Πολύς λόγος έγινε την προηγούμενη εβδομάδα, εξαιτίας του θανάτου του Φιντέλ Κάστρο και του ταξιδιού τού Έλληνα πρωθυπουργού Α. Τσίπρα στην Κούβα.

Πολλοί ήταν εκείνοι που σχολίασαν δυσμενώς ότι ο πρωθυπουργός επέλεξε να μεταβεί στη μακρινή Κούβα και να απουσιάσει από την Ελλάδα σε μια από τις κρισιμότερες φάσεις των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές μας, αλλά και σε μια περίοδο επικίνδυνης όξυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, λόγω των προκλητικών δηλώσεων του νέο-Οθωμανού «σουλτάνου» Ερντογάν.

Άλλοι σχολιαστές επισήμαιναν ότι για την «επαναστατική φιγούρα» του πρωθυπουργού μας, ξοδεύτηκαν 300.000 ευρώ, για να κινηθεί το πρωθυπουργικό αεροπλάνο και η πρωθυπουργική συνοδεία σε μια εποχή, όπου για την εξοικονόμηση τέτοιων ποσών, περικόπτονται συντάξεις και το ΕΚΑΣ υπερηλίκων και απομάχων της ζωής.

Και άλλοι σχολίασαν με ιδεολογικά κριτήρια, την εκδήλωση τιμής και θαυμασμού στον αποθανόντα Κουβανό ηγέτη. Κατηγόρησαν τον Α. Τσίπρα ότι μόνος αυτός, από όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες, πήγε στην Κούβα για να τιμήσει τον εκλιπόντα, ο οποίος επί 50 χρόνια επέβαλε στον κουβανικό λαό ένα ανελεύθερο καθεστώς

Η αλήθεια είναι ότι οι «Αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ, με το θάνατο του Φ. Κάστρο, βρήκαν την ευκαιρία να ξαναφορέσουν το προσωπείο των γενναίων «επαναστατών», οι οποίοι προχωρούν στο δρόμο του «σοσιαλισμού»… μέσω του Γ΄ Μνημονίου! Στον επικήδειο που εκφώνησε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος κακώς εμφανίστηκε ως εκπρόσωπος ολόκληρου του ελληνικού λαού), συνέκρινε τον αγώνα του Κάστρο εναντίον του δικτάτορα Μπατίστα και των υποστηρικτών του Αμερικάνων, με το δικό του «αγώνα για τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια», όπως ανέφερε, ο οποίος «αγώνας» του στην πραγματικότητα, ήταν και είναι ο εξευτελισμός κάθε «αριστερής» ιδέας, προκειμένου να παραμείνει -με κάθε τίμημα- στην «καρέκλα» της εξουσίας. Ο δικός του επαναστατικός… καημός -και όλου του» αριστερού τσούρμου»- είναι να μην αποτελέσει μια σύντομη παρένθεση στη ζωή τους η «πανδαισία» της εξουσίας. Γι’ αυτό υπέγραψαν «φαρδιά πλατιά» το Γ΄ Μνημόνιο.

Εμφανίστηκαν, όμως, και κάποιοι άλλοι… «πλακατζήδες αριστεροί», όπως ο υφυπουργός της Παιδείας, Ζουράρις, ο οποίος στην προσπάθειά του να … «αγιοποιήσει» το ιδεολογικό ίνδαλμα του Α. Τσίπρα, απεφάνθη ότι ο Κάστρο υπήρξε -μόνον- «επαναστάτης» και όποιος τον θεωρεί δικτάτορα (ας κυβέρνησε επί μισόν αιώνα την Κούβα ως απόλυτος άρχων) είναι …ανόητος (διαφορετικό χαρακτηρισμό χρησιμοποίησε ο καθηγητής και υπουργός Ζουράρις, αλλά ας μην επαναλάβουμε τη χυδαία έκφρασή του).

Τώρα που ξεθύμανε ο επαναστατικός οίστρος των θαυμαστών του Κουβανού ηγέτη, θέλω να επισημάνω μερικές ιστορικές αλήθειες: δεν αρκεί να κάνεις μια επανάσταση και να ανατρέψεις το παλιό και το σάπιο. Το πιο σημαντικό είναι το τι θα βάλεις -μετά την επανάσταση- στη θέση του παλιού. Εάν μείνεις στην άρνηση, χωρίς θέση, εάν ανατρέψεις το παλιό, χωρίς να είσαι έτοιμος να τοποθετήσεις το καινούριο και το καλύτερο στη θέση αυτού που ανέτρεψες -είτε γιατί δεν έχεις την απαιτούμενη γνώση, είτε διότι δεν θέλεις ή δεν μπορείς να το επιβάλεις- τότε καλύτερα «κάθισε στ’ αυγά σου», γιατί, αλλιώς, ή θα κάνεις μια τρύπα στο νερό ή θα βάλεις τόσο «νερό στο κρασί» σου, ώστε, πια, δε θα θυμίζει κρασί ή -το χειρότερο- θα γίνεις δικτάτορας και τύραννος στη θέση του τυράννου και θα καταντήσεις πιο σάπιος από το σάπιο που κατάργησες.

Μελετώντας την ιστορία των επαναστάσεων, σε παγκόσμια κλίμακα, θα βρούμε πολλές περιπτώσεις επαναστάσεων, όπου παρά τους ηρωισμούς των πρωταγωνιστών τους, παρά την απώλεια χιλιάδων ανθρώπινων ζωών και ανυπολόγιστων καταστροφών, σπάνια οι επαναστάσεις κατέληξαν στην οικοδόμηση ενός ανθρωπινότερου καθεστώτος, που κατοχυρώνει την ελευθερία και τη Δημοκρατία. Στις περισσότερες περιπτώσεις καταλύθηκε ένα ανελεύθερο, απολυταρχικό καθεστώς, για να αντικατασταθεί από ένα δικτατορικό, τυραννικό καθεστώς. Αυτό έγινε στην Κούβα με την επανάσταση του Φιντέλ Κάστρο. Αυτό έγινε και με τη Γαλλική Επανάσταση, που κατέληξε στην Τρομοκρατία του Ροβεσπιέρου και στην Αυτοκρατορία του Ναπολέοντα, που αιματοκύλισε με τους πολέμους του, ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο και οδήγησε, τελικά, στην παλινόρθωση της μοναρχίας. Αυτό έγινε και με τη Ρώσικη Επανάσταση που κόστισε εκατομμύρια νεκρούς, που κατέληξε στην Σταλινική τρομοκρατία και το σημαντικότερο: εξευτέλισε στην πράξη την ιδέα του σοσιαλισμού.

Αυτό έγινε στην Ισπανία με τον Φράνκο. Στην Περσία με την αντικατάσταση του διεφθαρμένου καθεστώτος του Σάχη από το μεσαιωνικό καθεστώς Χομεϊνί. Ακόμα και η Ελληνική Επανάσταση του 1821 λίγο έλειψε να καταλήξει, εξαιτίας της φιλαρχίας και της εμφύλιας διαμάχης των πρωταγωνιστών της, στην ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας και την εξολόθρευση των κατοίκων της, εάν δεν επενέβαιναν, την τελευταία στιγμή, οι «Προστάτιδες Δυνάμεις» και δεν μεσολαβούσε -την τελευταία στιγμή- η ναυμαχία του Ναυαρίνου.

Ποιο είναι, λοιπόν, το δίδαγμα της Ιστορίας; Ότι δεν χρειάζονται οι επαναστάσεις, οι αλλαγές και οι ανατροπές για τη διόρθωση της πορείας που ακολουθεί μέσα στο χρόνο ο άνθρωπος;

Όχι, βέβαια. Ευτυχώς, υπάρχουν και τα θετικά παραδείγματα επαναστάσεων που μας διδάσκουν πότε και πώς επιβάλλεται να γίνει μια επανάσταση και κυρίως τι πρέπει να ακολουθήσει μετά απ’ αυτήν, ώστε η «νίκη» της επανάστασης να αποτελέσει άλμα προς τα εμπρός: νίκη του ανθρώπινου πολιτισμού, νίκη της ανθρωπιάς, της ελευθερίας και της Δημοκρατίας.

Υπάρχει το παράδειγμα του Γεωργίου Ουάσιγκτον, ο οποίος μετά τον αγώνα κατά της βρετανικής κυριαρχίας και την ανεξαρτησία των Αμερικανών αποίκων, θεμελίωσε την πρώτη δημοκρατία στην αμερικανική ήπειρο, τις Η.Π.Α., που αναδείχτηκαν ως η ισχυρότερη δύναμη παγκοσμίως.

Υπάρχει στη νεότερη ελληνική Ιστορία, το παράδειγμα της επανάστασης του 1909 (Κίνημα στο Γουδί του «Στρατιωτικού Συνδέσμου»), όπου οι πρωταγωνιστές του, με τον αρχηγό τους, Νικόλαο Ζορμπά, συνειδητοποιώντας την αδυναμία τους να διαχειρισθούν την πολιτική κατάσταση, κάλεσαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο από την Κρήτη να αναλάβει την ευθύνη για την έξοδο από την πολιτική κρίση, τον εκσυγχρονισμό του κράτους και την πραγματοποίηση των εθνικών στόχων.

Και υπάρχει η ειρηνική και αναίμακτη «επανάσταση» του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού τον 18^ο αι. (μεταλαμπαδεύτηκε και στην Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα) που ανέτρεψε με τα όπλα του πνεύματος το ανελεύθερο μεσαιωνικό καθεστώς.

Το πνευματικό κίνημα του Διαφωτισμού έδωσε τη μάχη ενάντια στην πρόληψη και τη μοιρολατρία και κατάφερε να φωτίσει το μυαλό και την καρδιά των ανθρώπων με το φως του ορθού λόγου και να «εξοπλίσει» τους υπόδουλους λαούς με την πίστη στα ιδανικά της ελευθερίας και της Δημοκρατίας.

«Οι αυτοκρατορίες του μέλλοντος θα είναι οι αυτοκρατορίες του νου», είχε πει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Που σημαίνει ότι οι επαναστάσεις με τα όπλα του ολέθρου, που αφανίζουν ανθρώπινες ζωές και βιάζουν την ανθρώπινη ελευθερία, θα δώσουν τη θέση τους στις επαναστάσεις της επιστήμης, οι οποίες -ας ευχηθούμε- να δημιουργήσουν μια ανθρώπινη κοινωνία, με περισσότερη ανθρωπιά και σεβασμό στην ανθρώπινη ελευθερία.