Φίλος αναγνώστης ευγενώς με ερώτησε γιατί έγραψα, το περασμένο Σάββατο, ότι τα όρια της Δημοκρατίας θα προσκρούουν εσαεί στην Ηθική και την Αισθητική. Βαρύ ερώτημα, έχουν γραφεί τόμοι επί τόμων για το θέμα αυτό επί αιώνες, ώστε να μπορέσει να απαντηθεί σε ένα σχόλιο 700 λέξεων.

Δυστυχώς, υπάρχει η χυδαία ελληνική εκδοχή απάντησης του δράματος της Δημοκρατίας απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις των καιρών, σε χρόνο που έχει γίνει τόσο πυκνός, που η απάντηση έρχεται πριν καν τη σκεφθείς: για παράδειγμα, πολιτικός αρχηγός, ο κ. Καμμένος, προέτρεψε δημοσίως συμπολίτες μας να λυντσάρουν δήμαρχο - ή απλώς έναν απεχθή κατ’ αυτόν αιρετό - υπό την κάλυψή του. Είναι θέμα Αισθητικής! Σε δύο ημέρες, «λύντσαραν» τον ίδιο! Κι υπήρξαν κι οι μεσοβέζικες τοποθετήσεις στη δήλωση Καμμένου, «ναι μεν, αλλά»: είναι θέμα Ηθικής!

Και μετά ήλθαν τα δύσκολα, στο Κερατσίνι! Καθίσταται εν τέλει ζήτημα του διερωτώμενου αναγνώστη να προχωρήσει περαιτέρω τον προβληματισμό του… Αλλά, στο μέτρο του ελάχιστου χώρου που απομένει από την κάλυψη του φρικτού γεγονότος, ας σημειώσω, με την ανοχή σας, τρεις παρατηρήσεις που καλούν σε αναμόχλευση τετριμμένες απόψεις:

Α. Παρατήρηση 1η: Στο Κερατσίνι, θύμα και θύτης ήταν κάτοικοι εργατογειτονιάς, δούλευε ο ένας -περιστασιακά- στην ιχθυόσκαλα κι ο άλλος -περιστασιακά επίσης- στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Καταπονημένος εργάτης σκότωσε έναν όμοιό του. Τι σημαίνει αυτό; Ο πολιτικός χουλιγκανισμός ψαρεύει στα θολά νερά της ανέχειας; Ή μήπως, ο άτυπος εμφύλιος που οργανώνεται άσκεφτα και ανερυθρίαστα επί καιρώ στη Βουλή, μπαίνει στην ουσιαστική ανεξέλεγκτη φάση, όπως έχει προείπει εδώ και 30 χρόνια ο Γ. Νεγρεπόντης και ο Μ. Λοΐζος:
…
«Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς / δουλεύαν στον Μπράουν, στον Φίσερ, στον Κραφ. / Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφ / αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας τραστ.
…
Και πριν μάθουν τι είπε ο Μαρξ, / στρατιώτες τους πήραν, στον πόλεμο παν.
Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς / σαν ήρωες έπεσαν κάτω απ’ τα τανκς.»
…
Αυτά άραγε είναι για να τα λένε πουροροκάδες στις θερινές περιοδείες τους, ή μήπως καλούν σε περίσκεψη όλους μας; Πού όμως, μεταξύ Παππά και Κωνσταντοπούλου, ως η θεωρία των «άκρων» απαιτεί, ή μήπως μεταξύ όλων ημών ως νωθρολογιστών αστών που στρογγυλοκαθόμαστε σε εύκολα σχήματα για τον Κόσμο και παίζουμε με το λαϊκισμό της «Αγανάκτησης»;
Β. Παρατήρηση 2η: Η γενέθλια στιγμή της ανάδυσης της ακροδεξιάς στην Ευρώπη έχει όνομα, διεύθυνση και ταυτότητα: είναι η θέση τού Ζωρζ Μαρσαί, ιστορικού ηγέτη του πανίσχυρου τότε Κ.Κ. Γαλλίας, ο οποίος μεταξύ των δύο γύρων των βουλευτικών εκλογών τού 1978, μπας και τσιμπήσει καμμιά ψήφο, έθεσε για πρώτη φορά στην Ευρώπη το θέμα των ξένων που κλέβουν τις θέσεις εργασίας των Γάλλων εργατών.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: στη Μασσαλία ή στη λεγόμενη Κόκκινη Ζώνη των Παρισίων, και σε άλλες εργατουπόλεις, εκεί που τα εκλογικά πράγματα ήταν σαν το Μανταμάδο προ δεκαετίας και βάλε, το Εθνικό Μέτωπο του Λε Πεν θριαμβεύει και συνεχώς αυξάνει τη δύναμή του! Δεν υπάρχει πια κόκκινη ζώνη, αλλά αμιγώς μαύρη. Τι σημαίνει αυτό, ως προς τις φαντασιώσεις της Αριστεράς περί της εργατικής τάξης;

Γ. Παρατήρηση 3η: «Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δε συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του. … Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή “λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων”, σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες. ...

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σα μια πολιτική προέκτασή τους ή σα μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. …

Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς - όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς τού AIDS, από άγνοια, αλλά και τόσο “ανθρώπινοι” και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια. Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.»

Ποιος και πότε τα έγραψε αυτά; Ο διορατικός Μάνος Χατζιδάκις, το 1993! Αυτός που η ναυαρχίδα του «προοδευτικού λαϊκισμού», η «Αυριανή», απεκάλεσε εντύπως «κίναιδο». Μην ψάχνετε στο Μιχαλολιάκο τα σημερινά, έχουν ρίζες πολύ βαθιές, όλο το οικοδόμημα 40ετίας στηρίζεται σ’ αυτές.

Ο θάνατος της Αριστεράς θα είναι η διολίσθησή της προς το λαϊκισμό. Κι αν σέβομαι το Κ.Κ.Ε., είναι επειδή ποτέ δε διέπραξε το ολίσθημα αυτό. Όμως, το πολιτικό αυτό έγκλημα το ενστερνίζονται πολλοί στη χώρα. Α-δέξιοι Δεξιοί και εχθροί της Αριστ-είας Αριστεροί, κονταροχτυπιούνται πάνω σε αδιέξοδα. Ψαρεύουν πάνω στη γελοιότητα της Αγανάκτησης, ξεχνώντας ότι πέραν αυτής υπάρχει η Ντροπή!

Ας είναι τούτο ένας αποχαιρετισμός στο Νεκρό, ως ελπίδα ότι δε θα καταφέρουν, οι γελοίοι, να μας κάνουν Συρία!