Περπάταγα στις οδούς της υποβαθμισμένης Κυψέλης, τις τελευταίες ημέρες. Τα ‘φερε έτσι η ζωή, να πρέπει να κουβαλάω φακέλους με χαρτιά, πιστοποιητικά και λοιπές εξουσιοδοτήσεις για τη μάνα μου, από τη ΔΟΥ, στο ΙΚΑ, στον ΕΟΠΥΥ και τα άλλα ιδρύματα σωφρονισμού/βασανισμού που εφηύρε ο Υπαρκτός Ελλαδισμός. Κοίταζα, αλλά δεν έβλεπα, Αγ. Μελετίου, Δροσοπούλου, Επτανήσου, Κεφαλληνίας…: βήμα ταχύ, ιδρωμένο, με θυμό πολύ και δυσφορία, απογοήτευση και ντροπή! Πώς καταντήσαμε έτσι, ρε παιδιά, σκεφτόμουν;

Ξάφνου, παρατήρησα κι επιβεβαίωσα, κάτι μεγαλειώδες, που με έκανε πάλι υπερήφανο για τον τόπο μου, που καταλάγιασε το βρασμό της ψυχής μου: στις εξώπορτες των πολυκατοικιών, στα μικρά μπαλκονάκια των ισογείων, στα μανταλάκια των παλιών ξύλινων παντζουριών, στα κλαδιά των ψωραλέων δενδροστοιχιών, κρέμονταν μικρές πλαστικές σακούλες με τρόφιμα, αφημένες ανωνύμως για τον πένητα περαστικό. Η εικόνα αυτή είναι ό,τι πιο σημαντικό είδα τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα της κρίσης. Ο Υπαρκτός Ελληνισμός πάντα δίνει μαθήματα Ήθους που ο τετριμμένος δημόσιος λόγος αδυνατεί να αντιληφθεί. Δεν είναι η καθαυτό ύπαρξη της σακούλας, αλλά το πού αυτή τοποθετείται από τις νοικοκυρές!

Εξηγούμαι: τα κανάλια διαγωνίζονται και διαγκωνίζονται στο πεδίο της φιλανθρωπίας. Οι Δήμοι πρωτοστατούν στις διανομές συσσιτίων και ρουχισμού ή ακόμα και της αδιαμεσολάβητης ή αυτοδιαχειριζόμενης πατάτας Νευροκοπίου... Η Εκκλησία, ως αυτονοήτως οφείλει, πράττει αναλόγως. Οι ΜΚΟ και οι Σύλλογοι επίσης, με το μάτι στραμμένο σε κάποια γερμανικά προγράμματα τύπου Μάρσαλ… Οι «μάγκες» των συνεταιρισμών κουβαλάν τόνους αδιάθετων λαχανικών και τους πετάνε από φορτηγά και πάγκους στους «πεινασμένους» των Αθηνών. Και τα δείχνουν τα CNN και τα BBC και φτιάχνεται η επιθυμητή εικόνα…

Μάχες βάθους, που επιζητούν κατά βάθος εφήμερους «νικητές». Δε μειώνω, αλλά νοιώθω ενδομύχως ότι όλες τους έχουν μιαν υπόρρητη επιδίωξη, από την απλούστερη του «να σώσουν την ψυχή τους» έως το να διαμορφώσουν αποδεικτικά ερείσματα της «κοινωνικής ευαισθησίας» τους για τα άλλα, τα δήθεν μεγάλα: από τις εκλογές, τις διαπραγματεύσεις έως τις τηλεθεάσεις, τα ποσοστά καραδοκούν αμείλικτα! Κανάλια, ρεπορτάζ, στατιστικές κατασκευάζουν ή συγκροτούν την εικόνα «οι πεινασμένοι που τρώνε τα / ή από τα σκουπίδια»!

Ποιος δεν έχει δει ρεπορτάζ με σκυφτές γερόντισσες, με εκπεσόντες ιδιωτικούς υπαλλήλους, ιδιαιτέρως νέους, που ψάχνουν στους κάδους σκουπιδιών να βρουν κάτι να φάνε; Όσο πιο έντονη είναι η συναισθηματικά επιμελημένη μουσική περιένδυση του, τόσο ποιο ευπώλητη είναι. Και να ‘σου συνοφρυωμένοι λυγμοί οι anchormen/women των πρωινάδικων και να ‘σου «πόνος» στις εκπομπές λόγου κι ανάλυσης, πριν φύγουν οι διαμεσολαβητές του εθνικού δράματος στα νησιά για επάξια χαλάρωση. Η εικόνα της σακούλας με τα τρόφιμα που είναι κρεμασμένη στον άξονα του κάδου απορριμμάτων, είναι πλέον εθνικό κεκτημένο! Και πείνα και κατάβαση στα Τάρταρα της αξιοπρέπειας και φιλανθρωπία και σκουπίδια! Όπερ έδει δείξε!

Τί κατάλαβα στην Κυψέλη; Οι σακούλες με τα τρόφιμα δεν κρέμονται στους κάδους, δεν είναι σκουπίδια! Διατίθενται στα σπίτια. Ένα-δύο μέτρα απόσταση από τον κάδο στο μπαλκόνι, είναι δείγμα ανθρώπινης μεγαλοσύνης να προσφέρεις χωρίς να υποτιμάς! Είναι το μέγα, κολοσσιαίο ηθικό πέρασμα από τη φιλανθρωπία στην αλληλεγγύη! Είναι άλλο πράγμα να δίνεις τρόφιμα στο μπαλκόνι όπου τρως κι εσύ, λόγω της αφόρητης ζέστης, κι άλλο να συσκευάζεις προσεκτικά τα απορρίμματα σου!

Έμεινα άναυδος με τις γυναίκες της Κυψέλης! Τρομαγμένες, πιεσμένες, διψασμένες κι οι ίδιες, μέσα στις απογοητεύσεις ή τις μικρο-χαρές της ζωής τους, με ελπίδες, με ατελή μικρο-συμφέροντα, με κακίες και οικογενειακούς καυγάδες, κι αν ήθελαν τον «πρίγκιπα» μάλλον δεν τον βρήκαν, κι η μάνα τους κι η πεθερά τους μάλλον τις έπρηξαν, και τα παιδιά τους τις βαριούνται… Κι ύστερα τους ήλθαν κι οι «ξένοι» κι έγινε, μέσα από τα στερεότυπα και την εμπειρία, η ζωή τους κόλαση!

Κι όμως, έχουν τη δομική αρχοντιά να αντιλαμβάνονται τη διαφορά μεταξύ φιλανθρωπίας και αλληλεγγύης! Είναι ακριβώς αυτό που τραγούδησε ο Πουλόπουλος και η Μπιρμπίλη, είναι σπάραγμα του Καμπανέλλη και του Θεοδωράκη, είναι η κιθάρα του αισθαντικού Νότη Μαυρουδή, που για τα μέτρα μου, είναι η μόνη Ελλάδα ή ό,τι απομένει από αυτήν:

Το ψωμί είναι στο τραπέζι / το νερό είναι στο σταμνί
το σταμνί στο σκαλοπάτι / δώσε του ληστή να πιει
Το ψωμί είναι στο τραπέζι / το νερό είναι στο σταμνί
το σταμνί στο σκαλοπάτι / δώσε του Χριστού να πιει
Δώσε μάνα του διαβάτη / του Χριστού και του ληστή
δώσε μάνα να χορτάσει / δώσ’ του αγάπη μου να πιει

Άγγελοι, ζουν ανάμεσα μας! Όσο ζουν, δε θα πέσουμε! Στη ντροπή των αισχρών κι ολίγιστων εραστών του μετα-μοντέρνου τίποτα! Ηττήθηκε κατά κράτος στην υποτιμημένη Κυψέλη των Μεγάλων Γυναικών! Δε θα περάσουνε ποτέ όσο το παραπάνω τραγούδι ισχύει στην ψυχή μας…