Πρόσωπο ιστορικό, η Πανωραία Χατζηκώστα εισήλθε στο χώρο του εθνικού μύθου όταν προσέφερε το ύστατο ελάχιστο της περιουσίας της για την ενίσχυση των ελεύθερων πολιορκημένων του Μεσολογγίου, το 1826. «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι», είπε, σύμφωνα με τις καταγραφές, αυτή η αρχόντισσα-πρόσφυγας από το Αϊβαλί και κατέληξε στην απόλυτη πενία και επαιτεία στο τότε Ναύπλιο. Αξίζει να υπομνησθεί ότι η Πανωραία Χατζηκώστα είχε καταφύγει εκεί μετά την καταστροφή του Αϊβαλιού από τον τουρκικό στρατό, στις 2 Ιουνίου 1821, για να εκδικηθεί την πυρπόληση τουρκικού δίκροτου στις 27 Μαΐου στην Ερεσό.

Από εκεί και μετά, ανέλαβε τη μετάπλαση και στρέβλωση του συμβολισμού της πράξης και της ζωής της Πανωραίας Χατζηκώστα ο καταναγκαστικός λόγος αυτοοικτιρμού που συνοδεύει την κοινωνία της μετεπαναστατικής Ελλάδας, από την απελευθέρωση. Εκεί που οι κοτζαμπάσηδες, κάθε τύπου και μορφής, αφού υπερτέρησαν του Ιωάν. Καποδίστρια - σκοτώνοντάς τον εν τέλει -, επέβαλαν τη βολική γι’ αυτούς κουλτούρα μιας χώρας φτωχής, χωρίς πόρους, προορισμένης στην αιώνια εξαθλίωση και υποταγή. Κι έτσι η αρχόντισσα Πανωραία Χατζηκώστα κατέληξε «Ψωροκώσταινα», συνώνυμο αδυναμίας, που παραλληλίζεται με την ετέρα έκφραση αυτομείωσης, «η Ελλαδίτσα μας»!

Διακόσια χρόνια μετά, η πατριωτική και αντιστασιακή πράξη της εκσυγχρονίζεται στην επικράτεια των δυσανάλογα πολλών Χυδαιλλήνων, ως Ψαρουκώσταινα: στην Ψαρού, την κοσμοπολίτικη παραλία τού lifestyle των αεριτζήδων και των μοντέλων με νόηση κοτόπουλου, εκεί που υπάρχει waiting list για μια ξαπλώστρα ενώπιον των φωτογραφικών μηχανών λαϊκών εντύπων, ο αχαρακτήριστος βάρδος κ. Ρέμος έγινε η νέα φωνή «αντίστασης» απέναντι στην ακροτελεύτια απαίτηση της κοινωνικής συλλογικότητας: μπροστά στις πανάκριβες σαμπάνιες, που μεταφέρονταν στο χώρο της «συναυλίας» του με καροτσάκια οικοδομής, κάλυψε ιδεολογικά τη φοροδιαφυγή με ευτελείς και χυδαίους χαρακτηρισμούς περί αναπηρίας ενός άκρως αντιπαθούς προσώπου της διεθνούς πολιτικής σκηνής. Όλοι αυτοί που πλήρωναν τις σαμπάνιες έως και 25.000 ευρώ, αλλά ηρνούντο να κόψουν απόδειξη, είναι «αγανακτισμένοι» και «αντιστέκονται» στη Μέρκελ: Ρούπελ και Μύκονος, τα οχυρά δεν παραδίδονται…

Ο στρεβλός συμβολισμός της Ψωροκώσταινας έγινε ακόμα χειρότερος από το συμβολισμό της Ψαρουκώσταινας: διαπρεπές και ευδιάκριτο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας διεκδικεί ως αγανακτισμένο δικαίωμα την έξαλλη, άμετρη ατομική ευμάρεια και καλοπέραση, αγνοώντας κι αδιαφορώντας για τις οδυνηρές δομικές μεταβολές που επισυμβαίνουν στην ευρύτερη κοινωνία, δηλώνοντας εμπράκτως ότι δεν ανήκουν σ’ αυτήν. Είναι η κάκιστη εκδοχή της θεωρίας των δύο Ελλάδων.

Ο κ. Ρέμος και όλοι οι άλλοι, ως εμφανίζονται στα δελτία ειδήσεων, ονειρεύονται, υποθέτω, ρόλους Κολοκοτρώνη και Μπότσαρη στον κύκλο των αγανακτισμένων Χυδαιλλήνων. Αλλά δε φταίνε αυτοί: το δικαίωμά τους το έδωσαν όσοι συντηρούν τη βλακωδώς αδιέξοδη διαμάχη περί μνημονίου.

Όσοι στην «ιερή αγανάκτηση» βλέπουν τη δίοδο εξουσίας και ισχύος. Όσοι δεν ντρέπονται να υποστηρίζουν δημοσίως τους φοροφυγάδες ιερείς της νύχτας και τους μάγκες της αρπαχτής επί της ντοματοσαλάτας! Κι είναι πολλοί, πάρα πολλοί, διακομματικώς! Και καταλήξαμε οι Αρχάνες να είναι σαν την Τριπολιτσά κι η Χαλκιδική, Μανιάκι, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης! Στον κ. Ρέμο εδόθη το δικαίωμα, εν τέλει, να εμφανίζεται ως ρατσιστής έναντι του κ. Σόιμπλε, λόγω της φυσικής του κατάστασης: τον έχει νομιμοποιήσει ο βουλευτής τού ΣΥΡΙΖΑ Σταθάς από βήματος Βουλής… και διατηρεί ακόμα τη θέση του. Τα επιχειρήματα από τηλεοράσεως βουλευτών, περιφερειαρχών, δημάρχων κ.ο.κ. για «ευέλικτη εφαρμογή» των Νόμων (!), για κατανόηση της σημασίας του τοπικού πανηγυριού (!!), για τα συνταγματικά δικαιώματα των παρανομούντων (!!!), τι υποτίθεται ότι δείχνουν, πέραν της αθλιότητας του λόγου τους; Πολιτική θέση; Κοινωνική ευαισθησία; Προσκόλληση στο πελατειακό κράτος; Προοπτική υποστήριξης κοινών κανόνων; Η φοροδιαφυγή ως ιερό δικαίωμα και ως εξαγιασμένη αντίσταση; Τι;

Ψωροκώσταινα και Ψαρουκώσταινα: διαλέξτε ποιος θα σας εξαπατήσει! Ή έναντι ποιων είστε έτοιμοι ή επιρρεπείς να εξαπατηθείτε! Αναρωτηθείτε μόνον, αυτός ο «πατριωτισμός» - όχι η πατριδοκαπηλεία ή η πατριδολαγνεία - πού πήγε; Αυτή η δόλια Σημαία-ταυτότητα, που έχει καταντήσει «καύσιμο», τι σημαίνει σήμερα: σύμβολο συλλογικής αξιοπρέπειας ή ιδιοτελούς εθνικιστικού παραληρήματος; Και πράξτε…