Μιας και ζούμε μιαν εποχή έντονων αντιφάσεων και ακατανόητων στάσεων, συμπεριφορών και επιλογών που συνήθως αδυνατούμε να καταλάβουμε εκ πρώτης όψεως, η προσφυγή στη σημειολογία είναι μια καλή πρακτική για να μη «σαλτάρουμε» τελείως, αλλά και για να μη γινόμαστε υποχείρια αδέξιων ηγεσιών.

Κυκλοφόρησε το 2009, από το Βιβλιοπωλείο της Εστίας, ένα «περίεργο» βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα, με τίτλο «Η Ζωή του Χριστού» -αρχικά είχε εκδοθεί το 1925. Ας θυμηθούμε: η συγγραφέας του «Τρελλαντώνη» ήταν Αιγυπτιώτισσα, άρα Ελληνίδα του ευρέως πολιτισμένου ελληνισμού, αστή όταν η τάξη αυτή υφίστατο ακόμα στην Ελλάδα, με πολυτάραχο προσωπικό και πνευματικό βίο και μια «πρώιμη αναλύτρια» της γυναικείας κοινωνικής κατάστασης μέσα από τις «Ρωμιοπούλες» της (την παλιά τριλογία και την πρόσφατη τέταρτη προσθήκη, την ανέκδοτη επί 75 χρόνια).

Ας θυμηθούμε επίσης, σήμερα την εποχή της δήθεν διεκδίκησης των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων, με την οποία κάνουν καριέρα κόμματα και «μάχιμοι» δικηγόροι και τέως πολιτικοί, ότι η Π. Δέλτα αυτοκτόνησε την ημέρα της εισβολής των κατοχικών στρατευμάτων στην Αθήνα: έλαβε το «κώνειο» στις 27.4.1941 και κατέληξε πέντε ημέρες αργότερα.

Στη «Ζωή του Χριστού», ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η εκκοσμικευμένη ανάλυση της παραβολής του Σπορέως και των Ζιζανίων. Αναφερόμενη στο Ματθαίο [ΙΓ΄37] γράφει: «...Και τους είπε ο Ιησούς: ο Σπορεύς του καλού σπόρου είναι ο υιός του ανθρώπου και το χωράφι είναι ο κόσμος. Ο καλός σπόρος είναι οι αγαθοί και τα ζιζάνια οι κακοί. Και ο εχθρός που τα έσπειρε είναι ο διάβολος.

Η εποχή του θερισμού είναι το τέλος του κόσμου και οι θεριστές είναι οι άγγελοι. Όπως λοιπόν οι θεριστές μάζεψαν τα ζιζάνια και τα έκαψαν, έτσι θα είναι και το τέλος του κόσμου τούτου… Τότε οι αγαθοί θα λάμψουν σαν τον ήλιο στη Βασιλεία του Πατέρα τους. Όποιος έχει αυτιά ας ακούει…»!
Επειδή βαυκαλίζομαι ότι «έχω αυτιά και ακούω», παρακολούθησα τα «γενέθλια» του Τσίπρα, όχι του ΣΥΡΙΖΑ, στο Tae Kwo Do (24.1.2016).

Η ανωτέρω παραβολή του Σπορέως επικράτησε σημειολογικά στην έντονα διχαστική ομιλία του. Αυτό το ιστορικό υπόδειγμα υποστροφής της λογικής και της πραγματικότητας προς την κατεύθυνση του πιραντελικού ρητού «έτσι είναι εάν έτσι νομίζετε», με το οποίο σηματοδότησε σαφέστατα ότι δεν τον ενδιαφέρει να ανιχνεύσει κάποια οδό κοινής αναζήτησης της αλήθειας μας.

Μια ομιλία με την οποία σηματοδότησε ότι δεν προσβλέπει στο να είναι πλέον ο λαοπρόβλητος Ηγέτης της χώρας αλλά ο επικεφαλής(!!) -αν είναι δυνατόν- ενός κόμματος, μιας στενής προσωπικής παρέας ειδικότερα, που απευθύνεται με όρους θρησκευτικής «πίστης» σε «αγαθούς» και φοβερίζει «ζιζάνια», προφητεύοντας την επέλευση του «ήλιου» -του παλαιο-ΠΑΣΟΚ, υποθέτω- που θα καθαρίσει τον αγρό του κόσμου.
Υπάρχει, εν παρενθέσει, ένα θεωρητικό ψιλο-προβληματάκι: είναι άραγε εξ ορισμού «αγαθοί» οι πιστοί του δόγματος «εμπρός, στο δρόμο που χάραξε ο ... σωλήνας -του κόμματος»;

Είναι αντιθέτως «κακοί» ως πακέτο, οι «φιλελέδες»; Και ποιός είναι ο «αγρός του κόσμου»: είναι απλώς η Ελλάδα που πορεύεται σταθερά προς το σουρεαλισμό, μήπως είναι η συνταρασσόμενη Ευρώπη, μήπως ο ίδιος ο Πλανήτης; Ή ακόμα και το Σύμπαν, το οποίο ως γνωστόν αλλάζει ταχέως τον τελευταίο χρόνο, ανάλογα με το Θεϊκό Λόγο;

Παραδόξως, 2-3 ημέρες πριν, σε τηλεοπτική εκπομπή εμβελείας, ο νέος αντιπρόεδρος της ΝΔ, Α. Γεωργιάδης, με απολύτως ταυτόσημα λόγια και το ίδιο σκεπτικό, χρησιμοποίησε την παραβολή του Σπορέως για να υποδείξει το ίδιο πράγμα, με τα ίδια επιχειρήματα από την αντίθετη σκοπιά!
«Αγρονομικόν» άραγε το ζήτημα ή μήπως υπάρχει σοβαρό ιδεολογικό πρόβλημα, ένα ακόμα, στην Αριστερά; Ταυτότητα λόγου και επιχειρήματος και διαφορά στη «γραβάτα»;

Δηλαδή, τί να κάνουμε εμείς, οι ανέντακτοι πλην επιρρεπείς στην πολιτική αμαρτία ένθεν κακείθεν, αλλά οι αριθμητικά καταλυτικοί σε κάθε αναμέτρηση; Σπέρνει ο ένας, σπέρνει ο άλλος, σε χωράφι αλλοπρόσαλλο, κι εμείς ψάχνουμε το νέο Ιησού και τους Αποστόλους του; Αρκεί η σημειολογία της «γραβάτας», μιας και πολύ μιλάμε για το σχετικό «κίνημα», για να εντοπίσουμε διαφορές;

Η «γραβάτα» τείνει να καταστεί ιδεολογική αναφορά: ο Ρέντσι Του έδωσε γραβάτα, ο Ερντογάν Του έδωσε γραβάτα, ο ίδιος είπε ότι θα φορέσει γραβάτα όταν αντιμετωπισθεί το χρέος -κάτι ως τάμα, υποθέτω... Κενά πράγματα! Η μη-γραβάτα του Τσίπρα είναι/έχει απολύτως ίδια σημειολογία με τη γραβάτα του Γεωργιάδη. Και οι δύο είναι ντυμένοι «κάπως», το κοστούμι του δημόσιου λόγου τους φέρουν συμβολικά, με ή χωρίς γραβάτα! Απλώς, ο Τσίπρας υποδύεται το ρόλο του «αγενούς» ενώπιον της καθεστηκυίας ενδυματολογικής τάξης. Σιγά τα ωά: και το ζιβάγκο του Ανδρέα και το μαοϊκό κολάρο και το ιρανικό κουμπωμένο πουκάμισο ξέρουμε πώς εξελίχθηκαν! Δεν αλλάζει η πραγματικότητα του Μνημονίου από το ντύσιμο του υπογράφοντος!
Το «κακό» για όλους μας είναι ότι πάμπολλα στοιχεία των εξαγγελιών του Τσίπρα είναι απολύτως κρίσιμα και αναγκαία και πρέπει να υποστηριχθούν: το «περιουσιολόγιο» ως γενικευμένο «πόθεν έσχες»;

Άριστο! Η γενικευμένη χρήση «πλαστικού χρήματος» στις συναλλαγές; Αμήν (αρκεί να μην αρχίσει το μοιρολόι για τον «αδύναμο» που δεν καταλαβαίνει τη λειτουργία του ΑΤΜ)! Φοροδιαφεύγουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αγρότες; Ναι (ποιος δε συναλλάσσεται καθημερινά με το φαινόμενο αυτό)! Εκείνο που δεν καταλαβαίνουν τα πρόσωπα που κυβερνούν, όπως ο απίστευτος Κατρούγκαλος -άλλως «φιγουρίνι» της Αριστεράς, ο Σκουρλέτης -το ιταμό παιδί με το βελούδινο βλέμμα, ο Σπίρτζης -ο μηχανικός που δε ξέρει πώς να χρησιμοποιεί ΗΥ, ο Δρίτσας που από το «Λιμάνι της Αγωνίας» δυσκοιλίως ιδιωτικοποιεί τον Πειραιά, κ.ο.κ., είναι ότι δεν γίνονται πλέον πιστευτοί, χωρίς αντίρρηση ή αμφιβολία, ως προς την ειλικρίνεια και αυθεντικότητα των προθέσεων και του προγράμματος τους. Καθότι όλα αυτά δεν είναι καθαυτό «αριστερά» ή «δεξιά», είναι τεχνοκρατικά στοιχεία διακυβέρνησης στη μετα-βιομηχανική τεχνολογική κοινωνία. Και μετρά η ικανότητα, η επιχειρησιακή ετοιμότητα και το πρόσημο της ουσιαστικής βούλησης. Υπάρχουν;

Στην εκδήλωση των γενεθλίων, δε συγκεντρώθηκε μέγα πλήθος, αλλά εκδηλώθηκε μέγα πάθος και πείσμα από έναν πυρήνα πιστών οπαδών του νέου Σπορέως, που θεωρούν εαυτούς «αγαθή σπορά»! Ένας περιορισμένος αριθμητικά κόσμος, που με χρονική καθυστέρηση, προσήλθε να δηλώσει ότι θα Τον ακολουθήσει πρόθυμα στο γκρεμό καθότι τους υποσχέθηκε την ταυτότητα του περιούσιου λαού. Διερωτώμαι: η επιλογή της Παραβολής του Σπορέως και όλα τα διχαστικά παραρτήματα της μήπως υποδηλώνει την «πρώτη φ(θ)ορά Αριστερά», σε ιδεολογικό επίπεδο;

Μετά την κατάρρευση, σε καθημερινή βάση, της υπόθεσης της «ηθικής ανωτερότητας», ο μεταφυσικός διαχωρισμός σε «καλό» και «κακό» δείχνει κάτι άρρητο πλην σαφές: οι «Τσιπριστές» δεν είναι διατεθειμένοι να παραδώσουν αμαχητί την εξουσία και να γίνουν «αριστερή παρένθεση», όπως ίσως θα ήθελαν οι αντίπαλοί τους.
Με όλα τούτα που ταλαιπωρούν και μπερδεύουν τη σκέψη, συνειρμικά θυμήθηκα το άλλο «μεγάλο σημειολογικό» γεγονός των ημερών: το Νταβός και η παράφραση του Σόϊμπλε «είναι η Εφαρμογή, Ηλίθιε», στο ρητό του Κλίντον «είναι η Οικονομία, Ηλίθιε». Ως συνήθως, φάγαμε ημέρες να καταλήξουμε στο εάν προσέβαλε ή όχι το Γένος, εάν στόχευε τον Τσίπρα ειδικώς ή όχι, κ.ο.κ..

Καταλήγω, με αγωνία ομολογουμένως για το μέλλον, στην τελική εκδοχή του ρητού: «είναι ο Ηλίθιος, Οικονομία»!