«Πάσα τε επιστήμη χωριζόμενη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής πανουργία, ού σοφία φαίνεται…» αν καλά θυμάμαι τον Πλάτωνα, από τότε που το σχολειό μου ήταν Σχολείο, δηλαδή θεραπεία και τελετουργία μάθησης! Ούτε Δημόσιο, ούτε Ιδιωτικό, ούτε Ξενικό ή Διεθνές, ως το «ελιτίστικο» δικό μου… απλώς, όλα τα παιδιά του κόσμου μάθαιναν γράμματα από άξιους Δασκάλους, μέσα από μία ευγενή άμιλλα! Κι έβγαιναν στη Ζωή, να φτιάξουν έναν Κόσμο, μια Χώρα μαζί με την ατομική τους Πορεία! Σε κάθε περίπτωση, εικάζω, παλαιότερες «σειρές», για να μην πω γενιές, είχαν αποθέματα γνώσεων και αντίληψης γλώσσας και αριθμών, ώστε να καταλαβαίνουν τί μας συμβαίνει στα δέκα χρόνια της Νύχτας που μας καταδυναστεύει.

Δέκα χρόνια Νύχτα! Για να καταλάβουμε τί πραγματικά σημαίνει αυτό το διάστημα, η Χιτλερική Κατοχή διήρκεσε λιγότερο από τέσσερα χρόνια· ο αδελφοκτόνος Εμφύλιος, άλλα τόσα και κάτι· όλη αυτή η αιματηρή περίοδος -που θέρισε τον ελληνικό πληθυσμό και κυρίως τα νιάτα του- ήταν εντέλει μικρότερη σε διάρκεια από το σύγχρονο νέο-Ελληνικό δράμα. Σκέπτομαι τους γέροντες που έζησαν και τις δύο περιόδους: τί να σκέπτονται άραγε, μέσα από μια κατασταλαγμένη σοφία ζωής;

Δέκα χρόνια Νύχτα! Όλα έχουν ειπωθεί γι αυτά, από τα ψέματα και τις κωλοτούμπες του Τσίπρα -άνευ σημασίας εντέλει- έως τις συναισθηματικές εξάρσεις και τα συνομωσιολογικά σενάρια για τα «πολιτικά μυστήρια», τα κομματικά παραμύθια, τους κάθε είδους φόβους και τις φαντασιώσεις περί του διωγμού του «εξυπνότερου λαού του κόσμου»: ηχούν γελοία αλλά όμως η χώρα κυβερνάται επ’ αυτών επί τόσα χρόνια όσα και η Κατοχή!

Η Νύχτα είναι απαραίτητη για να έλθει η Μέρα. Το απαιτούμενο λυκαυγές, η ήπια και προοδευτική μετακίνηση από το σκότος στο φώς, τότε που αλλάζει το ανθρώπινο συναίσθημα, που λαλούν κι ο κόκορας και τα πουλιά, που η πάχνη υποχωρεί καθώς ζεσταίνεται η ατμόσφαιρα, που εγείρεται κοπιαστικά ο κόσμος της εργασίας, που ανανεώνεται η ζωή, μέσα στη μοναχικότητα, τη μελαγχολία ή την αισιοδοξία της, μέσα στην αναζήτηση της ισορροπίας μεταξύ στοχασμού και πραγματικότητας, το απόφθεγμα του Πλάτωνα παίρνει σκληρές και αιώνιες διαστάσεις.

Δέκα χρόνια Νύχτα! Μακράς Νύχτας! Φοβούμαι ότι δεν θελήσαμε ποτέ να καταλάβουμε, ως κοινωνικό σύνολο, τί την έφερε, ούτε πώς θα ξημερώσουμε από αυτήν. Ήταν πιο εύκολο, υποθέτω, να στιγματίζεται χωρίς προβληματισμό κάθε οδυνηρό αφήγημα για τις συλλογικές ευθύνες των μαζικών καταπατητών του Ορθού Λόγου, Ημών δηλαδή, από το αναγνωρισθεί η θεμελιακή ευθύνη των σχετικιστών της Τσιπραϊκής «Αριστεράς» που έμπλεξαν την πραγματικότητα με την αλήθεια, για να απορρίψουν εντέλει και τις δύο.

Η Νύχτα και η Μέρα είναι τα απόλυτα παραδείγματα και των δύο. Για παράδειγμα, η φαινομενική πορεία του Ήλιου είναι δεδομένη για Όλους. Αυτή είναι η πραγματικότητα: βγαίνει από την Ανατολή και εξαφανίζεται στη Δύση. Δεν γυρίζει όμως ο Ήλιος γύρω από τη Γή, αλλά αντιθέτως η Γή γύρω από τον Ήλιο, αυτό είναι το ζήτημα της αλήθειας. Της επιστημονικής, της θετικής Αλήθειας. Αυτή η Αλήθεια έχει καταπολεμηθεί στη Χώρα μας, στα δέκα χρόνια Νύχτας.

Καθότι εάν δεν επικρατούσε ο σχετικισμός περί τον Ορθό Λόγο, ο Τσίπρας και η παρέα του δεν θα ήταν παρά ένα ανύπαρκτο πολιτικό Τίποτα!

Αυτό κρίνεται στις επόμενες εκλογές. Ελπίζω να γίνεται κατανοητό…. Με ή χωρίς Πλάτωνα!