Την έχουμε ακούσει όλοι, εκατοντάδες φορές, την τυπική προσφώνηση του Προεδρείου της Βουλής: «Κυρίες και Κύριες Συνάδελφοι, έχω την τιμή να σας ενημερώσω ότι από τα άνω δεξιά θεωρεία παρακολουθούν τη Συνεδρίαση Ν μαθητές και Ψ εκπαιδευτικοί, από το Λύκειο/Γυμνάσιο Φ, αφού επεσκέφθησαν την Έκθεση για τον Ελευθέριο Βενιζέλο και ενημερώθηκαν για τη λειτουργία της Βουλής. Η Βουλή Καλωσορίζει.»

Κλαπ, κλαπ, κλαπ… Χειροκροτήματα… (βαρεμένα κι ασθενικά, λόγω του περιορισμένου πλήθους των εκπροσώπων μας στην Αίθουσα)!

Τελετουργικό επίφασης Δημοκρατίας για νέους μαθητές, πριν εξορμήσουν εκπαιδευτικά στο Mall και τους λοιπούς «πολιτιστικούς» χώρους; Υπό συνθήκες 5νθήμερης εκτόνωσης των εφήβων και υπό την πίεση της «αδιάβλητης» φαντασίωσης, ημών των γονέων, προ των Πανελληνίων; Ή μήπως, ακατάβλητο μάθημα για την έκπτωση αξιών του κοινοβουλευτικού θεσμού;

Αναρωτιέμαι, ειλικρινά, τι καταλαβαίνουν τα παιδιά από το θέαμα ενός «κενού» Κοινοβουλίου, όπου οι όποιοι/-ες παρόντες/παρούσες κάνουν διατριβή στον, συνοικιακού επιπέδου, καβγά; Ίσως ότι το «άι σιχτίρ από δω, παλιοτσόκαρο» - καταγεγραμμένος διάλογος μεταξύ Κυριών Βουλευτών - γράφεται «i-sihtir», όπως «i-Pod, i-Pad, i-Phone…», το τελευταίο gadget δηλαδή, ώστε να σπεύσουν να το αναζητήσουν στη μετέπειτα επίσκεψή τους στο πολιτιστικό κέντρο του Αμαρουσίου!

Αρμενίζουμε ακυβέρνητοι σε θάλασσες αξιών που κατέπεσαν! Χρειαζόμαστε τομές κατανόησης, που μόνον οι συνειδητοί εκπαιδευτικοί μπορούν να προσφέρουν: αυτοί μπορούν και πρέπει να καταδείξουν σ’ αυτά τα παιδιά ότι ενώ δεν επιτρέπεται να διαγράφεται η θλιβερή πραγματικότητα, οφείλουμε να αντιλαμβανόμαστε και να τονίζουμε το μοντέλο της διαφοράς! Μακρά η λίστα ως προς τα Αρχέτυπα ιδεολογικών διαφορών, αλλά πλέον και πολιτικών και ανθρώπινων συμπεριφορών. Που τέμνουν, οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως, τις εκφάνσεις των εκλογικών επιλογών μας. Τα ονόματα φυσικών προσώπων θα ήταν γνωστά, ενδεικτικά, μπερδεμένα επί τούτου στη σειρά αναφοράς κι επί παραδείγματι μόνον.

Προσωπικά, έχω φίλους καρδιακούς και φίλους μακρόχρονης εμπιστοσύνης, όπως όλοι μας: είμαι τυχερός γιατί στα δικά μου πολιτικά μικροπράγματα είναι άνθρωποι με τεράστιες ιδεολογικές διαφορές, αντίπαλοι αλλά όχι εχθροί μεταξύ τους, με έναν κοινό τόπο: τη δημοκρατική ευπρέπεια και σκέψη και συμπεριφορά, την πολιτική σοβαρότητα και την κοινή διαπίστωσή τους: το επίπεδο του Κοινοβουλίου είναι τραγικό, παρά τη διαφημιζόμενη ανανέωσή του σε πρόσωπα.

Κι αναρωτιέμαι αντιστρόφως μήπως ήλθε η ώρα το Κοινοβούλιο να διοργανώνει εκδρομές στους χώρους όπου παράγεται ο νέος ελληνικός πολιτικός πολιτισμός;

Μήπως πρέπει να διοργανωθεί αποστολή βουλευτών μας στο Λύκειο της Πάτρας, όπου οι τελειόφοιτοι μαθητές απέρριψαν την προοπτική της 5νθήμερής τους κι έδωσαν τα λίγα χρήματα που συνέλεξαν γι’ αυτήν ώστε να χειρουργηθεί βαρέως πάσχων συνομήλικός τους από άλλο σχολείο; Κι όταν άλλος ευαίσθητος πολίτης της Πάτρας κάλυψε ισόποσα τη δωρεά τους, ώστε και το παιδί να υποστηριχθεί κι οι ίδιοι να πάνε την εκδρομή τους, έδωσαν κι αυτό το συμπληρωματικό ποσό στο συμμαθητή τους!

Μήπως πρέπει να πάνε εκδρομή στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, όπου η κυρία Πρύτανις του Ιδρύματος παρήσχε δωρεάν σίτιση στους Κυπρίους φοιτητές, εκχωρώντας τον πενιχρό πλέον μισθό της προς τούτο, μιας κι ο «Πάρεδρος» δεν ενέκρινε την πίστωση; Μήπως πρέπει να έλθουν στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου ή το Πανεπιστήμιο Κρήτης, όπου οι Πρυτανικές Αρχές προέβησαν σε ανάλογες διοικητικές ρυθμίσεις;

Μήπως πρέπει να πάνε στους τόπους των ευγενών συλλογικοτήτων, από τα συσσίτια έως τις αναδασώσεις, όπου το «Κοινόν» και ο «Δήμος» συντίθενται σε αυθεντική Δημοκρατία, υποκαθιστώντας αυτήν την αμαρτωλή κι εκπεσούσα Κασσιανή και την ελλείπουσα από τις συντεταγμένες πολιτειακές εκφράσεις της;

Μήπως πρέπει να πάνε εκεί που δεν έχει άνω δεξιά ή άνω αριστερά θεωρεία, να αφουγκρασθούν επιτέλους ένα λαό, πλήρη ελαττωμάτων ως κάθε λαός, αλλά και πλήρη μεγαλείου και ευγενών προσδοκιών, ως αυτός που τείνουν να μην εκπροσωπούν πλέον; Όσον είναι καιρός;