Το δράμα που βιώσαμε με το παλικάρι απ’ την Κρήτη, τον Βαγγέλη Γιακουμάκη εδώ και δύο μήνες, που δυστυχώς κορύφωσή του είχε το χαμό του, είχε παράλληλα ατυχώς «απόνερα»· πολλά, μάλιστα πανελληνίως. Απόνερα, που έφθασαν ακόμη και στο νησί μας. Τούτο με την κατάπτυστη πράξη μεταπτυχιακού φοιτητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου, που μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων, μετά την ανεύρεση της σωρού του άτυχου Βαγγέλη, κατέθεσε τα ζωώδη αισθήματά του. Τέτοια, που η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος του «φόρτωσε» κατηγορία κακουργηματικού επιπέδου: καθύβριση νεκρού. Η απεχθής αυτή πράξη είχε ως συνέπεια ο αθηναϊκός Τύπος και τα μεγάλα κανάλια της Αθήνας, να ασχοληθούν σχετικά με σχόλια, ανταποκρίσεις κ.λπ. απ’ τη Μυτιλήνη, αναμφίβολα αρνητικής προσεγγίσεως. Ατυχώς το νησί μας προβάλλεται σχεδόν πάντα κατ’ αυτόν τον τρόπο. Μόνο με αρνητικά γεγονότα. Όπως τα τελευταία χρόνια π.χ. με την «απόβαση» χιλιάδων ξένων δύστυχων ανθρώπων που ανάλγητοι «λαθροδιακινητές» Τούρκοι τους βγάζουν στις ακρογιαλιές μας. Ή τον προ ετών «εγκλεισμό» πολλών απ’ αυτούς, στο «κολαστήριο» της Παγανής, όπως έκανε τότε η είδηση το γύρο του λόσμου. Ή πιο πρόσφατα, με το «στρίμωγμά» τους, κατακαλόκαιρα στο χώρο του Λιμεναρχείου, τελευταία δε με το κέντρο κράτησής μεταναστών Μόριας, κ.λπ. Κοντολογίς, αναφορά μόνο σε κακά νέα.
Με αυτήν τη μελαγχολική προσέγγιση, προβληματίζομαι για το γενέθλιο τόπο μας. Όμως αναθαρρώ, όταν σκέπτομαι ότι υπάρχουν και καλά νέα. Ατυχώς αυτά δεν γίνονται ευρέως γνωστά. Γιατί απλώς δεν προβάλλονται. Στην ειδησιογραφία αυτά δε μετράνε. Μετράνε τα κακά, τα στραβά, τα αλλοπρόσαλλα. Γενικά ό,τι «πουλάει». Αυτό στην «αρχή» του, δημοσιογραφικά, λέγεται είδηση, νέο. «Το να δαγκώσει σκύλος άνθρωπο δεν αποτελεί νέο, αντιθέτως το να δαγκώσει άνθρωπος σκύλο, αυτό είναι νέο». Αυτό «πουλάει». Γενικά κάτι το θετικό, το εποικοδομητικό, το ανθρώπινο δεν «πουλάει». Ένα τέτοιο ανθρώπινο, απασχολεί τον «Αιολίας Λόγο», σήμερα. Όπως, ο κεντρικός ήρωας του θέματος, μου τα επιβεβαίωσε, προ ημερών. Ασφαλώς δεν «πούλησε» στο κλεινόν άστυ προ δεκαετίας περίπου, τότε που συνέβη.
Η «Αθηναϊκή Λέσχη» τιμώντας το ιστορικό ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου προ μηνών, για τον πανηγυρικό της επετείου, ως ομιλητή είχε επιλέξει το Λέσβιο ευπατρίδη και διανοούμενο, τον δρ. Αριστείδη Γιαπαλή. Παρουσία π. Πρωθυπουργού, π. Υπουργών, στρατηγών, πολιτικών, ναυάρχων, καθηγητών Πανεπιστημίων, επιστημόνων, κλπ. και γενικά ενός μεστού ακροατηρίου, η ομιλία του για το πώς η Γαλλική διανόηση τιμά την Ελλάδα για τα λαμπρά κατορθώματά της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κάλυψε πολυεπίπεδα και άκρως περιεκτικά το θέμα. Από τη στιγμή του διθυραμβικού έπους, της απόκρουσης των Ιταλών στα αλβανικά βουνά και στη συνέχεια τη λαμπρή Αντίστασή μας κατά τη μαύρη Γερμανοκατοχή, ως την απελευθέρωσή μας. Μία τιμή διαχρονική. Γενόμενη για εβδομήντα τόσα τώρα, χρόνια.
Ως διδάκτορας της Σορβόννης, βαθύς γνώστης των πραγμάτων ο ομιλητής αποδελτίωσε το θαυμασμό των Γάλλων διανοουμένων για την ελληνική «παλικαριά» και το μεγαλείο της ράτσας στην αποφράδα περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου. Από τον μεγάλο Ντε Γκώλ, τον τότε στρατηγό και μετέπειτα Πρόεδρο της Γαλλίας, τον Αλμπέρ Καμί, τον Αντρέ Ζίντ, τον Πωλ Ελλιάρ και άλλους υπερδιακόσιους επιφανείς Γάλλους που μίλησαν, καλολόγησαν και ύμνησαν την Ελλάδα για την πρωτοπορία της στον αγώνα για τη Λευτεριά.
Διάνθισε δε το λόγο του ο φίλος μου Αριστείδης, με ξεχωριστές και διάφορες αναφορές. Εμφαντικά κατέθεσε, ότι η φύση των Ελλήνων ανά τους αιώνες έχει αποδειχθεί ότι είναι να φυλάσσουν Θερμοπύλες των υψηλών ιδανικών και της θυσίας. Της φιλοπατρίας αλλά και της ανθρωπιάς. Τόνισε δε πως η φύση, τους δίνει την δυνατότητα να είναι «... και εις μικρόν γενναίοι» κατά τη ρήση του Καβάφη.
Επιχειρηματολογώντας επ’ αυτού, αναφέρθηκε στην περίπτωση δασκάλου και στην «προσφορά» του, σε μικρό αναξιοπαθούντα μαθητή του, στο νησί μας.
Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχε κολλήσει, αυτό το ξεχωριστό γεγονός. Αυτό το «… και εις μικρόν γενναίοι» το ανέφερε ο ομιλητής, για την περίπτωση του Μυτιληνιού δασκάλου, Κώστα Εγγλέζου εν σχέσει προς την επί τέσσερα χρόνια «προσφορά» του, στο μαθητή του Νίκο, στη Στύψη. Ο μικρός Νίκος ατυχώς, έχανε προοδευτικά το φως του. Παιδί έξυπνο. Ο δάσκαλος ήθελε να τον διδάξει, κατά πώς το καθήκον του υπαγορεύει, όπως μου είπε. Να του ανοίξει το μυαλό, να του ανοίξει την πόρτα της μάθησης. Τον ορίζοντα της αντίληψης του. Να δει ο μικρός μαθητής τον Κόσμο, με τα μάτια της ψυχής του. Αλλά δεν μπορούσε. Δεν είχε το «εργαλείο»! Του έλλειπε η γνώση της διδασκαλίας μαθητή που δεν βλέπει. Η μέθοδος ανάγνωσης τυφλών, η Μπράιγ (Braille). Και τι έκανε ο δάσκαλος; Το «…πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε» κατά τη συνέχεια της Καβαφικής πιο πάνω ρήσης, υπήρξε η πυξίδα της ενέργειάς του. Κατέβηκε στην Αθήνα, πήγε στον οίκο τυφλών Καλλιθέας και τη διδάχθηκε. Κάθισε τόσο, όσο να μάθει τη μέθοδο. Κι’ όλα αυτά χωρίς να εμπλακούν γραφειοκρατικές διελκυστίνδες. Μάλιστα με δική του πρωτοβουλία και αξιοπρόσεκτα - όπως μπόρεσα να μάθω από τρίτο -τα πάντα (εισιτήρια, διαμονή, τροφή στην Αθήνα) εξ ιδίων. Και όταν πια την έμαθε, άρχισε με το Νίκο το έργο του. Την προσφορά δασκάλου προς μαθητή. Την προσφορά του, τη … γενναία. Τον είχε πάρει απ’ την τρίτη (το 2004) και τον τελείωσε στην έκτη Δημοτικού. Προ ημερών που του τηλεφώνησα μου έλεγε, ο «καλός καγαθός» αυτός δάσκαλος με ιδιαίτερη υπερηφάνεια, ότι ο Νίκος, ο μαθητής του είναι ήδη φοιτητής. Σπουδάζει, Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Εντόπισα τον Κώστα, στην Αρίσβη όπου διδάσκει στο εκεί δημοτικό. Έδειξε μία ιδιαίτερη συστολή. «Παλιά πράγματα, τώρα!» μου είπε «Πού τα θυμήθηκες;».
Όταν του είπα τα καθέκαστα κατά τα πιο πάνω, ο Κώστας «ανοίχθηκε». Και αφού είπαμε πολλά, τον ρώτησα: «Τι ήταν εκείνο που σε οδήγησε, να κάνεις ό,τι έκανες ;»
Η απάντησή του, αυθόρμητη, άμεση: «μα η αίσθηση καθήκοντος» και συμπλήρωσε: «Η διάθεση προσφοράς». Η ανθρωπιά στο μεγαλείο!
Περαίνω. Περισσεύει το οποιοδήποτε πιο πολύ, για τον ΑΝΘΡΩΠΟ αυτόν. Παρέλκει.
Όσο υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ …