Και εγώ προσωπικά (με αυτά που κατά καιρούς γράφω), αλλά και χιλιάδες Έλληνες κατηγορούμαστε συχνά για «προγονοπληξία».

Αυτό σημαίνει ότι όλα τα ανάγουμε στη χρυσή αθηναϊκή εποχή του Σόλωνα και του Περικλή και δεν έγινε τίποτα σπουδαίο από τότε μέχρι σήμερα.

Θυμάμαι την κυρία Ευθυμίου, την ιστορικό, σε μια από τις θαυμάσιες ομιλίες της που έλεγε «γιατί πάμε κατευθείαν στον Περικλή; Δεν πέρασαν σπουδαίοι άνθρωποι και στη σύγχρονη ιστορία και στην Επανάσταση αλλά και στον «ελληνικό» Μεσαίωνα που τροφοδότησε και διαμόρφωσε τη νέα Ευρώπη;»

Αυτό είναι εν μέρει αληθές. Και λέμε εν μέρει γιατί τα ρηξικέλευθα και πρωτοποριακά θέματα του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου δεν βρήκαν τις λύσεις σε καμιά άλλη εποχή και σε καμιά άλλη χώρα όπως στην αρχαία Αθήνα του 7^ου -5^ου αιώνα π.Χ.

Τι να πρωτοθυμηθούμε και τι να πρωτοθαυμάσουμε. Εξακόντισαν τότε στα πέρατα κάθε τέχνη και κάθε επιστήμη. Η γλυπτική, η αρχιτεκτονική, οι ολυμπιακοί αγώνες και το θέατρο δεν έχουν μέχρι σήμερα προσθέσει «κεραίαν μίαν» σε αυτά που ίσχυσαν από τότε.

Ειδικά στην πολιτική και στα θέματα της δημοκρατίας πασχίζουμε ακόμα σήμερα -και θα’ λεγα ανεπιτυχώς- να προσεγγίσουμε το «αρχαίον ύψος». Οι συλλήψεις πάνω σ’ αυτό το θέμα του Κλεισθένη ήταν για τα σημερινά δεδομένα αδιανόητες.

Ο Σόλων, λογοτέχνης, σοφός νομοθέτης και ένας εκ των επτά σοφών, εισήγαγε και εφάρμοσε μέτρα πολιτικά που και σήμερα ακόμα φαντάζουν μακρινό και τολμηρό όνειρο. Νομοθέτησε τη «σεισάχθεια» δηλαδή την απόσειση των δανειακών βαρών.

Ήρε τις υποθήκες που είχαν μπει επί κτημάτων και σωμάτων, βελτίωσε τους όρους του δανεισμού και απαγόρευσε την προσωπική δουλεία του οφειλέτη που ίσχυε τότε, και μπορούμε να πούμε ότι με κάποιο τρόπο μεταλλαγμένη ισχύει και σήμερα …

Έκανε νομισματική υποτίμηση (εισήγαγε το σύστημα της Εύβοιας) με αποτέλεσμα να ωφεληθούν οι παλιοί δανειολήπτες κατά 30%. Θέσπισε την «εισαγγελία» σύμφωνα με την οποία μπορούσε ο οποιοσδήποτε πολίτης να καταγγείλει τον άρχοντα που παραμελούσε τον καθήκον του (!!) Έστρεψε οξυδερκέστατα το ενδιαφέρον του στην καλλιέργεια της ελιάς, έλαβε ευεργετικά μέτρα κατά της πορνείας και έκανε και άλλα εθιμοτυπικά, όπως π.χ. το κυδώνι που κέρναγαν τους νεόνυμφους (και που το συνηθίζουμε ακόμα) «για να έχουν γλυκά λόγια στον βίο τους», όπως μας λέει ο Πλούταρχος.

Πρωτύτερα ο Δράκων, ο πρώτος νομοθέτης και ρυθμιστής των πολιτικών πραγμάτων της Αθήνας είχε θεσπίσει το 621 π.Χ. μεταξύ άλλων και τα εξής: Συνέδεσε τα πολιτικά δικαιώματα με τη στρατιωτική θητεία, δημιούργησε μια Βουλή των 401 βουλευτών, εκ των οποίων δεν επιτρεπόταν να υπηρετήσει κανείς δύο φορές προτού εξαντληθεί όλη η σειρά των δικαιούχων πολιτών, και εγκαθίδρυσε την «εκκλησία του δήμου» ορίζοντας μάλιστα ποινή για αυτούς που δεν παρουσιάζονταν στις συνεδρίες, μία έως τρεις δραχμές για κάθε συνεδρία(!)

Επρόκειτο ήδη από τότε για μια δημοκρατία που δεν είχε μόνο δικαιώματα, επιδοτήσεις και εκλογική αδιαφορία, αλλά συμμετοχή και συγκεκριμένες πολιτικές υποχρεώσεις που αναβαθμίζουν τον πολίτη και τον κάνουν «να κρατεί τον δήμο» στην κυριολεξία.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το ότι αυτός ο πολίτης και ανδραγάθησε και απόλαυσε και διέπρεψε και στόλισε τις σελίδες της ελληνικής ιστορίας, αποδεικνύοντας ότι οι σωστές πολιτικές τομές ήταν η απαρχή των ελληνικών θαυμάτων.