Η νεολαία, η εκπαίδευση και η οικονομική ανάπτυξη

Έλεγα σε προηγούμενο άρθρο μου ότι η νεολαία πρέπει να πρωτοστατήσει για τη θέσπιση και στη συνέχεια τη στήριξη ενός σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο θα παρέχει ουσιαστική μόρφωση σε όλους τους νέους.

Το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα -όλων των βαθμίδων- ως προς το περιεχόμενό του και κυρίως ως προς τον τρόπο λειτουργίας του, όχι μόνον δεν παρέχει τις αναγκαίες γνώσεις που απαιτεί η παγκοσμιοποιημένη κοινωνική και οικονομική ζωή, αλλά σε αντίθεση με τη συνταγματική επιταγή, αντί να διαπλάθει τον ελεύθερο και υπεύθυνο άνθρωπο και πολίτη, σε πολλές περιπτώσεις, τον αφήνει σε τέτοιο βαθμό ακαλλιέργητο -και άρα ακάλυπτο- ώστε να καταντά έρμαιο, αλλά και φορέας φασιζουσών ιδεών και συμπεριφορών.

Έτσι βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας μας, όχι μόνον να μην συμμετέχει δημιουργικά στην περαιτέρω βελτίωση και τον εξανθρωπισμό της κοινωνικής ζωής αξιοποιώντας την επαναστατική δύναμη της γνώσης, αλλά να εγκλωβίζεται στη φαντασίωση μιας «επανάστασης» που χρησιμοποιεί την τυφλή βία των «μολότοφ», που καταστρέφει τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία και με άλλες εγκληματικές πράξεις δυναμιτίζει την ασφάλεια και την κοινωνική ειρήνη θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή των πολιτών.

Και, βέβαια, η εκπαίδευσή μας δεν «παράγει» μόνον «χούλιγκανς», «μπαχαλάκηδες», «επαναστάτες της καφετέριας» και «τρομοκράτες».

Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι απ’ αυτό το «ανάπηρο» εκπαιδευτικό σύστημα, πέρασαν, μορφώθηκαν και διαμορφώθηκαν -κυρίως χάρη στις αρχές και τις αξίες που εμφύσησε στην ψυχή των παιδιών της η οικογένεια, χάρη στην ιδιαίτερη φυσική προίκα τους ή και χάρη σε κάποιους πραγματικούς δασκάλους, ικανούς να μεταλαμπαδεύουν ιδανικά και να εμπνέουν τους μαθητές τους- κάποιοι μεγάλοι «επαναστάτες» της επιστήμης, μεγάλοι δημιουργοί και ανθρωπιστές, πρωταγωνιστές στον ειρηνικό και ωραίο αγώνα για τον παραπέρα εξανθρωπισμό της ανθρώπινης ζωής, εμπνευσμένοι δημιουργοί του πανανθρώπινου πολιτισμού.

Αυτή, όμως, η «ελίτ», παρά τη σημασία της μεγάλης προσφοράς της, δεν είναι αρκετή για να αλλάξει δραστικά την πορεία της χώρας, δεν μπορεί να επιτύχει την υπέρβαση των παθογενειών, που την ταλανίζουν διαχρονικά, και να επιτύχει την πρόοδό της, όταν η μεγάλη πλειοψηφία είναι «προϊόν» μιας στρεβλής και ανεπαρκούς παιδείας, όταν παραμένει αδρανής ή δέσμια μιας αναχρονιστικής νοοτροπίας ή -το χειρότερο- διαπνέεται από φασίζουσες ιδέες. Χρειάζεται να ανέλθει συνολικά η μορφωτική στάθμη ολόκληρου του λαού, για να μπορεί η ευρεία πλειοψηφία του να κατανοεί την σημασία των εξελίξεων που συμβαίνουν στον κόσμο και την αναγκαιότητα των προβαλλόμενων στόχων, να παρακολουθεί την κίνηση προς τα εμπρός και να συμβάλλει δημιουργικά στην πρόοδο της χώρας.

Το παράδειγμα αυτών των παραπάνω πραγματικών επαναστατών, των γενναίων μαχητών της ζωής -πολλοί από τους οποίους δεν προέρχονταν από ευημερούσες οικογένειες αλλά που χρειάστηκε να υπερβούν με πείσμα και επίπονη προσπάθεια σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά εμπόδια- πρέπει να βρει περισσότερους μιμητές, να αλλάξει νοοτροπία η μεγάλη πλειοψηφία. Γι’ αυτό η μεγάλη «επανάσταση» πρέπει να αρχίσει από την παιδεία του λαού μας, από την ουσιαστική μόρφωση της νέας γενιάς. Και εδώ είναι απαραίτητη η στράτευση της νεολαίας μας, στην οποία προσφέρεται η ιστορική ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει σε μια πραγματική επανάσταση που θα αποκόψει τους κακοήθεις όγκους που έχουν αναπτυχθεί στον οργανισμό της εθνικής μας παιδείας, που θα αποκαταστήσει τον σεβασμό και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στα πανεπιστήμιά μας, θα καταλύσει την κομματοκρατία, θα κατοχυρώσει τη δημοκρατική λειτουργία και την αξιοκρατική ανάδειξη των στελεχών στη διοίκηση των πανεπιστημιακών σχολών.

Η συμβολή, όμως, της νεολαίας είναι κρίσιμη και για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας και την έξοδο από την κατάσταση χρεοκοπίας που βιώνουμε σήμερα. Με δεδομένη την προϊούσα γήρανση του πληθυσμού της χώρας μας, το βάρος για την επιτυχία ενός εθνικού σχεδίου για την οικονομική ανάπτυξη -εάν κάποτε εκπονηθεί και τεθεί σε εφαρμογή- πέφτει στους ώμους της νεολαίας μας.

Ο πρωτογενής τομέας της οικονομίας μας, ο οποίος μπορεί να αποτελέσει την ατμομηχανή που θα σύρει το τρένο της ανάπτυξης, είναι αδύνατον να εκσυγχρονιστεί με το υπάρχον γηρασμένο ανθρώπινο δυναμικό. Θα χρειαστούν νέες και ακμαίες δυνάμεις και υψηλό γνωστικό και μορφωτικό επίπεδο, στοιχεία που θα προέλθουν από την είσοδο νέων ανθρώπων στον τομέα της αγροτικής οικονομίας -κάτι που άρχισε να συντελείται σε μικρή κλίμακα με θαυμαστά αποτελέσματα, το οποίο, όμως, δεν είναι αρκετό, για να θέσει σε κίνηση ολόκληρη την αγροτική οικονομία και κατ’ επέκταση και τους άλλους τομείς της εθνικής οικονομίας.

Σημαντικός, επίσης, θα είναι ο ρόλος της νεολαίας στον τομέα των καινοτόμων επιχειρήσεων.

Ήδη και σ’ αυτόν τον τομέα υπάρχουν δείγματα υψηλής επίδοσης νέων ανθρώπων. Εάν η πολιτεία εντάξει στο εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, την ουσιαστική ενίσχυση αυτού του τομέα και δείξει έμπρακτα το ενδιαφέρον της για τους ταλαντούχους νέους μας, πιθανώς να συντομευτεί χρονικά η έξοδος της χώρας μας από την κρίση και από την βήμα - βήμα πορεία να προχωρήσουμε με άλματα.

Συνοψίζοντας: εάν η νεολαία μας δεν απαλλαγεί από την αδράνεια και τη μοιρολατρία, που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο τμήμα της, δεν εγκαταλείψει την «αποχή» και την «αποστασιοποίηση» από την πολιτική, δεν αποθεραπευτεί από τις φαντασιώσεις μιας δήθεν «ηρωικής» και -μάταια- καταστροφικής, σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο, «ψευτοεπανάστασης», εάν δεν ενστερνιστεί το ιδανικό της γνώσης, της δημιουργίας και της προσφοράς, εάν δεν μπει μπροστάρισσα σε μια πανεθνική, ειρηνική επανάσταση για περισσότερη και καλύτερη παιδεία, για την οικονομική ανάπτυξη, την προκοπή του λαού και την πρόοδο της χώρας, η γενική καχεξία της χώρας θα συνεχίζεται, οι κρίσεις θα διαδέχονται η μία την άλλη, ο τόπος μας ολοένα θα φυραίνει και η εθνική μελαγχολία θα μας συντροφεύει για πάντα.