Άκουγα προχθές σε μια τηλεοπτική συζήτηση έναν εκπρόσωπο των επιχειρηματικών τάξεων, ονόματι Ν. Καραγεωργίου, αν το συγκράτησα καλά, να αποκαλύπτει με γλαφυρό και παραστατικό τρόπο μέσα σε τέσσερα λεπτά όλο το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας καθώς και τις γενεσιουργές του αιτίες, και αναπόλησα τα όσα περί του φαινομένου περιέγραψε αυτή η στήλη μας τα τελευταία χρόνια.

Κι αφού κόπασαν (πάλι) οι ευρωπαϊκοί βρυχηθμοί και οι εντόπιες πονηρές δηλώσεις μετανοίας, αφού υπεστάλησαν οι σημαίες της πατροπαράδοτης δημοκρατίας και τα πολιτικά σούρτα-φέρτα της ώρας «μηδέν» είναι καιρός, ύστατος και ανυπέρθετος, να κοιτάξουμε κατάματα της αιτίες της κρίσης. Είναι καιρός να οπλιστούμε με έναν χειρουργικό ρεαλισμό μακριά από συναισθήματα, ενδοτισμούς και ιδεολογικές προκαταλήψεις.

Η χώρα χρειάζεται αγορές και χρηματιστήρια να λειτουργούν, τραπεζική εμπιστοσύνη και επάρκεια και πάνω απ’ όλα θεσμική φορολογική σταθερότητα. Ο ανανήφων από ένα τέτοιο επικίνδυνο κώμα χρειάζεται επειγόντως οξυγόνο και ρέον αίμα, αίμα που πρέπει να πάρει και όχι να δώσει.
Και επειδή μιλάμε για πρωταρχικές αιτίες του φαινομένου θα πρέπει να εστιάσουμε στην πρώτη και μέγιστη που είναι η ελληνική γραφειοκρατία, αυτό το τεράστιο, το αδηφάγο κόκκινο (εκ του αγγλικού red tape) τέρας, που απογοητεύει κάθε πρόθυμο επενδυτή, μικρό ή μεγάλο, ντόπιο ή ξένο, και ακυρώνει εν τη γενέσει της κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια.

Δεν είναι καθόλου άτοπο να δηλώσουμε ότι το ίδιο το κράτος πολεμάει και απεύχεται την ανάπτυξη. Έγινα προσωπικός μάρτυς, τον τελευταίο καιρό, της απληστίας του τέρατος: είκοσι δύο χαρτιά από επτά διαφορετικές υπηρεσίες και φορείς και ένα κόστος κοντά στο χιλιάρικο για την ανανέωση (!) αδείας λειτουργίας επιχείρησης η οποία λειτουργεί υποδειγματικά και καθ’ όλα νόμιμα επί εικοσαετία, και θυμήθηκα τον προαναφερθέντα ομιλητή που έλεγε ότι το κράτος, κόντρα σε κάθε διεθνή πρακτική και σε κάθε επιστημονική τεχνογνωσία, θέλει να ξεκινήσει την ανάπτυξη επιβάλλοντας φόρους (!) και συντηρώντας έναν ασυγκίνητο οικονομικό ολετήρα που λέγεται γραφειοκρατία και επί το λαϊκότερον χαρτοβασίλειο.

Το κράτος μέσα σε τόση τεχνολογική πανδαισία δυστυχώς δεν μπορεί ακόμα να πιστοποιήσει τις οικονομικές κινήσεις πολιτών και υπηρεσιών, ούτε να διασυνδέσει τα δεδομένα και τα αρχεία προς όφελος και ταχύτητα των παρεχομένων υπηρεσιών, αποδεικνύοντας ότι έχει την πρόνοια του αγαθού Ποντίου, που αγόρασε δύο πλυντήρια για να στηρίξει τη σκάφη (!).

Προσέρχεσαι λοιπόν ψοφοδεής και αβοήθητος σε υπηρεσίες που σε βομβαρδίζουν με απαιτούμενα δικαιολογητικά (πολλές φορές εκτός θεσμικού πλαισίου), που φωτοτυπούν την ταυτότητά σου λες και τη βλέπουν πρώτη φορά (!) και θα έφταναν στο σημείο αν είχαν χρόνο να απαιτήσουν και όρκο νομιμοφροσύνης και γραφειο-υποταγής.

Το κράτος μ’ αυτές τις αντιλήψεις των στρατιών της κρατικής μηχανής δεν πρόκειται να προσελκύσει ούτε ένα επενδυτικό ΕΥΡΩ στο αιώνα τον άπαντα.
Απλά θα συνεχίσει να καταποντίζεται σε μια μαύρη άβυσσο, και αναποφάσιστα και με μια εγκληματική αμέλεια θα πριονίζει κάθε μέρα τα πριονίδια, όπως λέει ένα λαϊκό άσμα...