Στα αρκετά πλέον χρόνια που το «ΕΜΠΡΟΣ» έχει την καλοσύνη και την υπομονή να φιλοξενεί τα αρθρίδιά μου, μάλλιασε ο λόγος της «προφητείας» ότι, όταν έλθει η ώρα της επαναφοράς της πολιτικής στο προσκήνιο, θα βρεθούμε όλοι με τα σώβρακα, ανένδυτοι και ξυπόλητοι δηλαδή γύρω από το τραπέζι των ακανθωδών αποφάσεων. Επίμονα προέβαλα τη θέση ότι το πολιτικό πρόβλημα της χώρας βρίσκεται πρωτίστως στην έλλειψη στρατηγικής και τη βουλιμική της εκάστοτε Αντιπολίτευσης.

Σε ποδοσφαιρικούς όρους, στα πρότερα χρόνια της κρίσης, είδαμε τον παροξυσμό των «ορφανών του Μπανιά» που ενισχυμένα από τις ελεύθερες μεταγραφές και τους δανεισμούς από την Τσοχατζοπουλική παράγκα και την ανάδειξη στην Α’ ομάδα σέντερ-φορ από τις «Ακαδημίες», παίζοντας και λέγοντας ό,τι να ’ναι -ξυλίκι το λέγαμε κάποτε ως παιδιά στις αλάνες- πήραν το εγχώριο πρωτάθλημα, αλλά κόλλησαν στα προκριματικά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Τώρα, ένα αμυντικογενές αντίπαλο σχήμα, κάπως μεταξύ Ρεχάγκελ και Σάντος, θεωρεί ότι αρκεί να κρατήσουμε το μηδέν στην άμυνα κι όλο και κάποιο γκολ θα μας βγει από στημένη φάση. Ποδόσφαιρο πάντως δεν παίζουμε, μπάλα δε βλέπουμε και το «θαύμα» εάν έλθει, κρατάει για μιαν ημέρα. Εδώ δεν είναι Λισσαβώνα ούτε Λευκωσία, εδώ είναι Νότια Βαλκανική, όπου παράγεται περισσότερη ιστορία από όσην μπορούμε να καταναλώσουμε, όπως διαχρονικά διέγνωσε ο Τσώρτσιλ.

Σε ανθρωπολογικούς όρους, αν ακολουθήσουμε τη θεωρία της Μ. Douglas, μιας επιφανούς ανθρωπολόγου και ειδικής στην ανάλυση του ρίσκου, η πρόσληψη και αξιολόγηση της πραγματικότητας βασίζεται αποκλειστικά σε τέσσερις κυρίαρχες λογικότητες: τους μύθους, την κουλτούρα, τα σχήματα λογικής και τα πρότυπα ζωής. Τόμοι έχουν γραφεί επί του σχήματος αυτού. Ένα απλό παράδειγμα στα καθ’ Ημάς είναι υποβοηθητικό εν προκειμένω: ο μύθος του περιούσιου λαού, η κουλτούρα της ανομίας, το λογικό σχήμα του μοιρολατρικού ατομισμού και το πρότυπο του Ελληνάρα μας είναι απολύτως γνωστά και  συγγενή και καθημερινώς αναδεικνυόμενα.

Το «μνημόνιο» θριαμβεύει: η κατ’ ανάγκην περιφορά μετά ξινο-χιούμορ του κ. Πρωθυπουργού -άλλως δε θα είχε απολύτως τίποτα να πει στη ΔΕΘ- στα άντρα του φιλελευθερισμού όπου κηρύσσει την πίστη του στην επιχειρηματικότητα, τις επενδύσεις και την ψηφιακή διακυβέρνηση, δείχνει την απόλυτη στρατηγική σύγκλιση των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Για όσους γνωρίζουν το μοντέλο αυτό σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ονομάζεται -αχ, το άτιμο- Εσθονία! Το αστείο της υποθέσεως είναι ότι η αντισυμβατικότητα του Τσίπρα συνίσταται στο ότι διατηρώντας το δικαίωμα του κυβερνητικού λόγου και της αντιπολίτευσης ταυτόχρονα ανακατεύει έναν άνοστο πολιτικό χυλό ως κατάπλασμα στα πάθη μας. Προς τις μανάδες-μαινάδες, υπόσχεται εισαγωγή του κανακάρη τους στο πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις· έπεται ο «καθηγητής Τουρνεσόλ» ο οποίος αλλάζει άποψη ταχύτερα από κάλτσες, «ναι μεν αλλά, εφόσον καθότι ίσως…», αυτή είναι η πολιτική για την ανώτατη παιδεία. Προς το μέσο πολίτη-πελάτη, υπόσχεται την αναβίωση του ονείρου της θεσούλας στο Δημόσιο, «ναι μεν αλλά, εφόσον το πλεόνασμα, οι θεσμοί, ο Σόιμπλε…». Προς τους νέους start-uppers, υπόσχεται 25+25 εκατομμύρια ευρώ ενισχύσεις, ως ανέκαθεν  άσχετος με τα μεγέθη. Έρχεται όμως η ποδοσφαιρική πραγματικότητα και μας ορθοσκοπεί απολύτως: αυτοί οι παλιάνθρωποι οι Εσθονοί, που τόσον αγώνα έκανε ο πρώην μας του Αθλητισμού και νυν συνωμοσιολόγος του Τζάντε, ο «Σταύρος και κυρ Σταύρος και αφέντης τσουτσουλομύτης», ήλθαν αναιδώς και μας έκοψαν την εθνική φόρα. Κανόνι έσκασε πάλι, ή μάλλον το «κανονάκι» του Διονύση:

«Τούτος ο κανόνας με το κανονάκι/αν δεν είχε λόγο χαρισμένο/θα’τανε ψωμί σκουληκιασμένο/…/Μας αγάπησε αφού έρχεται και στρίβει/μας αγάπησε αφού τη στέγη ανοίγει/στ’ αφρισμένο κύμα του χειμώνα, στου Αυγούστου τον απατεώνα…».

Κι απέναντι σ’ αυτό; Κάτι κατιμάδες της πολιτικής τραυλίζουν ηρωικώς μπούρδες στα μαρμαρένια σκαμπό της τηλοψίας… Αν μετά από όσα περάσαμε και περνάμε δεν βρεθεί το σθένος να διακηρυχθεί δημόσια άποψη για τους συνδικαλιστές (όχι τις συλλογικότητες των εργαζομένων) στο Δημόσιο Τομέα, ότι η αντικειμενική αξιολόγηση παντού είναι προϋπόθεση αξιοκρατίας και βελτίωσης, ότι το νέο σχήμα του Τσίπρα ότι θα κάνουμε προσλήψεις στο Δημόσιο για να επιστρέψουν οι επιστημονικοί μετανάστες δεν είναι απλή ανοησία και απάτη, είναι καθαρή έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα, ότι δεν υπάρχει εισαγωγή σε πανεπιστήμιο στον Κόσμο χωρίς κάποιο σύστημα επιλογής, ότι η Ελλάς χρειάζεται 100 δις ευρώ για να επανεκκινήσει την οικονομία της… και μείνουμε στις κοκκορομάχες αντιδικίες με τον Πολάκη και τον Κατρούγκαλο, το 2021 ούτε Κράτος στα χαρτιά δε θα ’μαστε. Το ρολόι της δημογραφικής συρρίκνωσης κτυπά ήδη…