ως αυτές που μας προσφέρουν π.χ. οι κ.κ. Τζουμάκας ή Μπίστης. Αμ το ίνδαλμα μου, η κα Μεγαλοοικονόμου που φέρεται να εγκαταλείπει την ενεργό μάχη υπέρ του Ηγέτη-Αλέξη και του σοσιαλισμού; Λίγο είναι αυτό, άραγε, στη μάχη για ανατροπή της Τσιπρικής πανωλεθρίας; Εικάζω ότι εάν ζούσαν ο Δ. Ψαθάς ή ο Α. Σακελλάριος και λοιποί κοφτεροί ευθυμογράφοι των νιάτων μας, θα έκαναν πάρτι! Ίσως όμως ο μεγαλύτερος απών να είναι ο Ν. Τσιφόρος που ως ειδικός στα «παιδιά της πιάτσας» να εξηγούσε, επιτέλους, καλύτερα από όλους τον πρωτοφανή κουτσαβακισμό του Τσιπρισμού…

Το μεγαλύτερο πρόβλημα μας στον τρέχοντα δημόσιο λόγο είναι η αδυναμία πολιτικών και πολιτών να καταλάβουμε τη θεμελιώδη διαφορά -και τις συνέπειες προοπτικής- δύο θεμελιωδών λέξεων-εννοιών της γλώσσας μας: στρατηγική και τακτική. Πρακτικά και περιληπτικά, η στρατηγική αναφέρεται στους μακροπρόθεσμους αντικειμενικούς στόχους ενός οργανωμένου συνόλου -π.χ. ένα Κράτος, ένα κόμμα ή μια επιχείρηση- το συνδυασμό των μεθόδων και μέσων που ενεργοποιούνται καθώς και τη χρονοδιάταξη εκδήλωσης των σχετικών ενεργειών. Η τακτική πρακτικά αναφέρεται σε σημειακές, λιγότερο ή περισσότερο σύνθετων πλην μικρού ορίζοντα, κινήσεις, που πρωτίστως προσδιορίζονται από ενέργειες του όποιου αντιπάλου. Οι πομπώδεις δηλώσεις Τσίπρα ότι «χάσαμε τη μάχη αλλά δε χάσαμε τον πόλεμο» εκφράζει αυτήν ακριβώς τη διαφορά, μόνον που ο ίδιος δεν την καταλαβαίνει. Για παράδειγμα, η επικράτηση του μουσουλμανικού κόμματος σε δύο Νομούς της Θράκης είναι στρατηγικό ζήτημα -για την Τουρκία τουλάχιστον, καθότι εμείς π.χ. ασχολούμαστε σε επίπεδο τακτικής με το ποιος υποψήφιος πρώτευσε στα Βασιλικά Λέσβου, λέω τώρα…

Ποιο είναι το ζήτημα στρατηγικής της Τσιπρικής περιόδου; Κυριαρχεί η λαϊκίστικη ερμηνεία ότι «ξένοι» τιμώρησαν την Ελλάδα και τα λαϊκά στρώματα με βαριά μνημόνια κι ότι εν συνεχεία στήριξαν ανενδοιάστως τον «κωλοτούμπα» Τσίπρα γιατί τους έκανε τη δουλειά… Όποιος κάνει τον κόπο να «διαβάσει» τη θέση συγκεκριμένων πόλων ισχύος διεθνώς ή έστω να οσφρανθεί το «κλίμα», θα καταλάβει αμέσως ότι η περιβόητη «τιμωρητική» τους διάθεση ποσώς ενδιαφερόταν για τα λαϊκά στρώματα· οι άνθρωποι, αν μη τι άλλο, είναι εγγράμματοι και σοβαροί στην «κακία» τους. Τους μεσο-αστούς και την αστική τάξη ήθελαν να «τιμωρήσουν» ως υπεύθυνους για το πάρτι της «αστακομακαρονάδας» και την αποτυχία συγκρότησης ενός σοβαρού Κράτους, μετά από τόσα δισεκατομμύρια ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Εκεί συνέπεσαν τα στρατηγικά τους συμφέροντα: οι μεν να φχαριστηθούν το βούρδουλα κι ο Άλλος να στήσει ένα Καθεστώς ανελευθερίας και μηχανικής των επιδομάτων και των ψευδο-διορισμών.

Στις διάφορες ερμηνείες της σαρωτικής πολιτικής αλλαγής πρωτοστατούν απόψεις για συντριπτικά γεγονότα ως το Μάτι ή το Μακεδονικό και άλλα δευτερογενή συμπτώματα όπως ο Πολάκης, ο Παππάς με το Μανόλο και τον Καλογρίτσα του ή ο «άχαστος σκαφάτος». Δεν μπορώ να συμφωνήσω, κυρίως διαβάζοντας τα σχετικά εκλογικά αποτελέσματα. Η πολιτική τομή έγινε όταν οι αστοί σηκώθηκαν από τον καναπέ και απρόσμενα ανέδειξαν Πρόεδρο της ΝΔ τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τρία χρόνια πίσω, ένα ρεύμα γεννήθηκε και εξέφρασε μιαν προϊούσα υγιή αντίθεση στον αριστερό μιζεραμπιλισμό, δηλαδή το βασικό αφήγημα της κρίσης και του Τσίπρα, και τα τετριμμένα της ελλαδικής πολιτικής.

Απέναντι σ’ αυτά, οι πολιτικές μετριότητες της Χ. Τρικούπη ψάχνονται να προδιαγράψουν το τέλος του «ΚΙΝΑΛ». Είχε κάποτε λεχθεί: «κι η Ντροπή ντρέπεται»! Αμ δε ντρέπεται…