Ο μέγας υπερρεαλιστής αιρετικός Νίκος Γκάτσος έθεσε ένα γρίφο μέσα από μια ποιητική πρόκληση (1985):
«… Την ενδεκάτη εντολή / δεν την σεβάστηκες πολύ / γι’ αυτό πονάς ακόμα...»
Πλήθος λογοτεχνικών κριτικών και αναλύσεων, θεολογικών ερμηνειών, πολιτισμικών εξηγήσεων, ακόμα και γελοιογραφικών αναπαραστάσεων έχει αφιερωθεί στην αποκάλυψη του χρησμού αυτού, μιας κι ο ίδιος ο ποιητής ουδέποτε ερμήνευσε με ακρίβεια το λόγο του. Σοφά, ως ο ίδιος ήταν, έδωσε μια έμμεση απάντηση, στο ίδιο το ποίημά του:

«… Την ενδεκάτη εντολή / την ξέρουν μόνο οι τρελοί / κι όλοι της γης οι σκλάβοι…»
Ίσως η δύναμή του έγκειται στο ότι η κατασκευή της ελλείπουσας 11ης Εντολής διαρκώς εξελίσσεται, ανάλογα με τις τροχιές στην ατομική ζωή εκάστου και τους ιδεολογικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς. Υπό μια ανάγνωση, ίσως είναι ένα καθολικό κάλεσμα προσωπικής αυτογνωσίας σε ένα ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο.

Υπό άλλη ανάγνωση, μπορεί να είναι το κριτήριο αξιολόγησης της Μεταπολίτευσης, στα στενά καθ’ ημάς. Λαμβανομένων δε υπόψη των όσων διαμείβονται στο δημόσιο κοινωνικό και πολιτικό χώρο, ίσως η Εντολή να είναι: Ου Αποκαλυφθείς!

Ο Δ. Σαββόπουλος το έγραψε άλλωστε («Ρεζέρβα», 1979):
«… Στη φοιτητριούλα που σ’ έχει ερωτευτεί / θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή / ... Εκείνο που υψώνεται και σε εκμηδενίζει / είναι της καρδούλας μου το φως που ξεχειλίζει / και ό,τι σε γλυτώνει και σου δίνει την αιτία / είναι που χρειάζεται και η γραφειοκρατία…»

«Ου αποκαλυφθείς»:
- Εσύ, δεύτερης διαλογής πολιτευτή, σκυλεύσας διά των κολάσιμων πράξεών σου τις κοινές ελπίδες και το δημόσιο χρήμα, ψευδολογώντας και καταχρώμενος ενσυνειδήτως θεσμούς και κατασκευασμένες συλλογικές φοβίες και ανάγκες,
- Εσύ, προδήλως λιποβαρή Ηγετίσκε, σκυλεύων αναιδώς κι ανερυθριάστως, επί της τρέχουσας κοινής αγωνίας μιας αλλοπαρμένης κοινωνίας - που δεν είναι άμοιρη της ευθύνης αυτής,
- Εσύ, φορέα του πολιτικού «επαρχιωτισμού», που για να κρύψεις εκατέρωθεν τις αδυναμίες σου και τα ανομολόγητα αδιέξοδά σου, αποδέχεσαι και προβάλλεις τον «τρίτο ξένο» ως πρότυπο και φορέα πρωτότυπης σκέψης και αξιών, αρνούμενος πεισματικά να στηριχθείς σε δυνάμεις γύρω σου, μόνο και μόνο για να μην αναγνωρίσεις υπέρτερες εσού αξίες,
- Εσύ (δηλαδή κι Εγώ), πολίτη, που μετέτρεψες τα αδηφάγα ελαττώματά σου σε πρόταγμα δράσης, δηλητηριάζοντας και συμπαρασύροντας και τα παιδιά μας,
- Εσύ, εκπαιδευτικέ, που ανάμεσα σε ιδιωτικά φροντιστήρια και ψευδο-ερευνητικά προγράμματα, ξεχάστηκες και σιωπάς όταν αποσιωπάται, στους χώρους Παιδείας ο Λόγος του Μακρυγιάννη: «… να ιδούμεν τους παλιούς τους Έλληνες εις το μέρος οπού κατοικούνε, να ‘βρούμε τον γέρο Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Θεμιστοκλή, τον λεβέντη Λεωνίδα και να τους ειπούμεν της χαροποιές είδησες, ότι αναστήθηκαν οι απόγονοί τους, οπού ήταν χαμένοι και σβυσμένοι από τον κατάλογον της ανθρωπότης. Αυτείνοι οι αγαθοί και δίκαιγοι, το φως της αλήθειας, οι γενναίγοι ‘περασπισταί της λευτεριάς, με πατριωτισμόν, με καθαρή αντρεία, μ’ αρετή κι’ όχι δόλον κι’ απάτη επλούτηναν την ανθρωπότη από αυτά· κι’ αν ήταν αυτείνοι φτωχοί εις τα προσωρινά και μάταια, είναι πλούσιοι πολύ εις τα ‘στορικά του κόσμου. Δι’ αυτούς ήταν τα έργα τους αγώνες της αρετής…»

- Εσύ, πολίτη, που για να διατηρείται η εύκολη βολή της μιζέριας, το εύκολο μήνυμα του έξωθεν κατατρεγμού και να γίνεται αποδεκτή η απουσία ενός θετικού οράματος και σχεδίου για το μέλλον των παιδιών μας, μετακινείσαι άτσαλα σε κομματικά σχήματα που δε σου λένε τίποτα πέραν της εκτόνωσης της οργής σου,
- Εσύ, πολίτη, που αποδέχεσαι ως κορυφαία, τάχατέ μου, ένδειξη του τέλους της Μεταπολίτευσης, τη «διαφάνεια», όταν η «αδιαφάνεια» καλά κρατεί υπό το πέπλο της ανάρτησης αποφάσεων στο διαδίκτυο, τις μεταμοντέρνες ΓΑΠ-ιακές μπούρδες δηλαδή,
- Εμείς, πολίτες, που μετέχουμε της μέγιστης συστροφής της πραγματικότητας!
«Ου αποκαλυφθείς», όχι επί φόβω, μπας κι επιληφθούν τα δικαστήρια και η δημόσια χλεύη. Άλλωστε, αυτά είναι εφήμερα, αδύναμα κι ασθενή. Περαστικά πράγματα: 48 ώρες διαρκούν, λένε οι ειδικοί της πληροφόρησης. Αλλά να: υπάρχει κι ο πρωινός καθρέπτης όπου κοιταζόμαστε… Αν δεν αντανακλά τίποτα, αν εικόνα δεν εμφανίζεται, αν τίποτα δεν αποκαλύπτεται, τότε κατά τις μεταφυσικές δοξασίες, «βρικόλακες» της ψυχής μας γινόμαστε… Κρίμα!